Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρασκευή 27 – 1 – 2012 – “alfavita.gr

Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com

Αν μπορούσε να οριστεί η υποκρισία των κυβερνώντων που δεν έχει όρια και φραγμούς, ο πιο εύστοχος ορισμός θα ήταν οι δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου ότι «οι άνεργοι δεν έχουν μισθό, δεν έχουν ούτε 13ο ούτε 14ο μισθό και γι αυτούς να νοιαστούμε». Πρόκειται ουσιαστικά για το σύνθημα της νέας εφόδου προς τα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας» και των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μισθοί, συντάξεις, εργοδοτικές εισφορές, 13ος και 14ος μισθός, εργασιακές σχέσεις, δημόσια περιουσία, σφυροκοπούνται ανελέητα και οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό και τώρα πια στον δημόσιο τομέα (πάνω από 150.000 μέχρι το 2015) επισπεύδονται.
Και όλα αυτά «δια την σωτηρίαν της πατρίδος». Παμπάλαια ιδεολογήματα μαζί με νέα διλλήμματα του τύπου «PSI ή χρεοκοπία» με σκοπό την εξαπάτηση και την εμπέδωση του δέους και του φόβου στο λαό για να υλοποιηθεί ευκολότερα το νέο μνημόνιο και η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης που οδηγεί στην πτώχευση του λαού χαλκεύοντας νέα δεσμά για τη χώρα.
Οι κ.κ. «δεν είχα διαβάσει το μνημόνιο πριν το ψηφίσω» υποτάσσονται στα κελεύσματα του .. ύπατου αρμοστή της Ε.Ε. Χ. Ράιχενμπαχ για «συγκράτηση μισθών» για να καλυφθεί η έλλειψη της ελληνικής ανταγωνιστικότητας». Η συρρίκνωση των μισθών επιδιώκεται να επιβληθεί σαν καρπός της «συναίνεσης » μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» ανάμεσα στους εργοδότες και την «πρόθυμη» και υποτακτική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Την ίδια ώρα επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της επιβολής των κυβερνητικών μέτρων με την ακραία αντιδημοκρατική πράξη νομοθετικού περιεχομένου!
«…στη βάση του συστήματος της μισθωτής εργασίας φαίνεται, ακόμα και η απλήρωτη εργασία, σαν π ληρωμένη…» Κ. Μαρξ

Ή «Εκεί που μας χρωστούσαν, μας φάγαν και το βόδι…»

Οι «σωτήρες της πατρίδος» …ανακάλυψαν τους μισθούς και μάλιστα τους κατώτατους των 751,39 ευρώ ή 33,5 ευρώ το μεροκάματο ως το «εμπόδιο εισόδου εργαζομένων στην αγορά εργασίας» και στην ανάπτυξη της «ανταγωνιστικότητας». Μισθοί που μόλις ξεπερνούν το μισό των κατώτερων μισθών των πιο ανεπτυγμένων χωρών της Ε.Ε., χωρίς να εξαιρείται ακόμα και η Ιρλανδία στην οποία ο κατώτερος μισθός ανέρχεται σε 1.139 ευρώ. Είναι αυτοί που κάνοντας το άσπρο – μαύρο εμφανίζουν τους εργαζόμενους που είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου ως «μισθολογικό κόστος» που πρέπει να περικοπεί. Καμώνονται πως ξεχνούν ότι οι εργαζόμενοι παράγοντας πλούτο κερδίζουν ψίχουλα, αφού την υπεραξία τους καρπώνονται ως κέρδος οι εργοδότες. Από τις συνεχείς περικοπές μισθών υπολογίζεται ότι οι μισθοί από 14 έγιναν περίπου 8,5! Υπολογίζεται ότι εργαζόμενος με μισθό 1.200 ευρώ προ Μνημονίου έχασε 5,5 μισθούς ή 6.600 ευρώ ετησίως. Ακόμα και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος προκύπτει ότι η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων συμβάδισε με μικρή μείωση της παραγωγικότητας και στασιμότητα το 2011. Η λιτότητα, δηλαδή, όχι μόνο δεν αύξησε την ανταγωνιστικότητα, αλλά έφερε αντίθετο αποτέλεσμα.
Το υψηλό κόστος παραγωγής των ελληνικών προϊόντων δεν οφείλεται στους δήθεν υψηλούς μισθούς, δηλαδή στο Μεταβλητό κεφάλαιο, αλλά στην αύξηση του Σταθερού κεφαλαίου(πρώτες ύλες, αγορά τεχνολογίας κ.α.) που απορρέουν από την οικονομική εξάρτηση από ξένα μονοπώλια, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά. Παρά ταύτα, το πραγματικό κόστος εργασίας παρέμεινε το 2009 σημαντικά χαμηλότερο από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες τη Ευρώπης μεταξύ 25% και 35%. Μάλιστα την περίοδο 1995 – 2009 το μέσο περιθώριο κέρδους στην ελληνική οικονομία έφτασε το 40% και ήταν το υψηλότερο στην ΕΕ των 18 κρατών με εξαίρεση την Ιρλανδία (Ιωακείμογλου Η.). Ο Σ. Ρομπόλης αναφέρει ότι «ενώ στη διετία 2009 – 11μειώθηκε το μοναδιαίο κόστος εργασίας, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν με συνέπεια να αυξηθεί ο πληθωρισμός και να μη βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα».

Η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών εξανάγκασε επιπλέον τους Έλληνες στις μεγαλύτερες περικοπές στις καταναλωτικές δαπάνες από όλους τους άλλους Ευρωπαίους μέσα στο 2011 την ώρα που η ακρίβεια καλπάζει σε σειρά βασικών αγαθών και υπηρεσιών παράλληλα με μια πρωτόγνωρη φοροεπιδρομή, ενώ η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 6,2% μέσα στο 2011 σε σχέση με το 2010. Η επιβάρυνση για στέγαση, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και καύσιμα αυξήθηκε κατά 10% περίπου το 2011 συγκριτικά με το 2010. Αν και τέτοιοι δείκτες ελάχιστη αξία έχουν, αφού συμψηφίζουν περικοπές που έκαναν τα πλουσιότερα και τα φτωχότερα νοικοκυριά, χωρίς να αποτυπώνουν τις αιματηρές θυσίες και την ραγδαία φτωχοποίηση των τελευταίων. Την ώρα που οι μισθοί συρρικνώνονται δραματικά οι τιμές ακόμα και στα βασικά αγαθά εκτοξεύονται. Από έρευνες προκύπτει ότι μέχρι 279% ακριβότερα συγκριτικά με άλλες χώρες πωλούν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους στην Ελλάδα!
Αυτή η πολιτική είναι η αιχμή του δόρατος για την βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Η κυβερνητική πολιτική που χαράσσει η τρόικα οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της οικονομίας, για να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» θυσιάζονται, ξεπουλιούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η δημόσια περιουσία στο ξένο κεφάλαιο. Με τη συρρίκνωση των μισθών, εκτός των άλλων, υπονομεύεται η ήδη υποχρηματοδοτούμενη δημόσια ασφάλιση και πρόνοια.

Η απόκρουση της νέας αντιλαϊκής εφόδου είναι επιτακτική για να ανακοπεί η εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας, για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρακτικές θεάματος και, κυρίως, περιχαράκωσης και διάσπασης των εργατικών αγώνων. Η συλλογική δράση, πάλη, οργάνωση, ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας είναι το μέσο για να ανατραπεί αυτή η πολιτική.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Από τον Γιώργο Κ.Καββαδία, εκπαιδευτικό -ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ – Επωνύμως», Παρ. 13 – 1 – 2012. www. Alfavita.gr


Η είδηση για τον άστεγο που ξεψύχησε το πρώτο Σαββατόβραδο του 2012 σ’ένα παγκάκι στα Χανιά δεν συγκίνησε κανέναν από τους πολιτικούς μας ταγούς που είναι … αφιερωμένοι στην εφαρμογή των Μνημονίων, όπως σχεδιάζονται από την τρόϊκα, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Είναι, όπως, φαίνεται ταγμένοι για την … «σωτηρία της πατρίδος», αλλά και για τον προσωπικό και οικογενειακό τους πλουτισμό, όπως αποδεικνύουν και τα «πόθεν …αίσχος» τους που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα. Φροντίζουν τα του … οίκου τους εκμεταλλευόμενοι την … ανοχή μας. Με 5,7 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα ενίσχυσαν τα κομματικά τους ταμεία το 2011 σε σύγκριση με το 2010 από τον κρατικό προϋπολογισμό.
«Αυτοί που αρπάνε το φαί από το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ΄ρθουν». Μπ. Μπρέχτ

Την ίδια ώρα η έξαρση της φτώχειας «κτυπάει κόκκινο». Το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αντιμετωπίζουν 3,03 εκατομμύρια άτομα (27,7%) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας που ορίζεται στα 7.178 ευρώ το χρόνο για κάθε άτομο ή 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα στοιχεία αναφέρονται από την Ελληνική Στατιστική Αρχή στα εισοδήματα του 2009, πριν, δηλαδή, ξεσπάσει η κρίση και εφαρμοστούν τα αλλεπάλληλα μνημόνια που βίαια και με γρήγορους ρυθμούς οδηγούν μαζικά τους εργαζόμενους στην φτώχεια, την ανεργία και την εξόντωση, κυριολεκτικά. Είναι ενδεικτικό ότι σε μια διετία, από το 2009 έως το 2011 δραματική άνοδο γνώρισαν οι αυτοκτονίες που ανέρχονται σε 1.727 κρούσματα!
Οι αριθμοί των ατόμων που χρειάζο¬νται βοήθεια αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Ενα χρόνο μετά την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου ο δείκτης φτώχειας στην ελληνική κοινωνία καταγράφεται στο «εκρηκτικό» ποσοστό του 34% των νοικοκυριών. (VPRC- περ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ). Από την πρόσφατη έρευνα ΙΜΕ –ΓΣΕΒΕ προκύπτει ότι σχεδόν 8 στα 10 νοικοκυριά (78%) αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρές δυσκολίες στην κάλυψη των αναγκών και 6 στα 10 πρέπει να κάνουν δραστικές περικοπές προκειμένου να καλύψουν τα απολύτως απαραίτητα. Από άλλες έρευνες προκύπτει ότι το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. (Κάπα Research). Ακόμα πιο τρομακτική είναι η ραγδαία αύξηση του αριθμού των αστέγων. Με τους πιο επιεικείς υπολογισμούς ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά 25% και έχει υπερβεί τους 25.000. Σε όλη την Ελλάδα, εάν υπολο¬γιστούν οι δράσεις δήμων, διάφορων οργανώσεων, ιδρυμάτων και ενοριών, σύμφωνα με υπολογισμούς, οι μερίδες φαγητού στα συσσίτια ανέρχονται ημε¬ρησίως περίπου στις 250.000. Η δημιουργία «ιδιόμορφου τρίτου κόσμου» και «νέας τάξης νεόπτωχων» αποτελεί πια πραγματικότητα.
Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο.
Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή.
Dom Helder Camara(Βραζιλιάνος αρχιεπίσκοπος, 1909 -1990)

Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κρίση είναι μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας που συνθλίβεται κάτω από την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Είναι αποτέλεσμα της βασικής και άλυτης αντίφασης: από τη μια υπερσυσσώρευση κερδών για το κεφάλαιο και από την άλλη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Μόνο που όσο εντείνεται η εκμετάλλευση και συρρικνώνεται το εισόδημα τόσο μειώνεται και η ζήτηση με επιπτώσεις στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. «Η τελική αιτία όλων των πραγματικών κρίσεων παραμένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»).
Αυτοί που ευθύνονται για την κρίση όχι μόνο δε θα πληρώσουν, αλλά βγαίνουν και κερδισμένοι. Καθημερινά οι εργαζόμενοι παράγουν πλούτο. Από το 1990 μέχρι το 2007 το ΑΕΠ της χώρας από 38 δις ευρώ ανήλθε στα 208 δις ευρώ. Αυξήθηκε δηλαδή κατά 5,5 φορές. Στο ίδιο διάστημα τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατομμύρια ευρώ εκτοξεύτηκαν στα 16 δις . Αυξήθηκαν κατά 28 φορές. (ICAP). Η σημερινή Ελλάδατης βαθιάς κρίσης παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας το 2010, σύμφωνα με τη Eurostat. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στην προνομιούχα λέσχη των αναπτυγμένων χωρών, έρχεται 31η ανάμεσα σε 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο το 2010 περίπου 1.200 άτομα φυγάδευσαν από την Ελλάδα το ιλιγγιώδες ποσό των 33 δις. ευρώ και το κατέθεσαν σε τράπεζες του εξωτερικού! «Λεφτά υπάρχουν», όπως σωστά δήλωνε ο πρών πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου πριν από τις εκλογές του 2009, μόνο που μετατρέπονται σε περιουσικά στοιχεία της ολιγαρχίας. Και όσο αυξάνεται η περιουσία και τα κέρδη της, τόσο αυξάνονονται τα ελλείμματα και τα χρέη του Δημοσίου.

Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούρειος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων. Παράλληλα η νεοφιλελεύθερη πολιτική οδηγεί στην διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Εύστοχα ο Κ. Μαρξ τόνιζε ότι «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος με τη λαϊκή φτώχεια» («Το Κεφάλαιο»). Οι εισοδηματικές ανισότητες παραμένουν μεγάλες, καθώς το πλουσιότεο 20% του πληθυσμού είχε εισόδημα μεγαλύτερο κατά 5,6 φορές από το φτωχότερο 20% του πληθυσμού. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι οι κυρίαρχη πολιτική οξύνει την κρίση και τις ανισότητες, αφού το 68,4% θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.
«Δεν έχουμε ανάγκη από καλούς Σαμαρείτες …
το πρόβλημα είναι να πάψουν να υπάρχουν ληστές».
Μπέρναρ Σώ

Η μάχη εναντίον της φτώχειας δεν μπορεί να δοθεί με όρους φιλανθρωπίας. Τα λόγια των Αντόρνο - Χορκχάιμερ ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας δεν θα παραδεχθούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους». Αγώνες χρειάζονται κοινωνικοί ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αγώνες για μια άλλη κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο.