ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό – ερευνητή.http://gkavadias.blogspot.com ΕΘΝΟΣ – «Επωνύμως», Παρασκευή 21 – 9 – 2013 Σην κόλαση του Δάντη υπάρχει η επιγραφή: «Εσείς που μπαίνετε, ξεχάστε κάθε ελπίδα». Αυτό περιγράφει και τη σημερινή πραγματικότητα, αφού ο λαός και η χώρα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Όσο πιστευτές ήταν οι προεκλογικές δεσμεύσεις για «επαναδιαπραγμάτευση», άλλο τόσο πιστευτές είναι και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι: «Αυτά θα είναι και τα τελευταία μέτρα. Δεν θα υπάρξουν άλλα!». Είναι φανερό ότι η επίθεση έχει βάθος χρόνου μέχρι να φυσήξει ούρειος άνεμος για υψηλότερη κερδοφορία του κεφαλαίου. Παράλληλα όλο και πιο έντονα δηλώνεται ότι στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) που αυτό θα σημάνει και τη μετατροπή της χώρας σε «μπανανία» – προτεκτοράτο με εργαζόμενους με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πενιχρές συντάξεις και περιορισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυόμιση χρόνια μετά την εγκαθίδρυση ΔΝΤ και Τρόικας το ρολόϊ της Ιστορίας γυρίζει στις μεταπολεμικές δεκαετίες, αφού η φτώχεια καλπάζει και η ανεργία ρημάζει τις ανθρώπινες ζωές, ενώ χιλιάδες νέοι τραβούν το δρόμο της μετανάστευσης. Την ίδια ώρα που οι μισές από τις μεγάλες επιχειρήσεις παρουσιάζονται κερδοφόρες για το 2011 (στοισεία της ICAP)! Από την πλευρά της η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι «πρωταθλητές» στη φοροδιαφυγή είναι οι μικρομεσαίοι. «Σιωπά», όμως, για τη νόμιμη φοροαπαλλαγή και διαχρονική φοροδιαφυγή των εκατοντάδων δις από την οικονομική ελίτ που αποδεικνύεται από τις καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού. Είναι, μάλιστα, τόσο μεγάλη η κερδοσκοπική μανία και η υποτέλεια της ελληνικής αστικής τάξης που ακόμα και η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι: «πολλοί πλούσιοι που έχουν ζήσει στην Ελλάδα μαζί με τα λεφτά τους έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τη χώρα και δεν συνεισφέρουν το μερίδιό τους γιοα τη χώρα τους». (Από τον ημερήσιο τύπο, 18 – 9 – 12). Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες που αποτελούν την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης.