Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Πάει ο καιρός του δικομματισμού που όποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας κέρδιζε τις εκλογές έπαιρνε ως λάφυρο τη μονοκομματική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με τους αξιωματούχους και το στρατό του κόμματος. Με δεδομένο ότι η διαχείριση του κρατικού μηχανισμού έχει ιδιαίτερη σημασία για τη διαιώνιση της κυριαρχίας των κυρίαρχων τάξεων πάνω στις λαϊκές τάξεις και στρώματα. Εξάλλου η εξουσία είναι εξορισμού κατάληψη μιας κυρίαρχης θέσης και οι κυρίαρχες θέσεις είναι προνομιακές και λίγες για τους λίγους και πρόθυμους ακολούθους τους. Μόνο που στις σημερινές συνθήκες πρέπει να γίνεται «αξιοκρατική» και «δίκαιη» μοιρασιά μεταξύ και των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Αυτό έγινε και τις πρώτες ώρες του 2013 με την επιλογή των δεκατριών Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης. Η .. συνταγή της τρικομματικής αξιοκρατίας είχε τις … σωστές αναλογίες: 7 Ν.Δ.- 4 ΠΑ.ΣΟ.Κ – 2 ΔΗΜ.ΑΡ. Με ανθρώπους που μέχρι τώρα εμφανίζονταν ως συνδικαλιστές – υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και της δημόσιας εκπαίδευσης. Ώσπου εν μια νυκτί «αλλάζουν» ρόλους και γίνονται υπηρέτες της κυβερνητικής πολιτικής που ρημάζει τη δημόσια εκπαίδευση. Ουκ ολίγα τα φαινόμενα διαφθοράς συνδικαλιστών που πλουτίζουν και εξαργυρώνουν τη συνδικαλιστική τους δράση ενισχύοντας τη θέση τους στην κομματική και κυβερνητική ιεραρχία. Είναι αυτοί που διασύρουν και απαξιώνουν τον συνδικαλισμό, αφού τον χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο εξυπηρέτησης κομματικών και προσωπικών συμφερόντων.
Είναι αυτοί που στο όνομα της «αξιοκρατίας» θα «αξιολογήσουν» τους εκπαιδευτικούς και θα τους διατάζουν ως περιφερόμενο θίασο να περιοδεύουν ολόκληρη την περιφέρεια στο πλαίσιο του «εξορθολογισμού» που δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά εκμηδενισμό των διορισμών και καταργήσεις χιλιάδων σχολείων. Συνδιαμορφώνουν το μοντέλο των ελαστικών σχέσεων εργασίας προετοιμάζοντας την εφεδρεία – μετάταξη – απόλυση όσων δεν συμπληρώνουν ωράριο ή εμπλέκονται σε διοικητικές και ποινικές διώξεις και μάλιστα με τη βούλα της δήθεν αξιοκρατίας μέσα από την «αξιολόγηση – χειραγώγηση – κατηγοριοποίηση» των εκπαιδευτικών. Με την ευλογία και την εποπτεία τους προετοιμάζεται ένα μαζικό σχέδιο συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολείων που θα έχει οδυνηρές κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνέπειες.
Η τρικομματική αξιοκρατία στοχεύει στη συγκρότηση ενός αυταρχικού και ιεραχικού διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης πλήρως ελεγχόμενου από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης που δεν υλοποιεί απλά και μόνο την κυβερνητική πολιτική, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός επιτήρησης, αυταρχικού ελέγχου και χειραγώγησης των εκπαιδευτικών στη βάση των πελατειακών σχέσεων και του ρουσφετιού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι απερχόμενοι Περιφερειακοί Διευθυντές αξιοποιούνται στο ρόλο του Σχολικού Συμβούλου αποκαλύπτοντας έτσι την πολιτική διάστασή του. Σε αυτή την κατεύθυνση δρομολογούνται και οι επιλογές των Διευθυντών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, αλλά και των Διευθυντών Σχολείων με λιγότερο αυστηρά κομματικά κριτήρια, λόγω πλήθους και χαμηλότερης θέσης στην πυραμίδα που διοικητικού μηχανισμού. Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας». Παράλληλα διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος με την κυριαρχία των κατασταλτικών μηχανισμών και τις βασικές ελευθερίες εν αναστολή. Ακόμα και η συνδικαλιστική δράση ή η διαμαρτυρία ποινικοποιούνται. Τα νέα πειθαρχικά μέτρα στο πλαίσιο του Μνημονίου 3 αποδεικνύουν ότι η αργία και η απόλυση δεν είναι απλά μια απειλή, αλλά η δαμόκλειος σπάθη που επικρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε εργαζόμενου στο Δημόσιο, κάθε εκπαιδευτικού.
‘Ακρως χιουμοριστικές ή προκλητικές οι ανακοινώσεις των κυβερνητικών παρατάξεων πριν την ανακοίνωση των νέων περιφερειακών διευθυντών, για «αξιοκρατία και δικαιοσύνη» (ΔΑΚΕ ΠΕ) και για «επικράτηση των αξιών, την αντικειμενική αναγνώριση των προσωπικών ικανοτήτων, των επιστημονικών προσόντων και της επάρκειας των στελεχών της εκπαιδευτικής κοινότητας… και τη δημιουργία συνείδησης για την εμπέδωση πνεύματος της αξιοκρατίας στους θεσμούς» (Νομαρχιακή Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου Ιωαννίνων ΠΑΣΟΚ)! Σε τελική ανάλυση φενάκη, απάτη είναι και η βαθιά ριζωμένη αντίληψη για τη φυσική αριστοκρατία που αποτελεί ένα είδος ρατσισμού, ότι, δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι με περισσότερες ικανότητες, άρα ανώτεροι και άλλοι με λιγότερες, άρα κατώτεροι. Αυτή η αντίληψη μας φέρνει πίσω από τη διακήρυξη του 18ου αιώνα ότι «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι».
