Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Όσο και να υπάρχει αισιόδοξη διάθεση με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς θεωρείται δεδομένη η πολιτική της κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ που καθορίζει με τους πιο δυσοίωνους όρους τη ζωή μας. Ακόμα και η περιβόητη «ανάπτυξη» που επικαλούνται οι κυβερνώντες θα είναι μια ανάπτυξη για τους λίγους και ισχυρούς που θα βασίζεται στην άγρια εκμετάλλευση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και στην εξάρτηση και καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Αντίπαλο δέος στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της μαζικής εξαθλίωσης, όπως επιτάσσουν τα Μνημόνια και η δανειακή σύμβαση, δεν μπορεί παρά να είναι η συλλογική αφύπνιση και αντίσταση. Αυτός είναι πρωταρχικός όρος επιβίωσης του λαού παρά τις μεγάλες δυσκολίες. Δυσκολίες που συνδέονται με τις ανεπάρκειες και τη βαθιά κρίση της αριστεράς, αλλά και της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων.
Γιατί η ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής δεν μπορεί να ανατεθεί σε κάποιους εκπρόσωπους, έρημους και απρόσωπους, που θα έρθουν ως μεσσίες δια της «ψήφου» και με το λαό σε ρόλο θεατή. Ο μεσσιανισμός είτε στη συντηρητική είτε στην «αριστερή» του εκδοχή είναι αιτία και αποτέλεσμα της παθητικής στάσης και της αδιαφορίας για τα κοινά. Αυτοί που απέχουν από τα κοινά που περιγελούν τους αγώνες και τις αγωνίες του λαού στρώνουν το έδαφος για να υλοποιηθούν οι πιο αντιδραστικές πολιτικές, ακόμα και για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Από την άλλη το καπιταλιστικό σύστημα της άγριας εκμετάλλευσης και οι μνημονιακές πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης δεν καταργούνται με εκλογές και κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά με κοινωνικούς αγώνες και εξεγέρσεις.
Η πολιτικοποίηση και η συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα είναι η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας για τις μεγάλες ανατροπές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Γιατί η πολιτική είναι αντικειμενικό φαινόμενο, ανεξάρτητα από τη θέληση του καθένα. Στην αρχαία Αθήνα, όποιος δε μετείχε στα κοινά ήταν «όχι φιλήσυχος, αλλά αχρείος», δηλαδή άχρηστος, άτιμος. Ο ιδιώτης σε αντιπαραβολή με τον πολίτη ήταν συνώνυμο του βλάκα και του ηλίθιου (κι αυτό, όχι τυχαία, πέρασε στο αγγλικό λεξιλόγιο ως idiot). Εύστοχα ο Α. Γκράμσι τόνιζε: «Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους».
Η πολιτικοποίηση είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη, για τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής των μηνημονίων της εξάρτησης που οδηγεί στη μαζική φτώχεια και εξαθλίωση. Η οργάνωση του ενιαίου παρατεταμένου αγώνα του λαού σε συνθήκες κρίσης της Αριστεράς είναι το ζητούμενο. Ενότητα – Αντίσταση – Ανατροπή είναι το τρίπτυχο που εκφράζει τις σημερινές ανάγκες του λαού.
