Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ Ή ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠ(ΙΚ)ΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή… στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους. Μ. Κατσαρός Λίγες ώρες απομένουν πριν βγούμε από τον… παράδεισο των προεκλογικών υποσχέσεων και προσγειωθούμε ακόμα πιο ανώμαλα στην κοινωνική κόλαση της Τρόικας μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Ωστόσο οι εκλογές αυτές έχουν πολλές ιδιαιτερότητες, αφού για πρώτη φορά είναι πολύ πιθανό και τα δύο κόμματα εξουσίας να είναι μειοψηφία στο εκλογικό σώμα με ποσοστό κάτω από το 50%. Και το κυριότερο ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. γνωρίζουν ότι με την ψήφο τους μπορεί να αναδείξουν ως πρωθυπουργό τον αρχηγό της Ν.Δ. Α. Σαμαρά (με τη συνδρομή του ληστρικού εκλογικού συστήματος που «χαρίζει» 50 έδρες στο πρώτο κόμμα!) και αντίστοιχα οι Νεοδημοκράτες ως συγκυβερνήτη τον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ε. Βενιζέλο. ΣΠΙΡΑΛ ΘΑΝΑΤΟΥ (SPIRAL OF DEATH) TO MNHMONIO 2 Για πρώτη φορά, επίσης, βρισκόμαστε πριν από τις κάλπες γνωρίζοντας ότι οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις είναι μια μεγάλη απάτη, αφού το Μνημόνιο 2 που υπέγραψαν τα δύο κόμματα θα αποτελέσει τη βάση της πολιτικής τους από τη Δευτέρα. Η κυβερνητική σταθερότητα που επαγγέλλονται εκβιαστικά σημαίνει εμπέδωση της ξενοκρατίας και της κοινωνικής λεηλασίας. Αναλαμβάνουν τον ρόλο του μεσολαβητή και διεκπεραιωτή της πολιτικής της τρόικας, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα – Πινόκιο της εξουσίας επιχειρούν να διαστρέψουν την πραγματικότητα. Προβάλλουν ως μονόδρομο τη βαρβαρότητα των αλλεπάλληλων μνημονίων επαναλαμβάνοντας, απειλητικά, ότι «εναλλακτικός» δρόμος είναι, μόνο, η «ακυβερνησία», το «χάος», η «άτακτη χρεοκοπία», η «άτακτη οπισθοδρόμηση» κοκ. Ποιοι; Λυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την υποδούλωση, αυτοί που βύθισαν το λαό στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι αποκλειστικά, υπεύθυνοι για την εφιαλτική πορεία της βίαιης, μεγάλης οπισθοδρόμησης. Προβάλλουν τον «ευρω- παράδεισο» την ώρα που η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα θα μείνουν «κολλημένες» σε έναν πολύ βαθύτερο οικονομικό βούρκο από ό, τι είχαν προβλέψει τον Ιανουάριο, μόλις τρεις μήνες πριν, σύμφωνα με 40 οικονομικούς αναλυτές σε δημοσκόπηση του Reuters.Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία ακολουθούν την Ελλάδα στο χορό της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Παριστάνουν τις δυνάμεις της «ευθύνης», της «ασφάλειας» και της «τάξης» και εκβιάζουν το λαό επισείοντας, ως φόβητρο, την ακυβερνησία, το χάος και την καταστροφή της επόμενης ημέρας, αν δεν υπάρξει η λαϊκή συμμόρφωση και υποταγή. Υπόσχονται «ανάπτυξη» ακόμα και «ανατροπή» και «κοινωνική δικαιοσύνη» αυτοί που με την πολιτική της πιο ακραίας λιτότητας, το μόνο που αναπτύσσουν είναι η ύφεση, η φτώχεια φορώντας στους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους το σπιράλ του θανάτου («Spiral of Death»)! Ατέλειωτη είναι η «λίστα Παπαδήμου» που κωδικοποιεί τις «Μνημονιακές δράσεις» από την Δευτέρα κιόλας. Τα νέα μέτρα που προβλέπονται να εφαρμοστούν με βάση το Μνημόνιο 2 φθάνουν το 7% του ΑΕΠ ή περίπου 14 -15 δις. ευρώ. Μείωση συντάξεων που τα τελευταία δύο χρόνια μειώθηκαν μέχρι 40% και των «κουτσουρεμένων» μισθών κατά 24% ακόμα μέχρι το 2013 στέλνοντας τους πιο φτωχούς να ψάχνουν τα σκουπίδια για φαγητό, «κούρεμα» κατά 30% του εφάπαξ. Από τη σοκαριστική έρευνα του Ευρωβαρόμετρου προκύπτει ότι η Ελλάδα κατέχει μια θλιβερή πρωτιά, αφού το 45%, περίπου 1 στους 2 δεν είχε χρήματα ούτε για το φαγητό του. Μείωση φαρμακευτικών δαπανών και καταργήσεις - συγχωνεύσεις νοσοκομείων με αποτέλεσμα να μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οι ασφαλισμένοι και να καταδικάζονται σε θάνατο οι πιο φτωχοί. «Προσφορά περιουσιακών στοιχείων για πώληση», με άλλα λόγια ιδιωτικοποήσεις – ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Απολύσεις 150.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015. Εκτίναξη της ανεργίας, , όταν ήδη έχουμε 21,8 %. Καταστροφή μιας γενιάς νέων με όνειρα με ελπίδες με τη μετατροπή τους σε ομήρους της εκ περιτροπής απασχόλησης, της ενοικιαζόμενης εργασίας, της μερικής απασχόλησης, των διαφόρων «προγραμμάτων». Ήδη η «γενιά των 700 ευρώ» (G -700) χαμηλώνει ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες της και γίνεται «γενιά των 500 ευρώ» (G – 500), ενώ η Λαγκάρντ, επικεφαλής του ΔΝΤ επιτάσσει τη βαλκανιοποίηση των μισθών στα επίπεδα των 300 ευρώ. Ακόμα χειρότερες είναι οι προβλέψεις για την απασχόληση και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με δεδομένη τη συνέχιση της πρωτοφανούς ύφεσης που και το 2012 θα κινηθεί άνω του 5%. Λίγο πριν από το "λουκέτο" βρίσκονται τουλάχιστον 180.000 επιχειρήσεις κυρίως στον χώρο του εμπορίου, ενώ σε άμεσο κίνδυνο βρίσκονται άλλες 200.000, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν τουλάχιστον άλλες 300.000 θέσεις εργασίας. Αυτή είναι η πολιτική τους που επωάζει τα χρυσά αυγά του φιδιού. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ «Υπάρχουν χρήματα. Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί ότι αυτή η χώρα παράγει πλούτο»; Γ. Παπακωνστντίνου πρώην Υπ. Οικ. Με το άλλο χέρι θα συνεχίσουν να δίνουν τον κόπο των εργαζομένων στους χορτάτους και ζάπλουτους. Αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν κάθε διαφθορά που άφησαν συγγενείς και κομματικούς σας φίλους να αλώσουν το δημόσιο χρήμα προκάλεσαν με τον διεφθαρμένο τρόπο ζωής. Πολλοί από αυτούς ανεπάγγελτοι που απόκτησαν τεράστια περιουσία στα χρόνια της …πολιτικής τους καριέρας. Με την πολιτική τους ισχυροποιούν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η διογκούμενη κερδοφορία του οδηγεί σε αφόρητες πιέσεις. Οι τράπεζες μέχρι το 2011 είχαν επιδοτηθεί από το κράτος με 60 δις, ενώ από την έναρξη της κρίσης το 2008 το κράτος έχει αποφασίσει τη χορήγηση εγγυήσεων ύψους 155 δις. Και τα 28 δις ζημίες που ανακοίνωσαν πρόσφατα, θα καλυφθούν από τα 50 δις του Μνημονίου 2 που θα τους δοθούν. Δηλαδή, ό,τι κερδίζουν το κρατούν για την πάρτι τους, κι όταν έχουν ζημιές τις φορτώνουν στο λαό δικαιώνοντας τη ρήση του Τόμας Τζέφερσον ότι «τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από τους τακτικούς στρατούς». Το 2010 οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 7,3 δις ευρώ. Οι Έλληνες εφοπλιστές κατείχαν, το Μάρτιο του 2012, 3.760 πλοία, δηλαδή το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας, αλλά μόνο 862 από αυτά έφεραν την ελληνική σημαία. Σύμφωνα με στοιχεία των βρετανικών αρχών, την τελευταία διετία έχουν αποκτηθεί από Έλληνες ακίνητα στο Λονδίνο αξίας άνω του 1 δις ευρώ. Μόνο σε δύο χρόνια και μόνο στο Λονδίνο! Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που προτιμούν αγορές στο Βερολίνο και φυσικά οι πιο «παραδοσιακοί» συνεχίζουν να αγοράζουν στο Μονακό, την Κυανή Ακτή, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Η ολιγαρχία του πλούτου τρέφεται από την κρίση, αφού έβγαλε πολλά δις (600 έγραψε το Σπίγκελ) στην Ελβετία και τώρα τα στέλνει στην Καραϊβική. «Την ώρα όμως που τα χαμηλότερα στρώματα πλήττονται από την κρίση, οι πλούσιοι βγάζουν τα λεφτά τους σε λογαριασμούς στο εξωτερικό και τα βάρη τα σηκώνουν αυτοί που δεν έχουν» παραδέχεται ακόμα και η Α. Μέρκελ («Έθνος» 23 -2 -12) ΕΜΕΙΣ! ΟΧΙ, ΑΥΤΟΙ! Είναι βέβαιο ότι το έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων και της χώρας θα επιφέρει και την τιμωρία. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για να μαυρίσουμε όσους μαυρίζουν τη ζωή μας . Απέναντι στην επέλαση των βαρβάρων να αντισταθούμε ενισχύοντας τις δυνάμεις της αντίστασης και της ελπίδας, την αντισυστημική αριστερά. Το δίλημμα ή εμείς ή αυτοί είναι υπαρκτό. Η μεγαλύτερη τιμωρία για τους δυνάστες και «δανειστές» του λαού είναι η οργάνωση του αγώνα από την επομένη των εκλογών και η συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Για να ανοίξει ο δρόμος ώστε να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον τόπο του.
ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε. ΜΕ ΠΑΧΥΛΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com ΚΑΤΑ 10% Ή 5,7 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΑΥΞΗΘΗΚΕ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟ 2011! Όλη η ιστορία της χρηματοδότησης των κομμάτων δείχνει με τον πιο έκδηλο τρόπο την απαξίωσή τους, κυρίως, των κομμάτων εξουσίας, αφού παρά τις παχυλές, κρατικές και άλλες χρηματοδοτήσεις φανερές και κρυφές, βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας με τα χρέη τους να υπερβαίνουν τα 253 εκατομμύρια ευρώ (132,4 Ν.Δ. και 120,7 ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Άλλα και τα 10,9 εκαττ. Ευρώ το ΚΚΕ και τα 8,2 του Συνασπισμού δεν είναι αμελητέα. Η πρόσφατη (Μ. Δευτέρα) ν-τροπολογία για το ξεπάγωμα της καταβολής τριών δόσεων που θα πήγαιναν στις τράπεζες για την εξόφληση του χρέους τους, είναι απλά μια πράξη του έργου «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει από το πορτοφόλι του ελληνικού λαού». Πρόσφατα ΠAΣOK και NΔ επιχείρησαν να διαγράψουν τους ανεξόφλητους τόκους των κομματικών δανείων τους από τις τράπεζες και να μειώσουν το επιτόκιό τους από το 8% στο 4%! Παρά την οικονομική κρίση που εξαθλιώνει μαζικά τους εργαζόμενους, η κρατική χρηματοδότηση στα κοινοβουλευτικά και τα κόμματα της ευρωβουλής στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των 27 κρατών της Ε.Ε.. Η υψηλότερη είναι στο Λουξεμβούργο και στην τέταρτη θέση η Ελλάδα. Από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι για το 2010 ο δείκτης χρηματοδότησης ανά κάτοικο στη χώρα μας έφτασε τα 4,52 ευρώ με το συνολικό ποσό να ανέρχεται στα 48, 8 εκατομμύρια ευρώ. Με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα η χρεοκοπημένη Ελλάδα δαπανά για τα κόμματα δυσανάλογα ποσά συγκριτικά με άλλες χώρες με πολύ υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και μέχρι οκτώ φορές μεγαλύτερα από άλλες χώρες με τον ίδιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία, το Βέλγιο και η Ουγγαρία! Το 2010 τα έξι κόμματα επιχορηγήθηκαν με το προκλητικό ποσό των 48,8 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2011 ενίσχυσαν τα κομματικά τους ταμεία με 5,7 εκατ. ευρώ περισσότερα, αύξηση κατά 10% και πλέον, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμού κατά 54.018.624 ευρώ! Η μερίδα του λέοντος ανήκει σε ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. που λαμβάνουν τα 38,8 εκατ. ευρώ (21,8 εκ. και 17 εκ. ευρώ αντιστοίχως), ενώ το ΚΚΕ 5,2 εκατ. ευρώ, ο ΛΑΟΣ 4,4 εκατ. ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 3,9 εκατ. ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 1,8 εκατ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός από τις τακτικές παχυλές χρηματοδοτήσεις τα κόμματα δικαιούνται και έκτακτες επιχορηγήσεις σε περιόδους εκλογών, αλλά και επιχορηγήσεις για ερευνητικούς σκοπούς. Αλήθεια ποιο ερευνητικό έργο έχουν να παρουσιάσουν τα κόμματα, κυρίως, της εξουσίας που δαπανούν πακτωλό χρημάτων, όταν ασκούν εξουσία για χίλιες δυο μελέτες, αρκετές εντελώς άχρηστες, για να βολεύονται τα δικά τους golden boys και επιχειρήσεις; ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΤΙ ΣΠΑΤΑΛΗΣ – ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε. Για να γίνει κατανοητό το διακομματικό πάρτι σπατάλης, αξίζει να θυμηθούμε ότι στα πέντε χρόνια της «σεμνοταπεινής» διακυβέρνησης είχαν συναινέσει στην αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων τους κατά 47%. Από την χωρίς αντιδράσεις ψήφιση του νόμου 3023 το 2002 περί χρηματοδότησης των κομμάτων έως το 2009 η ροή του δημοσίου χρήματος στα κομματικά ταμεία αυξήθηκε κατά 64,8%! Ήταν η «χρυσή περίοδος» που είχαν αποφασίσει να υπολογίζεται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων ανάλογα με το ύψος των τακτικών εσόδων του κράτους με αποτέλεσμα η συνολική κρατική ενίσχυση προς τα κόμματα το 2009 να ανέλθει στο ποσό των 68,2 εκ. ευρώ! Οι διαπρύσιοι κήρυκες της κρατικής χρηματοδότησης στην υποστηρικτική επιχειρηματολογία τους τονίζουν ότι έτσι περιορίζεται η εξάρτηση των κομμάτων και κατ’ επέκταση της πολιτικής από κάθε είδους ιδιωτικά συμφέροντα και ενισχύεται η ποιοτική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Στην πραγματικότητα, όμως, τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα. Οι κρατικές διαφημίσεις σε κομματικά έντυπα όλου του πολιτικού φάσματος είναι άλλη μια κρυφή πλευρά που συνδέεται με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε. που εργολαβικά προβάλλουν τα κόμματα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος πνίγοντας κάθε άλλη φωνή και λειτουργώντας ως βασικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Τα ίδια τα κόμματα εξουσίας λειτουργούν ως φυτώρια διαφθοράς. Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας». Η διαπλοκή κομμάτων και βουλευτών με την οικονομική ελίτ σε ρόλο φανερού ή κρυφού χορηγού διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, και αυξάνοντας την κοινωνική αδικία και εξαθλίωση. Η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος, η «χορηγία» από πολυεθνικές, τύπου Siemens ή αλλιώς οι πολιτικοοικονομικές παρτούζες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ποικίλες οι χρηματοδοτήσεις ακόμα και σε είδος και οι χρηματοδότες ως αντιπαροχή για τις παροχές όλων των κυβερνήσεων απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, η απληστία στη συσσώρευση ακινήτων, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών, το ρουσφέτι και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με νύχια και δόντια είναι δομικάχαρακτηριστικά των κομμάτων εξουσίας. Τα άλλα κόματα και, κυρίως, της Αριστεράς δεν είναι αθώα, όσο ανέχονται ή και στηρίζουν το σάπιο καθεστώς των κρατικών χρηματοδοτήσεων. Οφείλουν να έχουν ξεκάθαρη στάση αντλώντας δύναμη από τον κόσμο της εργασίας και της βιοπάλης να απεγκλωβιστούν από την μαγεία της κρατικής χρηματοδότησης και να στηριχθούν στις δυνάμεις του λαού και όχι σε ξένα δεκανίκια και «διευκολύνσεις» του ταξικού αντίπαλου. Φυσιολογική και αναγκαία η απαξίωση της κυρίαρχης πολιτικής και των επαγγελματιών της πολιτικής. Ό,τι σπέρνουν, θερίζουν. Άλλα …μαζί με τα νερά να μην πετάξουμε και το παιδί, δηλαδή την πολιτική. Φυσικά μια άλλη πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ικανοποίησης των αναγκών του λαού. Η ενεργή συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου, η σύνδεση με το οργανωμένο κίνημα, την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας με κέντρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ανθρώπων είναι βασικά στοιχεία μιας αναγκαίας πολιτικοποίησης.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

«ΤΣΕΠΗ ΒΑΘΙΑ»!
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ –Επωνύμως», Παρασκευή 9 – 3 – 2012. – www.Alfavita.gr
Τώρα που καταλάγιασε ο σάλος από τον βουλευτή – μυστήριο που τελικά ήταν ο σύζυγος της Ντ. Μπακογιάννη που έβγαλε 1 εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό και με δεδομένο ότι η συζήτηση διεξήχθη με όρους σκανδαλοθηρικούς και θεάματος, ας διερευνήσουμε το θέμα. Δύσκολα μπορεί να κρυφτεί η επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Οι εκπρόσωποι του λαού και «εθνοσωτήρες» στην πλειονότητά τους αντιμετωπίζουν την πολιτική όχι ως «κοινωνική προσφορά», αλλά ως επάγγελμα με έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά ως ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των κυρίαρχων τάξεων και ας στιγματίζουν κλάδους εργαζομένων ως συντεχνίες. Είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου.
Είναι κοινό μυστικό ότι έχοντας αντιστρέψει τον λόγο του Ισοκράτη «από την εξουσία να φεύγεις όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από πολλά χρήματα» έχουν ανυψώσει το επάγγελμα του πολιτικού σε εφαλτήριο πλουτισμού νόμιμου και παράνομου. Μόνο οι καταθέσεις που έχουν 18 βουλευτές ξεπερνά το 1 εκατομμύριο ευρώ. Πάντως σχεδόν 100 βουλευτές έχουν καταθέσεις της τάξης των 200.000 ευρώ, ενώ πολλοί έχουν αποκτήσει τεράστια περιουσία. Συνολικές καταθέσεις 2,6 εκατ. ευρώ δηλώνει ο ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Ε. Βενιζέλος με την σύζυγό του, ενώ ο άλλος ο Θ. Πάγκαλος που δεν … έχει να πληρώσει τους φόρους της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του, την ώρα που τα ετήσια εισοδήματά του υπερβαίνουν τις 640 χιλιάδες ευρώ. Mε άλλα λόγια έχουν αντιστρέψει το παλιό ηρωικό σύνθημα «ψυχή βαθιά» σε «τσέπη βαθιά».


«Η εξουσία, που όλοι την κυνηγάνε, είναι δυσκολομεταχείριστη και κάνει όσους την αγαπούν να παραφρονούν. Μοιάζει με τις ερωμένες, που προκαλούν την αγάπη, όμως καταστρέφουν τους εραστές τους.» Ισοκράτης

Η αλήθεια είναι ότι οι αποδοχές και τα προνόμια των βουλευτών αποτελούν πρόκληση για τον χειμαζόμενο λαό μας, παρά τις όποιες μειώσεις , αν και πρέπει να σημειωθεί ότι το 50 % και πλέον της αποζημίωσης των βουλευτών της αριστεράς πηγαίνει στο κόμμα. Η κοινοβουλευτική αριστερά δεν ενέχεται, αλλά σίγουρα ανέχεται αυτή την άθλια κατάσταση. Τη στιγμή που οι μισθωτοί βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται μέχρι και 50% το μήνα, εδώ και ένα χρόνο ελέω Μνημονίου, οι πολιτικοί μας ταγοί είδαν μόνο τη μείωση κατά 12% των εξόδων παράστασης. Δεν είναι μόνο η βουλευτική αποζημίωση που υπερβαίνει τα 6.100 ευρώ το μήνα, αλλά και μια σειρά προνόμια από τα βουλευτικά πολυτελή αυτοκίνητα, τη συμμετοχή στις επιτροπές που σε ετήσια βάση που η αμοιβή ξεπερνά τα 15.000 ευρώ μέχρι το πενταμελές προσωπικό που έχουν στη διάθεσή τους και άλλα « ων αριθμός ουκ έστιν» . Κοντά σε βουλευτές, υπουργούς, υφυπουργούς, τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «ευνοημένοι» είναι και οι πέριξ αυτών υπάλληλοι της Βουλής, οι οποίοι εκτός του ότι διατήρησαν 16 μισθούς εισπράττουν παχυλά εφάπαξ -κατά μέσον όρο 250.000 ευρώ -και υψηλές συντάξεις. Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε μια δεκαετία ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου υπερδιπλασιάστηκε προσεγγίζοντας τα 198 εκατομμύρια ευρώ σε σύγκριση με τα 97,2 του 2000.
Την ώρα που συρρικνώνουν δραματικά τις συντάξεις των πολιτών ληστεύοντας ουσιαστικά τις κρατήσεις από τους μισθούς για όσα χρόνια εργάζονταν, οι ίδιοι συνταξιοδοτούνται με 4.880 ευρώ μηνιαίως από τα λεφτά των φορολογουμένων μόνο με δύο εκλογές τους στη Βουλή, δηλαδή με 6 -7 χρόνια, χωρίς αντίστοιχες καταβολές (!) και παίρνοντας τη σύνταξη του επαγγέλματός τους. Προκλητικό είναι το συνταξιοδοτικό καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής, καθώς και η πληθώρα επιδομάτων, προσαυξήσεων, αποζημιώσεων και εφάπαξ παροχών. Ενδεικτικές είναι οι συνταξιοδοτικές και ασφαλιστικές ρυθμίσεις που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς για το προσωπικό της Βουλής. Όπως η προσαύξηση κατά 25% του βασικού μισθού, η περαιτέρω προσαύξηση κατά 15% με την αποχώρησή τους λόγω συνταξιοδότησης και η λήψη πλήρους σύνταξης ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας. Οι υπάλληλοι της Βουλής κατά την αποχώρησή τους από την εργασία λαμβάνουν εφάπαξ από το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής (ΤΑΥΒ) πέραν του ποσού που λαμβάνουν από το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ). Το εφάπαξ του ΤΑΥΒ ισούται με 2 μισθούς ανά έτος ασφάλισης, δηλαδή με 28,5 έτη λαμβάνουν 58 μισθούς ή κατά μέσον όρο 200.000 ευρώ. Όσο δε για το εφάπαξ από το ΤΠΔΥ υπολογίζεται σε περίπου 50.000 ευρώ. Συνολικά, με τη αποχώρησή τους λαμβάνουν κοντά 250.000 ευρώ.
Εξουσία – διαφθορά - διαπλοκή
Δεν είναι να απορεί , λοιπόν, κανείς γιατί η πλειονότητα των βουλευτών ψηφίζει μέτρα που συρρικνώνουν τα λαϊκά εισοδήματα και κονιορτοποιούν δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Άλλωστε, κυρίως, τα κόμματα εξουσίας με τις κρατικές και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις είναι κόμματα εξαρτημένα από το κράτος και το τραπεζικό κεφάλαιο. Με την ψήφο τους έχουν νομιμοποιήσει τη φυγάδευση στο εξωτερικό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Ως πολιτικοί διαμεσολαβητές αναλαμβάνουν να στηρίξουν την πιο βίαιη αναδιανομή του πλούτου μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σε βάρος των μικρομεσαίων και ασθενέστερων τάξεων με τον πιο προκλητικό και κυνικό τρόπο στο όνομα του «εθνικού καθήκοντος» και της «σωτηρίας της πατρίδας». Με την ψήφο τους έχουν νομιμοποιήσει τη φυγάδευση στο εξωτερικό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Μέχρι και οι δυνάστες – δανειστές της χώρας διατυμπανίζουν: «Την ώρα όμως που τα χαμηλότερα στρώματα πλήττονται από την κρίση, οι πλούσιοι βγάζουν τα λεφτά τους σε λογαριασμούς στο εξωτερικό και τα βάρη τα σηκώνουν αυτοί που δεν έχουν» Α. Μέρκελ («Έθνος» 23 -2 -12)
Ασφαλώς και η διαφθορά και διαπλοκή των πολιτικών είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Από πρόσφατη έρευνα προκύπτει ότι συνιστά «μεγάλο πρόβλημα για το 98% των πολιτών, όταν στους «27» είναι το 74%. Ο πλέον διεφθαρμένος τομέας στην Ελλάδα θεωρείται η πολιτική (όπως και πανευρωπαϊκά) και ιδιαίτερα οι βουλευτές, καθώς το 78% των ερωτηθέντων τους θεωρεί ότι δωροδοκούνται και ότι καταχρώνται την εξουσία που διαθέτουν για προσωπικό τους όφελος, ενώ υψηλή θεωρείται η διαφθορά πολιτικών που δραστηριοποιούνται σε τοπικό (68 %) και περιφερειακό επίπεδο (66 %). (Ευρωβαρόμετρο, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 16 -2 – 2012). Ίσως, γιατί στη χώρα μας ο πλουτισμός της πλειονότητας των πολιτικών των κυρίαρχων κομμάτων να έχει πάρει προκλητικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η διαφθορά είναι μέσα στα γονίδια όχι μόνο του καπιταλισμού, αλλά και κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως έννοια και φαινόμενο είναι σύμφυτη με την άσκηση της εξουσίας και τη διαπλοκή με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Είναι στερεότυπη, αλλά δραματικά δικαιωμένη η ρήση ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ διεφθαρμένη εξουσία είναι η υπερβολικά ισχυρή. Από τον Σόλωνα που πριν θεσπίσει τον νόμο της «σεισάχθειας» είχε ενημερώσει κάποιους φίλους του βοηθώντας τους έτσι να πλουτίσουν μέχρι τους σημερινούς εκπροσώπους του δικομματισμού που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, των υποκλοπών, για το «Φαγοπέδι», τα δομημένα ομόλογα και τη Siemens κ.α., αλλά και τους «σοσιαλιστές του κότερου και της σαμπάνιας» και τους εκπροσώπους της «Αριστεράς του χαβιαριού» αποδεικνύεται η διαχρονικότητα της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Παράλληλα η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας με σημαία το κέρδος ευνοεί τη διαπλοκή των θεσμών και των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα πολιτικών που μετά την πολιτική τους σταδιοδρομία βρήκαν ανοιχτές αγκάλες στους κόλπους μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου.
Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Με άλλα λόγια τα σκάνδαλα είναι η άλλη και λιγότερο ορατή όψη της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανεργίας.
Εύστοχα έχει τονιστεί ότι «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αφεθεί μόνο στους πολιτικούς»...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΣΩΤΗΡΙΑ» ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρ. 24 – 2 – 2012. - www.Alfavita.gr
«…είμαι υπέρ της απώλειας της κυριαρχίας. Πάντοτε υπήρξα υπέρ της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, διότι είμαι Ευρωπαίος και κυρίως είμαι υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρώπης».
Θ. Πάγκαλος, ρ/σ Europe 1, 23 – 2 – 2012.


Για άλλη μια ακόμα φορά οι κυβερνώντες θριαμβολογούν για την «σωτηρία της πατρίδος» με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης. Η «μεταβατική» κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» που δεν προέκυψε με εκλογές και η θητεία της είχε οριστεί μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, αλλά φαίνεται ότι θα διαρκέσει όσο θέλουν οι ξένοι παράγοντες (Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.) οδηγώντας στον «μονόδρομο» των μνημονίων, με στόχο τη ...σωτηρία της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσα από την υποτίμηση της εργασίας εγκαθιδρύει ένα ταπεινωτικό καθεστώς Εθνικής Υποτέλειας και απροκάλυπτης πια Ξενοκρατίας, όπως επιτάσσει η Νέο-αποικιακού τύπου δανειακή συμφωνία. ‘Άλλωστε ο ζυγός των μνημονίων δεν είναι προσωρινός. Οι ίδιοι οι κυβερνώντες μιλούν για υπερδεκαετή ορίζοντα μέτρων, χωρίς μείωση του χρέους στο τέλος που σημαίνει έναν ατέρμονα κύκλο αντιλαϊκών πολιτικών με άμεσο στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων 19 δις ευρώ μέχρι το 2015) και του ορυκτού πλούτου της χώρας.
Το δάνειο θα έχει υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο (από το ελληνικό που ήταν μέχρι τώρα) έτσι ώστε οι δανειστές (τράπεζες, επιχειρήσεις, ΕΚΤ, άλλα κράτη) να έχουν εξασφαλίσει υπέρ τους τις δικαστικές αποφάσεις σε περίπτωση που η Ελλάδα θελήσει να κάνει μονομερή στάση πληρωμών. Υποθηκεύεται όλος ο πλούτος αυτού του τόπου, ό,τι παράγαμε οι εργαζόμενοι δεκαετίες τώρα αλλά και ό,τι η φύση παρέχει (κτίρια, γη, αέρας, ήλιος, νερό, πλουτοπαραγωγικές πηγές, υπόγειος πλούτος, τα πάντα) παρέχονται στους δανειστές ως εγγυήσεις.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι η «ελληνική οικονομία βρέθηκε σε αδιέξοδο»(;) το 2009, όταν το δημόσιο χρέος αναλογούσε σε 120% του ΑΕΠ. Ύστερα από δυο χρόνια σκληρής λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων και πάνω στα ερείπια του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας», το «επαχθές» ή «επονείδιστο» χρέος αναλογεί περίπου σε 160% του ΑΕΠ , ενώ τα πιο επίσημα χείλη δηλώνουν ότι το 2020 θα είναι υποτίθεται στο 120,5% του ΑΕΠ, «ίσως και μεγαλύτερο», δηλαδή μεταξύ 135% και 159% σύμφωνα με τα65 πιο επίσημα σενάρια. Και το χειρότερο ότι κατά τις εκτιμήσεις του ΔΝΤΝ θα χρειαστεί νέο πακέτο χρηματοδότησης ύψους 50 δις. ευρώ για το διάστημα 2015 – 20! Άρα η νέα δανειακή σύμβαση, το περιβόητο Μνημόνιο 2 οδηγεί στην οικονομική καταστροφή των εργαζομένων και των μικρομεσαίων και χαλκεύει νέα δεσμά εξάρτησης με τοποθέτηση επιτρόπων και αυστηρούς ελέγχους από τη τρόικα που ουσιαστικά κυβερνά, επιβάλλει μια διεκπεραιωτική λειτουργία με ασφυκτικούς ρυθμούς στο ελληνικό κοινοβούλιο για να θεσμοθετήσει μια νέα καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων. Η ξενοδουλεία και η εθνική ταπείνωση σε όλο της το μεγαλείο και με τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως «πρώτης αποικίας της Ευρωζώνης» (Financial Times)
Σύμφωνα με το μνημόνιο, από τα 130 δισ. ευρώ του δανείου, τα 30 δισ. ευρώ θα διατεθούν άμεσα στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους που θα ενταχθούν στο λεγόμενο PSI, τα 35 δισ. ευρώ θα διατεθούν μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις τράπεζες των άλλων χωρών, ενώ τα 5,7 δισ. ευρώ θα διοχετευτούν για την εξόφληση τόκων ανεξόφλητων ομολόγων που έχουν ενταχθεί στο «κούρεμα». Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 39 δισ. ευρώ που θα διατεθούν στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και θα προστεθούν στον προηγούμενο πακτωλό των δισεκατομμυρίων που από το 2009 έχουν, με την μορφή «πακέτων» και «ενισχύσεων», διατεθεί στους τραπεζίτες. Συνολικά εκτιμάται ότι τουλάχιστον τα 110 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% του δανείου, επιστρέφει - και μάλιστα με τόκο που θα τον πληρώνει ο ελληνικός λαός για δεκαετίες -στους δανειστές, στους τραπεζίτες, και σε κάθε είδους τοκογλύφους και κερδοσκόπους! Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τόκοι του χρόνου θα ανέλθουν στο 6,3% του ΑΕΠ που είναι και η μεγαλύτερη επιβάρυνση από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Και βέβαια όλοι αυτοί «ξεχνούν» ότι το κατοχικό δάνειο της Γερμανίας προς την Ελλάδα και οι πολεμικές επανορθώσεις ξεπερνούν τα 162 δις ευρώ χωρίς τους τόκους.
Στόχος, λοιπόν, δεν είναι η «σωτηρία της Ελλάδας», αλλά να σωθούν οι δανειστές και να οδηγηθεί η Ελλάδα στη χρεοκοπία και στην επιβολή ενός «κινεζικού» μοντέλου για όλη την Ευρώπη. Οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης. Η ελληνική οικονομία περνά βίαια από τη φάση της κρίσης στη φάση της κατάρρευσης. Για αυτό και οι συμπιεσμένοι μισθοί κατά 23% στα δύο χρόνια μνημονιακής λιτότητας ψαλιδίζονται ακόμα περισσότερο από 22% έως 50%, οι συντάξεις έως 12% που υποβαθμίζονται σε επίδομα «φιλανθρωπίας», η απειλή λουκέτου είναι ορατή για 180.000 επιχειρήσεις το 2012, ενώ οι άνεργοι θα ξεπεράσουν τους 1.400.000 ή το 25%. Διαμορφώνεται μια γενιά εργαζομένων που πρέπει να αρέσκεται με έναν εισαγωγικό μισθό 400 ευρώ, την απουσία δικαιωμάτων και τη διάλυση των συνδικάτων. Και τα μέτρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης: νέοι φόροι, νέες απολύσεις, νέο Ασφαλιστικό…
Το Μνημόνιο εκφράζει μια στρατηγική για μια κοινωνία χωρίς δημόσιες υπηρεσίες. Με αποτέλεσμα να προβλέπονται μέχρι το 2015 150.000 απολύσεις στο δημόσιο, 15.000 άμεσα που θα οδηγήσουν σε λουκέτο ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Η κοινωνική ασφάλιση θα μπει στην κλίνη του Προκρούστη, ώστε να περικοπούν μέσα στο 2012 300 εκατ. Ευρώ επιπλέον και κατά 1076 εκατ. Ευρώ η φαρμακευτική δαπάνη. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, η περίθαλψη, θα βρεθούν στο ιστορικά χαμηλότερο σημείο τους. Ο τόπος θα θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο! Χωρίς καμία χρηματοδότηση, χωρίς βιβλία, χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, χωρίς υλικά και φάρμακα, με παιδιά πεινασμένα.
Αυτό είναι και το πραγματικό περιεχόμενο των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που οδηγεί σε μια πιο βίαιη αναδιανομή του πλούτου και εξαθλίωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων. Στόχος η με κάθε μέσο ανάκαμψη της κερδοφορίας για να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια.
ΤΟ «ΝΕΟ» ΛΥΚΕΙΟ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΦΡΑΓΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρ. 10 – 2 – 2012. www.Alfavita.gr
ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΕΤΑΜΦΙΕΖΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΟ
Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Το ιστορικό ερώτημα επανέρχεται, όχι μόνο από τις γενικότερες δραματικές εξελίξεις , αλλά και από τις επίσημες διακηρύξεις του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με το νέο εξεταστικό σύστημα. Ως … «αντιεξουσιαστές στην εξουσία» η ηγεσία και οι πρόθυμοι και διατεταγμένοι ειδήμονες του Υπουργείου Παιδείας ασκούν δριμύτατη κριτική στο εφαρμοζόμενο εξεταστικό σύστημα και στο σχολείο που οι ίδιοι έχουν θεσμοθετήσει! Οι ίδιοι καταγγέλλουν ότι «ανθεί ένα τεράστιο οικονομικό κύκλωμα παραπαιδείας ,… αναπαράγονται κοινωνικοί φραγμοί, καθώς τα παιδιά των ασθενέστερων οικονομικά οικογενειών έχουν σαφέστατα πολύ λιγότερες ευκαιρίες», ότι «η ελληνική οικογένεια αιμορραγεί οικονομικά», ότι το Λύκειο «προσφέρει αποσπασματικού χαρακτήρα γνώσεις», ότι «οι μαθητές αναλώνονται πολύ στην αφομοίωση πολλών κατακερματισμένων πληροφοριών»(1) και τόσα άλλα …
Ας μην έχουμε αυταπάτες καμιά από τις «επίσημες» προτάσεις του ΥΠΕΠΘ, όσα περιτυλίγματα κι αν χρησιμοποιούν, δεν έρχονται να αλλάξουν προς το καλύτερο το επίπεδο του σχολείου, την είσοδο στις τριτοβάθμιες σπουδές, το επίπεδο των πανεπιστημιακών σπουδών και την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων. Αντίθετα επιδιώκουν με την άθλια μαγιά των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να θεμελιώσουν μια εκπαίδευση που έχει έμβλημά της την ανταγωνιστικότητα, την ευελιξία, την ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση, το παραπέρα βάθεμα των ταξικών φραγμών.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ
«Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τα παιδιά ξεχωρίζονται, όπως και οι μεγάλοι, σε δύο κατηγορίες, σ’ εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν τη συνέχεια της κυρίαρχης τάξης και σ' εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν το μεγάλο στρατό της δουλειάς που δεν πλη¬ρώνεται όλη».
Δημήτρης Γληνός
Η συνταγή τους παλιά και δοκιμασμένη. Οι εξετάσεις για μια ακόμα φορά αποτελούν την …ναυαρχίδα της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισής» τους. Προτείνουν λύσεις που ανασύρουν από τα ...μουσεία των αποτυχημένων εξεταστικών συστημάτων του παρελθόντος: οι μαθητές θα διαγωνίζονται στο τέλος της χρονιάς σε πανελλαδικές εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα. Όσοι περάσουν τα «φλεγόμενα στεφάνια» θα διεκδικήσουν την εισαγωγή τους στην Ανώτατη εκπαίδευση, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, περνώντας από έναν ακόμη γύρο πανελλαδικών εξετάσεων σε 3-5 μαθήματα (τα οποία στην πραγματικότητα θα είναι τα διπλάσια καθώς το Υπουργείο παιδείας προσφέρει τρία σε … ένα τα φιλολογικά μαθήματα, τις φυσικές και μαθηματικές επιστήμες).
Αν μέχρι σήμερα τον αποκλειστικό στόχο της προετοιμασίας των μαθητών για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τον είχε η Γ’ λυκείου, τώρα θα είναι στόχος όλων των τάξεων του λυκείου. Οι μαθητές θα εντάσσονται από τη Β' Λυκείου σε κατεύθυνση, θα κυνηγάνε από την Α' Λυκείου υψηλές επιδόσεις (γιατί θα μετράει η επίδοσή του στο Λύκειο στην πρόσβαση), θα κυνηγάνε εργασίες και μαθήματα με κριτήριο όχι το τι μαθαίνουν σ' αυτά τα τρία χρόνια, αλλά το σε ποια σχολή θέλουν να βρεθούν μετά από τρία χρόνια... . Έτσι δρομολογείται η πρόωρη έξοδο ενός τμήματος του μαθητικού πληθυσμού από τις φτωχότερες τάξεις και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές από την «κούρσα» του Λυκείου. Με αριστοτεχνικό τρόπο δημιουργούνται οι όροι που επιβάλλουν «αυτεπαγγέλτως» υψηλά ποσοστά απόρριψης και αποκλεισμού.
Η υλοποίηση των προτάσεων τους είναι δεμένη με ένα νήμα με όλα τα γνωστά παρεπόμενα των πανελλαδικών εξετάσεων (φροντιστηριοποίηση, αυξημένο ιδιωτικό κόστος, ταξικοί φραγμοί και διαχωρισμοί, αμάθεια, κλπ) ενώ παράλληλα όχι μόνο αφήνει άθικτους όλους τους φανερούς και σιωπηρούς μηχανισμούς της κοινωνικής επιλογής στο σχολείο, αλλά και τους εντείνει. H εκτόξευση στα ύψη των προσοστών της αποτυχίας των μαθητών του Λυκείου τα τελευταία χρόνια, πιστοποιεί ότι οι μη ευνοημένοι κοινωνικά μαθητές καλούνται να παίξουν το ρόλο της... Iφιγένειας για να φυσήξει ούριος άνεμος στον κυρίαρχο στόχο για φθηνό, ανταγωνιστικό και αποδοτικό σχολείο στην αυγή του νέου αιώνα.

Το προφίλ του «νέου» λυκείου είναι το εξής: φτηνό (με τριαντάρια τμήματα, τους απολύτως απαραίτητους καθηγητές και χωρίς (νέα) βιβλία), εξειδικευμένο, εξοντωτικό, ελιτίστικο και ταξικό. Εχθρικό και αυστηρώς ακατάλληλο για οικογένειες που δεν μπορούν πλέον να θεωρήσουν ανελαστική τη δαπάνη της φροντιστηριακής εκπαίδευσης η οποία επεκτείνεται σε όλα τα χρόνια. Τελικά, τα μέτρα για το «νέο Λύκειο» θα μπορούσαν, με μια φράση να χαρακτηριστούν μέτρα «για την ενίσχυση και τη διεύρυνση των φροντιστηρίων»...
Πρόκειται για μέτρα που ενισχύουν τη μαθητική διαρροή που παρουσιάζει έξαρση. Τα στοιχεία της έρευνας σοκάρουν και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό και ταξικό πρόσωπο της εκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων. 37.652 μαθητές κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τα θρανία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ υπολογίζεται ότι αυξήθηκαν οι δαπάνες που καταβάλλουν οι ελληνικές οικογένειες για την εκπαίδευση των γονιών τους προσεγγίζοντας τα 5,2 δις. ευρώ το χρόνο. ( Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ).
Και βέβαια οι «εξόριστοι» του σχολείου προέρχονται από τις φτωχότερες τάξεις και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Γενικότερα, αποκαλύπτεται από ανάλογες έρευνες ότι οι μαθητές από αστικά κέντρα και ευνοημένο οικογενειακό περιβάλλον (οικονομικά, κοινωνικά, μορφωτικά) παρουσιάζουν πάντα, ανεξάρτητα από τον τόπο καταγωγής, υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας συγκριτικά με τις φτωχές αγροτικές περιοχές ή περιοχές που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από ασθενέστερα κοινωνικά ή οικονομικά στρώματα. Όσο υπάρχει ο κλειστός αριθμός εισακτέων, «numerus clausus», τόσο οι εξετάσεις θα λειτουργούν σαν μηχανισμοί ταξικής επιλογής ευνοώντας τους μαθητές από τις προνομιούχες τάξεις και αποκλείοντας τους «άλλους». Όσοι από τις φτωχότερες τάξεις και στρώματα δεν πετύχουν, είναι «ελεύθεροι και ικανοί» να ασκήσουν διάφορα τεχνικά επαγγέλματα ή να γίνουν ανειδίκευτοι εργάτες ή να ακολουθήσουν τους δρόμους της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι οι κοινωνικές ανισότητες διαπλέκονται με τις γεωγραφικές και μετατρέπονται σε εκπαιδευτικές. Με άλλα λόγια η κοινωνική ανισότητα διευθύνει τη σχολική.

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ – ΕΚ-ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ
Στην υλοποίηση των προτάσεων του Υπουργείου Παιδείας, εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος, η μαθησιακή διαδικασία να καταδυναστευτεί ολοκληρωτικά από το «άπλωμα» των εξεταστικών δοκιμασιών και την ανάγκη ανταπόκρισης σ’ αυτές και εκπαιδευτικοί και εκπαιδευόμενοι να μεταφέρουν στην «καρδιά» της σχολικής αίθουσας ρόλους εξεταστών - διορθωτών – βαθμολογητών, αφ’ ενός, και εξεταζομένων, αφ’ ετέρου, αφού το εκπαιδευτικό έργο καλείται να εστιάσει σε μια «τεχνολογία» των εξετάσεων, στην οργάνωση και διευθέτηση των προβλεπόμενων εξεταστικών δοκιμασιών.
Η αγορά εργασίας και ο νεοφιλελευθερισμός θέλουν ένα ευέλικτο, φτηνό και πειθαρχημένο σχολείο, με υπερεξουσίες στη διοίκηση, με τον εκπαιδευτικό πενόμενο και υποταγμένο, με το μαθητή δέκτη κατακερματισμένων πληροφοριών. Το σχολείο, αντί για χώρος δημοκρατικού προσανατολισμού και «ανάσας» της εφηβείας, μεταβάλλεται άρδην σε αποκρουστικό και ψυχαναγκαστικό σωφρονιστήριο. Απεχθές σε όσους το ζουν και σ’ όσους εργαζόμενους προσβλέπουν σε μια δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Η ιεραρχημένη σχέση δασκάλου/μαθητή ή γενικότερα διδάσκοντα/διδασκόμενου -αυταρχική ή συνεργατική αρχικά, αντικαταστάθηκε από τη σχέση εκπαιδευτή/εκπαιδευόμενου, ενώ όσο αφορά το νέο σχολείο έχουμε μεταπέσει στη σχέση παρόχου εκπαιδευτικών υπηρεσιών (δάσκαλος) / πελάτη (μαθητής). (2). Όμως, ο εκπαιδευτικός ως «δρων υποκείμενο» δεν μπορεί να βολεύεται με το ρόλο του «υπαλλήλου ιδεολογίας» και διεκπεραιωτή των εξετάσεων. O «αποτελεσματικός» εκπαιδευτικός, σύμφωνα με μια χυδαία αντίληψη του πελάτη - καταναλωτή, είναι αυτός που προσανατολίζει τη μαθησιακή διαδικασία και προετοιμάζει τους μαθητές μονοσήμαντα για τις εξετάσεις. Oι εξετάσεις γίνονται εργαλεία που μετατρέπουν τη διαδικασία της μόρφωσης σε εξάσκηση για το κυνήγι «χρήσιμων γνώσεων», που αποφέρουν βαθμούς. Έτσι οι γνώσεις αποκτούν ανταλλαξιμότητα, μετατρέπονται σε εμπόρευμα.
Σε ένα απόσπασμα της «πρότασης για το Νέο Λύκειο», αναφέρεται: «Τα αποτελέσματα του Λυκείου μπορούν να αξιολογηθούν αναφορικά με δυο διαστάσεις: α) τις ακαδημαϊκές επιδόσεις των μαθητών και β) την απορρόφηση των αποφοίτων από την αγορά εργασίας». (5)
Με άλλα λόγια ενοχοποιούνται οι εκπαιδευτικοί τόσο για τις επιδόσεις των μαθητών τους, όσο και για το ότι δεν βρίσκουν δουλειά! Σύμφωνα με Δελτίο Τύπου του υπουργείου, η αξιολόγηση θα αφορά σχολεία και εκπαιδευτικούς και θα είναι και εξωτερική. Στόχος της είναι η καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων και η εξάλειψη της όποιας παιδαγωγικής αυτονομίας, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και της μονιμότητας, αλλά και η κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων.
ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ
Γενικότερα η εξετασιομανία που διαπερνά το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί τη νεκρολογία της επαφής των μαθητών με την ουσία της γνώσης. Οι εξετάσεις γίνονται εργαλεία που μετατρέπουν τη διαδικασία της μόρφωσης σε εξάσκηση για το κυνήγι «χρήσιμων γνώσεων» που αποφέρουν βαθμούς Σημασία έχει η παροχή «συνταγών επιτυχίας» για τη συλλογή μορίων. Οι μαθητές «μαθαίνουν» τις σχολικές γνώσεις, αρκετοί περνούν με επιτυχία τις εξετάσεις, αλλά δεν τις κατανοούν. Δεν μπορούν να συνδέσουν τις επιμέρους γνώσεις από τα διάφορα μαθήματα προκειμένου να ερμηνεύσουν τον κόσμο στον οποίο ζουν.
Παράλληλα, να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα τεστ τύπου πολλαπλής επιλογής προάγουν την κριτική σκέψη και άλλες συναφείς δραστηριότητες, καθώς δέχονται σοβαρές αμφισβητήσεις. Τι αλήθεια μπορεί να προκύψει για την αξιολόγηση της επίδοσης του μαθητή, αν επιτύχει να κυκλώσει σωστά το τάδε γράμμα ή να βάλλει ένα σταυρό στη θέση του «σωστού» ή του «λάθους»; Τι σχέση έχει με κριτική επεξεργασία μια άσκηση όπου ο μαθητής καλείται να συμπληρώσει τα κενά της φράσεως με τις κατάλληλες λέξεις; Μήπως η αντιστοίχηση των ονομάτων των συγγραφέων μιας στήλης με τους τίτλους των έργων της απέναντι πιστοποιεί κριτική οξύνοια;
Τι ελέγχεται, αλήθεια, με αυτά που παρουσιάζονται σαν τη λυδία λίθο της αξιολόγησης των μαθητών; Θραύσματα γνώσεων και επιλεκτικής μνήμης που δεν είναι παρά μία από τις μορφές που παίρνει η ικανότητα συγκράτησης πληροφοριών, η οποία δρομολογείται στα ίδια ίχνη της αποστήθισης που υποτίθεται έρχεται να αναιρέσει. Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειώσουμε ότι πολλές φορές καμιά άσκηση δεν εξηγεί τόσο πλήρως τις διανοητικές ελλείψεις των μαθητών όσο η εσωτερική συσχέτιση γνώσης και σκέψης με τη σημείωση των επιλογών πάνω σε διακεκομμένες γραμμές. (3)

Μπορεί να διακηρύσσουν ότι «το Λύκειο γίνεται βαθμίδα απόκτησης στέρεης γενικής παιδείας»(1), αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Η γενική – ανθρωπιστική εκπαίδευση και ως έννοια χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο και ανασημασιοδοτείται, ώστε μαζί με την κατάρτιση να αποτελούν εργαλεία στην υπηρεσία της οικονομίας. Οι επίσημες διακηρύξεις αναφέρονται στη «βελτίωση των ικανοτήτων για τον 21ο αιώνα», για ένα «εκπαιδευτικό σύστημα ανταγωνιστικό στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης… ». Το σχολείο και οι σχολές προορίζονται να τροφοδοτούν την αγορά με εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής, θα μπορεί να επανακαταρίζεται διαδοχικά σε δεξιότητες που, κατά περίπτωση, θα επιζητούν οι επιχειρήσεις. Οι δεξιότητες που προσφέρει μια κατάρτιση δίχως ενιαία και ολόπλευρη μόρφωση, απαξιώνονται γρήγορα, από την εξέλιξη και μόνο της τεχνολογίας. Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος.
Η ΑΝΤΙΠΑΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Δεν υπάρχει «φαεινή ιδέα» στο εξεταστικό, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει αντίπαλη κοινωνικοπολιτική πρόταση αν δεν τοποθετηθεί κανείς για την ουσία της σχολικής εκπαίδευσης. Οφείλουμε να μιλήσουμε για την εκπαίδευση και το σχολείο σε συνάρτηση με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, κοντολογίς με το σύστημα εκμετάλλευσης που προσδιορίζει και καθορίζει τη σχολική εκπαίδευση.
Η νεοφιλελεύθερη επιλογή της κυβέρνησης είναι σαφής: Η γνώση από κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ατομική δυνατότητα, σ’ ένα σχολείο επιλεκτικό και υποταγμένο στους νόμους της αγοράς. Γι’ αυτό και το ζητούμενο σήμερα δεν είναι το «λίφτινγκ» του εξεταστικού συστήματος. Στα πλαίσια αυτά πρέπει να σταθούμε κριτικά απέναντι στο περιεχόμενο, τις μορφές και τις κατευθύνσεις των αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων και στις σχολικές πρακτικές (τι, πως και γιατί μαθαίνουν οι μαθητές) που εντυπώνουν στους μαθητές μας από την πιο τρυφερή ηλικία, αντιλήψεις, πεποιθήσεις και στάσεις για τη φύση και την κοινωνία απαραίτητες για την «παραγωγή» παθητικών, συντηρητικών προσωπικοτήτων .
Να σταθούμε κριτικά απέναντι στην τεμαχισμένη, αποσπασματική και τυποποιημένη γνώση. Τα νέα βιβλία πέρα από την ιδεολογική μονομέρεια, την αντιεπιστημονικότητα, και το μυθολογικό - θεολογικό τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας, θρυμματίζουν τις γνώσεις με αποτέλεσμα να χάνεται η σχέση αιτίας και αποτελέσματος καθώς και κάθε νόημα σε τέτοιο βαθμό που οδηγούν σε βιασμό της πνευματικής συγκρότησης
Να μιλήσουμε για τις χιλιάδες μαθητών για τους οποίους η συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη εκπαίδευση είναι έξω από το οπτικό τους πεδίο καθώς δεν ολοκληρώνουν ούτε καν την υποχρεωτική -εδώ και αρκετές δεκαετίες- 9χρονη εκπαίδευση.

Γι’ αυτό είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός ευρύτατου μορφωτικού- πολιτιστικού κινήματος που να εναντιώνεται στην εκπαίδευση της αγοράς και των επιχειρήσεων, μιας εκπαίδευσης που προκρίνει στη θέση της μόρφωσης και της ολοκληρωμένης γνώσης την εκμάθηση δεξιοτήτων, τη συσσώρευση πληροφοριών και ασπόνδυλες γνώσεις. Ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τη γνώση ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων. Συνάμα, το αίτημα για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη μόρφωση για όλους πρέπει να προβάλλεται μαζί με το δικαίωμα στην εργασία για όλους.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε έχουμε ανάγκη από ένα σχολείο που να αγκαλιάζει όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, όπου πρωταρχική σημασία έχει ο πνευματικός εξοπλισμός των μαθητών, η καλλιέργεια «ελεύθερων και δημοκρατικών πολιτών», έτσι ώστε να μπορουν να αντιμετωπίσουν κριτικά την κοινωνία με την ενεργή συμμετοχή τους και παρέμβαση σ ΄ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Υπουργείο Παιδείας: Η πρόταση για τις αλλαγές στο Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης, Δελτίο τύπου, 1 – 2 – 2012.
2. Αγγελική Χρονοπούλου, Γιάννης Κερασαρίδης, Μάκης Μαυρέλης, Μανώλης Μορόγλου, Τα νέα μέτρα για το «νέο Λύκειο»: κριτική προσέγγιση, 21 – 5 – 2011
3. Χρήστος Κάτσικας, Το νέο λύκειο των ταξικών χαρακωμάτων και της ημιμάθειας, “Alfavita.gr”, 4 – 2 – 2012
4. Γιώργος Κ. Καββαδίας – Χρήστος Κάτσικας, Η ανισότητα στην ελληνική εκπαίδευση, Εκδόσεις Gutenberg
5. Γιώργος Κ. Καββαδίας, ΤΟ «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, Ή πώς το «νέο σχολείο» του ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με το «αποκεντρωμένο» σχολείο της αγοράς «Αντιτετράδια» τ.96

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρασκευή 27 – 1 – 2012 – “alfavita.gr

Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com

Αν μπορούσε να οριστεί η υποκρισία των κυβερνώντων που δεν έχει όρια και φραγμούς, ο πιο εύστοχος ορισμός θα ήταν οι δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου ότι «οι άνεργοι δεν έχουν μισθό, δεν έχουν ούτε 13ο ούτε 14ο μισθό και γι αυτούς να νοιαστούμε». Πρόκειται ουσιαστικά για το σύνθημα της νέας εφόδου προς τα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας» και των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μισθοί, συντάξεις, εργοδοτικές εισφορές, 13ος και 14ος μισθός, εργασιακές σχέσεις, δημόσια περιουσία, σφυροκοπούνται ανελέητα και οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό και τώρα πια στον δημόσιο τομέα (πάνω από 150.000 μέχρι το 2015) επισπεύδονται.
Και όλα αυτά «δια την σωτηρίαν της πατρίδος». Παμπάλαια ιδεολογήματα μαζί με νέα διλλήμματα του τύπου «PSI ή χρεοκοπία» με σκοπό την εξαπάτηση και την εμπέδωση του δέους και του φόβου στο λαό για να υλοποιηθεί ευκολότερα το νέο μνημόνιο και η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης που οδηγεί στην πτώχευση του λαού χαλκεύοντας νέα δεσμά για τη χώρα.
Οι κ.κ. «δεν είχα διαβάσει το μνημόνιο πριν το ψηφίσω» υποτάσσονται στα κελεύσματα του .. ύπατου αρμοστή της Ε.Ε. Χ. Ράιχενμπαχ για «συγκράτηση μισθών» για να καλυφθεί η έλλειψη της ελληνικής ανταγωνιστικότητας». Η συρρίκνωση των μισθών επιδιώκεται να επιβληθεί σαν καρπός της «συναίνεσης » μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» ανάμεσα στους εργοδότες και την «πρόθυμη» και υποτακτική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Την ίδια ώρα επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της επιβολής των κυβερνητικών μέτρων με την ακραία αντιδημοκρατική πράξη νομοθετικού περιεχομένου!
«…στη βάση του συστήματος της μισθωτής εργασίας φαίνεται, ακόμα και η απλήρωτη εργασία, σαν π ληρωμένη…» Κ. Μαρξ

Ή «Εκεί που μας χρωστούσαν, μας φάγαν και το βόδι…»

Οι «σωτήρες της πατρίδος» …ανακάλυψαν τους μισθούς και μάλιστα τους κατώτατους των 751,39 ευρώ ή 33,5 ευρώ το μεροκάματο ως το «εμπόδιο εισόδου εργαζομένων στην αγορά εργασίας» και στην ανάπτυξη της «ανταγωνιστικότητας». Μισθοί που μόλις ξεπερνούν το μισό των κατώτερων μισθών των πιο ανεπτυγμένων χωρών της Ε.Ε., χωρίς να εξαιρείται ακόμα και η Ιρλανδία στην οποία ο κατώτερος μισθός ανέρχεται σε 1.139 ευρώ. Είναι αυτοί που κάνοντας το άσπρο – μαύρο εμφανίζουν τους εργαζόμενους που είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου ως «μισθολογικό κόστος» που πρέπει να περικοπεί. Καμώνονται πως ξεχνούν ότι οι εργαζόμενοι παράγοντας πλούτο κερδίζουν ψίχουλα, αφού την υπεραξία τους καρπώνονται ως κέρδος οι εργοδότες. Από τις συνεχείς περικοπές μισθών υπολογίζεται ότι οι μισθοί από 14 έγιναν περίπου 8,5! Υπολογίζεται ότι εργαζόμενος με μισθό 1.200 ευρώ προ Μνημονίου έχασε 5,5 μισθούς ή 6.600 ευρώ ετησίως. Ακόμα και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος προκύπτει ότι η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων συμβάδισε με μικρή μείωση της παραγωγικότητας και στασιμότητα το 2011. Η λιτότητα, δηλαδή, όχι μόνο δεν αύξησε την ανταγωνιστικότητα, αλλά έφερε αντίθετο αποτέλεσμα.
Το υψηλό κόστος παραγωγής των ελληνικών προϊόντων δεν οφείλεται στους δήθεν υψηλούς μισθούς, δηλαδή στο Μεταβλητό κεφάλαιο, αλλά στην αύξηση του Σταθερού κεφαλαίου(πρώτες ύλες, αγορά τεχνολογίας κ.α.) που απορρέουν από την οικονομική εξάρτηση από ξένα μονοπώλια, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά. Παρά ταύτα, το πραγματικό κόστος εργασίας παρέμεινε το 2009 σημαντικά χαμηλότερο από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες τη Ευρώπης μεταξύ 25% και 35%. Μάλιστα την περίοδο 1995 – 2009 το μέσο περιθώριο κέρδους στην ελληνική οικονομία έφτασε το 40% και ήταν το υψηλότερο στην ΕΕ των 18 κρατών με εξαίρεση την Ιρλανδία (Ιωακείμογλου Η.). Ο Σ. Ρομπόλης αναφέρει ότι «ενώ στη διετία 2009 – 11μειώθηκε το μοναδιαίο κόστος εργασίας, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν με συνέπεια να αυξηθεί ο πληθωρισμός και να μη βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα».

Η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών εξανάγκασε επιπλέον τους Έλληνες στις μεγαλύτερες περικοπές στις καταναλωτικές δαπάνες από όλους τους άλλους Ευρωπαίους μέσα στο 2011 την ώρα που η ακρίβεια καλπάζει σε σειρά βασικών αγαθών και υπηρεσιών παράλληλα με μια πρωτόγνωρη φοροεπιδρομή, ενώ η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 6,2% μέσα στο 2011 σε σχέση με το 2010. Η επιβάρυνση για στέγαση, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και καύσιμα αυξήθηκε κατά 10% περίπου το 2011 συγκριτικά με το 2010. Αν και τέτοιοι δείκτες ελάχιστη αξία έχουν, αφού συμψηφίζουν περικοπές που έκαναν τα πλουσιότερα και τα φτωχότερα νοικοκυριά, χωρίς να αποτυπώνουν τις αιματηρές θυσίες και την ραγδαία φτωχοποίηση των τελευταίων. Την ώρα που οι μισθοί συρρικνώνονται δραματικά οι τιμές ακόμα και στα βασικά αγαθά εκτοξεύονται. Από έρευνες προκύπτει ότι μέχρι 279% ακριβότερα συγκριτικά με άλλες χώρες πωλούν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους στην Ελλάδα!
Αυτή η πολιτική είναι η αιχμή του δόρατος για την βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Η κυβερνητική πολιτική που χαράσσει η τρόικα οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της οικονομίας, για να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» θυσιάζονται, ξεπουλιούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η δημόσια περιουσία στο ξένο κεφάλαιο. Με τη συρρίκνωση των μισθών, εκτός των άλλων, υπονομεύεται η ήδη υποχρηματοδοτούμενη δημόσια ασφάλιση και πρόνοια.

Η απόκρουση της νέας αντιλαϊκής εφόδου είναι επιτακτική για να ανακοπεί η εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας, για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρακτικές θεάματος και, κυρίως, περιχαράκωσης και διάσπασης των εργατικών αγώνων. Η συλλογική δράση, πάλη, οργάνωση, ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας είναι το μέσο για να ανατραπεί αυτή η πολιτική.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρ. 13 – 1 – 2012. www. Alfavita.gr


Η είδηση για τον άστεγο που ξεψύχησε το πρώτο Σαββατόβραδο του 2012 σ’ένα παγκάκι στα Χανιά δεν συγκίνησε κανέναν από τους πολιτικούς μας ταγούς που είναι … αφιερωμένοι στην εφαρμογή των Μνημονίων, όπως σχεδιάζονται από την τρόϊκα, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Είναι, όπως, φαίνεται ταγμένοι για την … «σωτηρία της πατρίδος», αλλά και για τον προσωπικό και οικογενειακό τους πλουτισμό, όπως αποδεικνύουν και τα «πόθεν …αίσχος» τους που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα. Φροντίζουν τα του … οίκου τους εκμεταλλευόμενοι την … ανοχή μας. Με 5,7 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα ενίσχυσαν τα κομματικά τους ταμεία το 2011 σε σύγκριση με το 2010 από τον κρατικό προϋπολογισμό.
«Αυτοί που αρπάνε το φαί από το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ΄ρθουν». Μπ. Μπρέχτ

Την ίδια ώρα η έξαρση της φτώχειας «κτυπάει κόκκινο». Το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αντιμετωπίζουν 3,03 εκατομμύρια άτομα (27,7%) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας που ορίζεται στα 7.178 ευρώ το χρόνο για κάθε άτομο ή 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα στοιχεία αναφέρονται από την Ελληνική Στατιστική Αρχή στα εισοδήματα του 2009, πριν, δηλαδή, ξεσπάσει η κρίση και εφαρμοστούν τα αλλεπάλληλα μνημόνια που βίαια και με γρήγορους ρυθμούς οδηγούν μαζικά τους εργαζόμενους στην φτώχεια, την ανεργία και την εξόντωση, κυριολεκτικά. Είναι ενδεικτικό ότι σε μια διετία, από το 2009 έως το 2011 δραματική άνοδο γνώρισαν οι αυτοκτονίες που ανέρχονται σε 1.727 κρούσματα!
Οι αριθμοί των ατόμων που χρειάζο¬νται βοήθεια αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Ενα χρόνο μετά την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου ο δείκτης φτώχειας στην ελληνική κοινωνία καταγράφεται στο «εκρηκτικό» ποσοστό του 34% των νοικοκυριών. (VPRC- περ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ). Από την πρόσφατη έρευνα ΙΜΕ –ΓΣΕΒΕ προκύπτει ότι σχεδόν 8 στα 10 νοικοκυριά (78%) αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρές δυσκολίες στην κάλυψη των αναγκών και 6 στα 10 πρέπει να κάνουν δραστικές περικοπές προκειμένου να καλύψουν τα απολύτως απαραίτητα. Από άλλες έρευνες προκύπτει ότι το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. (Κάπα Research). Ακόμα πιο τρομακτική είναι η ραγδαία αύξηση του αριθμού των αστέγων. Με τους πιο επιεικείς υπολογισμούς ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά 25% και έχει υπερβεί τους 25.000. Σε όλη την Ελλάδα, εάν υπολο¬γιστούν οι δράσεις δήμων, διάφορων οργανώσεων, ιδρυμάτων και ενοριών, σύμφωνα με υπολογισμούς, οι μερίδες φαγητού στα συσσίτια ανέρχονται ημε¬ρησίως περίπου στις 250.000. Η δημιουργία «ιδιόμορφου τρίτου κόσμου» και «νέας τάξης νεόπτωχων» αποτελεί πια πραγματικότητα.
Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο.
Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή.
Dom Helder Camara(Βραζιλιάνος αρχιεπίσκοπος, 1909 -1990)

Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κρίση είναι μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας που συνθλίβεται κάτω από την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Είναι αποτέλεσμα της βασικής και άλυτης αντίφασης: από τη μια υπερσυσσώρευση κερδών για το κεφάλαιο και από την άλλη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Μόνο που όσο εντείνεται η εκμετάλλευση και συρρικνώνεται το εισόδημα τόσο μειώνεται και η ζήτηση με επιπτώσεις στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. «Η τελική αιτία όλων των πραγματικών κρίσεων παραμένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»).
Αυτοί που ευθύνονται για την κρίση όχι μόνο δε θα πληρώσουν, αλλά βγαίνουν και κερδισμένοι. Καθημερινά οι εργαζόμενοι παράγουν πλούτο. Από το 1990 μέχρι το 2007 το ΑΕΠ της χώρας από 38 δις ευρώ ανήλθε στα 208 δις ευρώ. Αυξήθηκε δηλαδή κατά 5,5 φορές. Στο ίδιο διάστημα τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατομμύρια ευρώ εκτοξεύτηκαν στα 16 δις . Αυξήθηκαν κατά 28 φορές. (ICAP). Η σημερινή Ελλάδατης βαθιάς κρίσης παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας το 2010, σύμφωνα με τη Eurostat. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στην προνομιούχα λέσχη των αναπτυγμένων χωρών, έρχεται 31η ανάμεσα σε 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο το 2010 περίπου 1.200 άτομα φυγάδευσαν από την Ελλάδα το ιλιγγιώδες ποσό των 33 δις. ευρώ και το κατέθεσαν σε τράπεζες του εξωτερικού! «Λεφτά υπάρχουν», όπως σωστά δήλωνε ο πρών πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου πριν από τις εκλογές του 2009, μόνο που μετατρέπονται σε περιουσικά στοιχεία της ολιγαρχίας. Και όσο αυξάνεται η περιουσία και τα κέρδη της, τόσο αυξάνονονται τα ελλείμματα και τα χρέη του Δημοσίου.

Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούρειος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων. Παράλληλα η νεοφιλελεύθερη πολιτική οδηγεί στην διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Εύστοχα ο Κ. Μαρξ τόνιζε ότι «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος με τη λαϊκή φτώχεια» («Το Κεφάλαιο»). Οι εισοδηματικές ανισότητες παραμένουν μεγάλες, καθώς το πλουσιότεο 20% του πληθυσμού είχε εισόδημα μεγαλύτερο κατά 5,6 φορές από το φτωχότερο 20% του πληθυσμού. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι οι κυρίαρχη πολιτική οξύνει την κρίση και τις ανισότητες, αφού το 68,4% θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.
«Δεν έχουμε ανάγκη από καλούς Σαμαρείτες …
το πρόβλημα είναι να πάψουν να υπάρχουν ληστές».
Μπέρναρ Σώ

Η μάχη εναντίον της φτώχειας δεν μπορεί να δοθεί με όρους φιλανθρωπίας. Τα λόγια των Αντόρνο - Χορκχάιμερ ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας δεν θα παραδεχθούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους». Αγώνες χρειάζονται κοινωνικοί ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αγώνες για μια άλλη κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο.