ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε. ΜΕ ΠΑΧΥΛΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com ΚΑΤΑ 10% Ή 5,7 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΑΥΞΗΘΗΚΕ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟ 2011! Όλη η ιστορία της χρηματοδότησης των κομμάτων δείχνει με τον πιο έκδηλο τρόπο την απαξίωσή τους, κυρίως, των κομμάτων εξουσίας, αφού παρά τις παχυλές, κρατικές και άλλες χρηματοδοτήσεις φανερές και κρυφές, βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας με τα χρέη τους να υπερβαίνουν τα 253 εκατομμύρια ευρώ (132,4 Ν.Δ. και 120,7 ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Άλλα και τα 10,9 εκαττ. Ευρώ το ΚΚΕ και τα 8,2 του Συνασπισμού δεν είναι αμελητέα. Η πρόσφατη (Μ. Δευτέρα) ν-τροπολογία για το ξεπάγωμα της καταβολής τριών δόσεων που θα πήγαιναν στις τράπεζες για την εξόφληση του χρέους τους, είναι απλά μια πράξη του έργου «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει από το πορτοφόλι του ελληνικού λαού». Πρόσφατα ΠAΣOK και NΔ επιχείρησαν να διαγράψουν τους ανεξόφλητους τόκους των κομματικών δανείων τους από τις τράπεζες και να μειώσουν το επιτόκιό τους από το 8% στο 4%! Παρά την οικονομική κρίση που εξαθλιώνει μαζικά τους εργαζόμενους, η κρατική χρηματοδότηση στα κοινοβουλευτικά και τα κόμματα της ευρωβουλής στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των 27 κρατών της Ε.Ε.. Η υψηλότερη είναι στο Λουξεμβούργο και στην τέταρτη θέση η Ελλάδα. Από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι για το 2010 ο δείκτης χρηματοδότησης ανά κάτοικο στη χώρα μας έφτασε τα 4,52 ευρώ με το συνολικό ποσό να ανέρχεται στα 48, 8 εκατομμύρια ευρώ. Με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα η χρεοκοπημένη Ελλάδα δαπανά για τα κόμματα δυσανάλογα ποσά συγκριτικά με άλλες χώρες με πολύ υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και μέχρι οκτώ φορές μεγαλύτερα από άλλες χώρες με τον ίδιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία, το Βέλγιο και η Ουγγαρία! Το 2010 τα έξι κόμματα επιχορηγήθηκαν με το προκλητικό ποσό των 48,8 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2011 ενίσχυσαν τα κομματικά τους ταμεία με 5,7 εκατ. ευρώ περισσότερα, αύξηση κατά 10% και πλέον, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμού κατά 54.018.624 ευρώ! Η μερίδα του λέοντος ανήκει σε ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. που λαμβάνουν τα 38,8 εκατ. ευρώ (21,8 εκ. και 17 εκ. ευρώ αντιστοίχως), ενώ το ΚΚΕ 5,2 εκατ. ευρώ, ο ΛΑΟΣ 4,4 εκατ. ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 3,9 εκατ. ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 1,8 εκατ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός από τις τακτικές παχυλές χρηματοδοτήσεις τα κόμματα δικαιούνται και έκτακτες επιχορηγήσεις σε περιόδους εκλογών, αλλά και επιχορηγήσεις για ερευνητικούς σκοπούς. Αλήθεια ποιο ερευνητικό έργο έχουν να παρουσιάσουν τα κόμματα, κυρίως, της εξουσίας που δαπανούν πακτωλό χρημάτων, όταν ασκούν εξουσία για χίλιες δυο μελέτες, αρκετές εντελώς άχρηστες, για να βολεύονται τα δικά τους golden boys και επιχειρήσεις; ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΤΙ ΣΠΑΤΑΛΗΣ – ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε. Για να γίνει κατανοητό το διακομματικό πάρτι σπατάλης, αξίζει να θυμηθούμε ότι στα πέντε χρόνια της «σεμνοταπεινής» διακυβέρνησης είχαν συναινέσει στην αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων τους κατά 47%. Από την χωρίς αντιδράσεις ψήφιση του νόμου 3023 το 2002 περί χρηματοδότησης των κομμάτων έως το 2009 η ροή του δημοσίου χρήματος στα κομματικά ταμεία αυξήθηκε κατά 64,8%! Ήταν η «χρυσή περίοδος» που είχαν αποφασίσει να υπολογίζεται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων ανάλογα με το ύψος των τακτικών εσόδων του κράτους με αποτέλεσμα η συνολική κρατική ενίσχυση προς τα κόμματα το 2009 να ανέλθει στο ποσό των 68,2 εκ. ευρώ! Οι διαπρύσιοι κήρυκες της κρατικής χρηματοδότησης στην υποστηρικτική επιχειρηματολογία τους τονίζουν ότι έτσι περιορίζεται η εξάρτηση των κομμάτων και κατ’ επέκταση της πολιτικής από κάθε είδους ιδιωτικά συμφέροντα και ενισχύεται η ποιοτική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Στην πραγματικότητα, όμως, τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα. Οι κρατικές διαφημίσεις σε κομματικά έντυπα όλου του πολιτικού φάσματος είναι άλλη μια κρυφή πλευρά που συνδέεται με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε. που εργολαβικά προβάλλουν τα κόμματα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος πνίγοντας κάθε άλλη φωνή και λειτουργώντας ως βασικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Τα ίδια τα κόμματα εξουσίας λειτουργούν ως φυτώρια διαφθοράς. Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας». Η διαπλοκή κομμάτων και βουλευτών με την οικονομική ελίτ σε ρόλο φανερού ή κρυφού χορηγού διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, και αυξάνοντας την κοινωνική αδικία και εξαθλίωση. Η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος, η «χορηγία» από πολυεθνικές, τύπου Siemens ή αλλιώς οι πολιτικοοικονομικές παρτούζες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ποικίλες οι χρηματοδοτήσεις ακόμα και σε είδος και οι χρηματοδότες ως αντιπαροχή για τις παροχές όλων των κυβερνήσεων απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, η απληστία στη συσσώρευση ακινήτων, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών, το ρουσφέτι και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με νύχια και δόντια είναι δομικάχαρακτηριστικά των κομμάτων εξουσίας. Τα άλλα κόματα και, κυρίως, της Αριστεράς δεν είναι αθώα, όσο ανέχονται ή και στηρίζουν το σάπιο καθεστώς των κρατικών χρηματοδοτήσεων. Οφείλουν να έχουν ξεκάθαρη στάση αντλώντας δύναμη από τον κόσμο της εργασίας και της βιοπάλης να απεγκλωβιστούν από την μαγεία της κρατικής χρηματοδότησης και να στηριχθούν στις δυνάμεις του λαού και όχι σε ξένα δεκανίκια και «διευκολύνσεις» του ταξικού αντίπαλου. Φυσιολογική και αναγκαία η απαξίωση της κυρίαρχης πολιτικής και των επαγγελματιών της πολιτικής. Ό,τι σπέρνουν, θερίζουν. Άλλα …μαζί με τα νερά να μην πετάξουμε και το παιδί, δηλαδή την πολιτική. Φυσικά μια άλλη πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ικανοποίησης των αναγκών του λαού. Η ενεργή συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου, η σύνδεση με το οργανωμένο κίνημα, την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας με κέντρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ανθρώπων είναι βασικά στοιχεία μιας αναγκαίας πολιτικοποίησης.