ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρασκευή 27 – 1 – 2012 – “alfavita.gr
Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
Αν μπορούσε να οριστεί η υποκρισία των κυβερνώντων που δεν έχει όρια και φραγμούς, ο πιο εύστοχος ορισμός θα ήταν οι δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου ότι «οι άνεργοι δεν έχουν μισθό, δεν έχουν ούτε 13ο ούτε 14ο μισθό και γι αυτούς να νοιαστούμε». Πρόκειται ουσιαστικά για το σύνθημα της νέας εφόδου προς τα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας» και των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μισθοί, συντάξεις, εργοδοτικές εισφορές, 13ος και 14ος μισθός, εργασιακές σχέσεις, δημόσια περιουσία, σφυροκοπούνται ανελέητα και οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό και τώρα πια στον δημόσιο τομέα (πάνω από 150.000 μέχρι το 2015) επισπεύδονται.
Και όλα αυτά «δια την σωτηρίαν της πατρίδος». Παμπάλαια ιδεολογήματα μαζί με νέα διλλήμματα του τύπου «PSI ή χρεοκοπία» με σκοπό την εξαπάτηση και την εμπέδωση του δέους και του φόβου στο λαό για να υλοποιηθεί ευκολότερα το νέο μνημόνιο και η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης που οδηγεί στην πτώχευση του λαού χαλκεύοντας νέα δεσμά για τη χώρα.
Οι κ.κ. «δεν είχα διαβάσει το μνημόνιο πριν το ψηφίσω» υποτάσσονται στα κελεύσματα του .. ύπατου αρμοστή της Ε.Ε. Χ. Ράιχενμπαχ για «συγκράτηση μισθών» για να καλυφθεί η έλλειψη της ελληνικής ανταγωνιστικότητας». Η συρρίκνωση των μισθών επιδιώκεται να επιβληθεί σαν καρπός της «συναίνεσης » μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» ανάμεσα στους εργοδότες και την «πρόθυμη» και υποτακτική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Την ίδια ώρα επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της επιβολής των κυβερνητικών μέτρων με την ακραία αντιδημοκρατική πράξη νομοθετικού περιεχομένου!
«…στη βάση του συστήματος της μισθωτής εργασίας φαίνεται, ακόμα και η απλήρωτη εργασία, σαν π ληρωμένη…» Κ. Μαρξ
Ή «Εκεί που μας χρωστούσαν, μας φάγαν και το βόδι…»
Οι «σωτήρες της πατρίδος» …ανακάλυψαν τους μισθούς και μάλιστα τους κατώτατους των 751,39 ευρώ ή 33,5 ευρώ το μεροκάματο ως το «εμπόδιο εισόδου εργαζομένων στην αγορά εργασίας» και στην ανάπτυξη της «ανταγωνιστικότητας». Μισθοί που μόλις ξεπερνούν το μισό των κατώτερων μισθών των πιο ανεπτυγμένων χωρών της Ε.Ε., χωρίς να εξαιρείται ακόμα και η Ιρλανδία στην οποία ο κατώτερος μισθός ανέρχεται σε 1.139 ευρώ. Είναι αυτοί που κάνοντας το άσπρο – μαύρο εμφανίζουν τους εργαζόμενους που είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου ως «μισθολογικό κόστος» που πρέπει να περικοπεί. Καμώνονται πως ξεχνούν ότι οι εργαζόμενοι παράγοντας πλούτο κερδίζουν ψίχουλα, αφού την υπεραξία τους καρπώνονται ως κέρδος οι εργοδότες. Από τις συνεχείς περικοπές μισθών υπολογίζεται ότι οι μισθοί από 14 έγιναν περίπου 8,5! Υπολογίζεται ότι εργαζόμενος με μισθό 1.200 ευρώ προ Μνημονίου έχασε 5,5 μισθούς ή 6.600 ευρώ ετησίως. Ακόμα και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος προκύπτει ότι η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων συμβάδισε με μικρή μείωση της παραγωγικότητας και στασιμότητα το 2011. Η λιτότητα, δηλαδή, όχι μόνο δεν αύξησε την ανταγωνιστικότητα, αλλά έφερε αντίθετο αποτέλεσμα.
Το υψηλό κόστος παραγωγής των ελληνικών προϊόντων δεν οφείλεται στους δήθεν υψηλούς μισθούς, δηλαδή στο Μεταβλητό κεφάλαιο, αλλά στην αύξηση του Σταθερού κεφαλαίου(πρώτες ύλες, αγορά τεχνολογίας κ.α.) που απορρέουν από την οικονομική εξάρτηση από ξένα μονοπώλια, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά. Παρά ταύτα, το πραγματικό κόστος εργασίας παρέμεινε το 2009 σημαντικά χαμηλότερο από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες τη Ευρώπης μεταξύ 25% και 35%. Μάλιστα την περίοδο 1995 – 2009 το μέσο περιθώριο κέρδους στην ελληνική οικονομία έφτασε το 40% και ήταν το υψηλότερο στην ΕΕ των 18 κρατών με εξαίρεση την Ιρλανδία (Ιωακείμογλου Η.). Ο Σ. Ρομπόλης αναφέρει ότι «ενώ στη διετία 2009 – 11μειώθηκε το μοναδιαίο κόστος εργασίας, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν με συνέπεια να αυξηθεί ο πληθωρισμός και να μη βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα».
Η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών εξανάγκασε επιπλέον τους Έλληνες στις μεγαλύτερες περικοπές στις καταναλωτικές δαπάνες από όλους τους άλλους Ευρωπαίους μέσα στο 2011 την ώρα που η ακρίβεια καλπάζει σε σειρά βασικών αγαθών και υπηρεσιών παράλληλα με μια πρωτόγνωρη φοροεπιδρομή, ενώ η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 6,2% μέσα στο 2011 σε σχέση με το 2010. Η επιβάρυνση για στέγαση, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και καύσιμα αυξήθηκε κατά 10% περίπου το 2011 συγκριτικά με το 2010. Αν και τέτοιοι δείκτες ελάχιστη αξία έχουν, αφού συμψηφίζουν περικοπές που έκαναν τα πλουσιότερα και τα φτωχότερα νοικοκυριά, χωρίς να αποτυπώνουν τις αιματηρές θυσίες και την ραγδαία φτωχοποίηση των τελευταίων. Την ώρα που οι μισθοί συρρικνώνονται δραματικά οι τιμές ακόμα και στα βασικά αγαθά εκτοξεύονται. Από έρευνες προκύπτει ότι μέχρι 279% ακριβότερα συγκριτικά με άλλες χώρες πωλούν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους στην Ελλάδα!
Αυτή η πολιτική είναι η αιχμή του δόρατος για την βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Η κυβερνητική πολιτική που χαράσσει η τρόικα οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της οικονομίας, για να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» θυσιάζονται, ξεπουλιούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η δημόσια περιουσία στο ξένο κεφάλαιο. Με τη συρρίκνωση των μισθών, εκτός των άλλων, υπονομεύεται η ήδη υποχρηματοδοτούμενη δημόσια ασφάλιση και πρόνοια.
Η απόκρουση της νέας αντιλαϊκής εφόδου είναι επιτακτική για να ανακοπεί η εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας, για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρακτικές θεάματος και, κυρίως, περιχαράκωσης και διάσπασης των εργατικών αγώνων. Η συλλογική δράση, πάλη, οργάνωση, ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας είναι το μέσο για να ανατραπεί αυτή η πολιτική.
