ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ;
Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com

Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις
κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα
Φόρεσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα
Σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία
εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου-
η θέλησή μου που καταπατήθηκε
τόσους αιώνες.
Μ. Κατσαρός, κατά σαδδουκαίων.

Οι επικρίσεις για τους συνδικαλιστές δεν έλειψαν από τότε που γεννήθηκαν οι συνδικαλιστικοί αγώνες και διεκδικήσεις ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Καταγγελίες εκτοξεύονται από την πολιτική εξουσία, αλλά και από καθοδηγητές της «κοινής γνώμης» που προσπαθούν να πείσουν για τον μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής. Οι παρερμηνείες και η ισοπεδωτική κριτική ευνοούν την απαξίωση του συνδικαλισμού σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την ένταση των κοινωνικών αγώνων. Από το συνδικαλισμό - «βάθρο της δημοκρατίας» στο ανάθεμα του συνδικαλισμού.
Είναι αλήθεια ότι η πολιτική εξουσία θεσμικά και πολιτικά εξέθρεψε το τέρας του γραφειοκρατικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού. Δημιούργημά της είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία,η ελίτ των συνδικαλιστών που διαμορφώνοντας πλεονεκτικότερες υλικές και κοινωνικές συνθήκες συγκριτικά με τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί διαπλέκεται με την εργοδοσία και την κυβέρνηση απεμπολώντας τα συμφέροντα τους και στηρίζοντας τα συμφέροντα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Ουκ ολίγα τα φαινόμενα διαφθοράς συνδικαλιστών που πλουτίζουν και εξαργυρώνουν τη συνδικαλιστική τους δράση ενισχύοντας τη θέση τους στην κομματική και κυβερνητική ιεραρχία.
«Πρέπει όλοι οι εργάτες να ΄χουν ένα νου και μια καρδιά μονάχα».
Κ. Μαρξ.
Ωστόσο, η συνδικαλιστική οργάνωση και αγώνες είναι αναγκαίοι, γιατί η
αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει ιστορική σημασία. Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για την σωτηρία του λαού. Σήμερα, για να είναι χρήσιμο το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές, να ενώνει τους
εργαζόμενους ξεπερνώντας τόσο μικροπαραταξιακές λογικές και κομματικές περιχαρακώσεις, όσο και τις κυβερνητικές προσπάθειες διαίρεσης του κόσμου της δουλειάς. Παράλληλα οι χωριστές συγκεντρώσεις, η διάσπαση των σωματείων μπορεί να εξυπηρετούν κομματικές γραμμές και εν τέλει την κυβερνητική πολιτική, παρά την φραστική καταδίκη της, αλλά όχι τους εργαζόμενους.
Η λογική που θέλει το συνδικάτο να λειτουργεί ως κομματικό παράρτημα είναι επιζήμια και αδιέξοδη. «Το αληθινό αποτέλεσμα της νίκης δεν είναι η άμεση επιτυχία, αλλά η διαρκώς μεγαλύτερη ενότητα των εργατών» (Κ. Μαρξ –Φρ. Ένγκελς, Κομμουνιστικό Μανιφέστο). Γι αυτό «οι επαναστάτες μαρξιστές είναι εξ ορισμού αντίθετοι στην διάσπαση των συνδικάτων, όσο η πλειοψηφία των οπαδών ή η οππορτουνιστική ηγεσία τους δίνουν έναν λιγότερο επαναστατικό προσανατολισμό. Επιπλέον, εργάζονται για την ενοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όταν έχουν διχαστεί και προσπαθούν να έχουν σε κάθε χώρα –αν όχι σε όλες-ένα κεντρικό συνδικαλιστικό όργανο» (Μαρξ –Ένκελς, για τον συνδικαλισμό, θεωρία, οργάνωση, δράση. Εκδ. Αναγνωστίδη). Ένα συνδικάτο, ενιαίος παρατεταμένος αγώνας και δυνάμωμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή είναι η σημαία που πρέπει να υψώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Επιπλέον οφείλει να ακούει τη θέληση της βάσης του, να ξεκόψει από πρακτικές επαγγελματικού και καριερίστικου συνδικαλισμού, να συμβάλει στην αναζήτηση συνολικών φιλεργατικών λύσεων.

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε…
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους».
Μ. Κατσαρός, ο.π.
Βασική προϋπόθεση να αλλάξει προσανατολισμό το συνδικαλιστικό κίνημα. Πολιτικός και αγωνιστικός συντονισμός για ένα μέτωπο λαϊκής αντίστασης κόντρα στην αντίληψη του «διαίρει και βασίλευε»και του συντεχνιασμού, με τον έναν εργαζόμενο ενάντια στον άλλο. Μαζικοποίηση και ζωντάνεμα των σωματείων με
διαδικασίες συμμετοχής των εργαζομένων. Κόντρα σε συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες,υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν ώστε τα συνδικάτα να αποτελέσουν συλλογικά μέσα πάλης και μαζικής αντίστασης στην πολιτική της κυβέρνησης. «Σ’ αυτές τις περιόδους αυτή η μάζα είναι ο χορός που ενεργεί και ο ρόλος που παίζουν οι ηγεσίες θα είναι ο ρόλος φερέφωνων της θέλησης των μαζών». ( Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μαζική απεργία, Κόμμα, Συνδικάτα, Εκδ. Κορόντζη). Και παρά τις γκρίνιες, εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, ο ταξικός αγώνας έχει αναζωογονηθεί και ένα μαζικό εξωκοινοβουλευτικό ρεύμα αντίστασηςκαι πάλης αντιπαρατίθεται στην κυβερνητική πολιτική, στην πολιτική της εξάρτησης, στην Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ασκώντας μεγάλη επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις, ορθώνοντας φράγματα στην πολιτική των μνημονίων. Κόντρα στην εμμονή της επίσημης αρστεράς στον κοινοβουλευτισμό και την επαιτεία των εκλογών που μόνο εκτονωτικά ως προς τους κοινωνικούς αγώνες μπορούν να λειτουργήσουν.

Ασφαλώς και ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική.
Οι συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν μπορούν παρά να είναι
πολιτικοποιημένοι στην κατεύθυνση ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πληρώσουν
την κρίση που προκάλεσε η ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό. Να
εναντιώνονται στους σχεδιασμούς των δανειστών, της κυβέρνησης, της Ε.Ε.
και του Δ.Ν.Τ. να χειριστούν το χρέος με«επιμηκύνσεις» και «αναδιαρθρώσεις» και την επιβολή ενός «αέναου» Μνημόνιου που θα οδηγεί στη διαχρονική μείωση μισθών και συντάξεων, στη φτώχεια, την ανεργία, την κατάρρευση και πλήρη εμπορευματοποίηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών της παιδείας και της υγείας, στην πώληση της δημόσιας περιουσίας, στην πρόκληση εν τέλει μιας τεράστιας κοινωνικής καταστροφής.

Να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία τα δικαιώματα στη μόνιμη και αξιοπρεπή εργασία και μόρφωση προβάλλοντας το όραμα για μια ανθρωποκεντρική κοινωνία, χωρίς διακρίσεις.