Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Από τις αρχές Μαϊου στην Ισπανία και στη συνέχεια στη Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι δρόμοι και οι πλατείες ξεχειλίζουν από χιλιάδες νέους και εργαζόμενους για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα.
Η επίθεση που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Το μνημόνιο, o μηχανισμός στήριξης, τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν αφορούν την υποβοήθηση της χώρας για το ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά για τη διάσωση των δανειστών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των οικονομικά ισχυρών. Η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, η συρρίκνωση των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.) και η εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών βυθίζουν στον εργασιακό μεσαίωνα, την αβεβαιότητα και την απόγνωση χιλιάδες ανθρώπους και οικογένειες.
Σ’ αυτές τις συνθήκες ένα μαζικό, πολύμορφο κίνημα, αναπτύσσεται με αντιφατικά χαρακτηριστικά, αλλά ελπιδοφόρο. Ένα αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας και οργής που θέτει στόχους πολιτικούς και διαμορφώνει αιτήματα. Όταν οι νέοι και οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν στους δρόμους με συνθήματα «χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο», όταν ζητούν «πραγματική δημοκρατία τώρα» και να φύγουν όσοι δημιούργησαν την κρίση και τα Μνημόνιά τους» λένε και εννοούν πολλά περισσότερα από όσα η συστημική Αριστερά μπορεί να καταλάβει. Θέλουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια
Στρέφονται εναντίον ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που αυτοχαρακτηρίζεται ως δημοκρατία, αλλά ουσιαστικά έχει μετατραπεί σε δικτατορία της αγοράς και των τραπεζιτών. «Διαδηλώνουμε για πραγματική δημοκρατία και κατά της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας που λαμβάνει αποφάσεις, χωρίς να ακούει τους λαούς» γράφουν χαρακτηριστικά οι Ισπανοί Los indignados.
Ασφαλώς και υπάρχει πολιτικό και ιδεολογικό έλλειμμα, όπως διαπιστώνεται από τα γενικόλογα αιτήματα, αλλά δεν πρέπει να κριθούν και με τις προδιαγραφές του κομματικού σωλήνα και της συγκεκριμένης ιδεολογικής και πολιτικής πλατφόρμας. Από αυτό το σημείο μέχρι να χαρακτηρίζονται ως «κινήσεις ανέξοδης εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας», «βολικές για το σύστημα διαμαρτυρίες» και ότι το κίνημα δε βλέπει «σαν αντίπαλο την εξουσία των μονοπωλίων» (Ριζοσπάστης, Πεμ. 2 – 6 – 2011) η απόσταση είναι μεγάλη.
Εξάλλου πάγια τακτική της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. είναι να καταγγέλλει κάθε ξέσπασμα ή κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας που δεν ελέγχει. Πρόσφατος είναι και ο Δεκέμβρης του 2008. Μόνο ότι ελέγχεται από το Κ.Κ.Ε. είναι λαϊκό: «Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το Κ.Κ.Ε., ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού.» (Ριζοσπάστης, Παρ.3 – 6 – 2011. Οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Δεν είναι τυχαίο ότι ένα αυθόρμητο κίνημα αναπτύσσεται έξω από τα συνδικάτα. Γιατί τα συνδικάτα που θα έπρεπε να είναι θεσμοί άμεσης δημοκρατίας, μοχλοί αντίστασης στις πολιτικές που κονιορτοποιούν την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, ελέγχονται ασφυκτικά από παρατάξεις και πρόσωπα που ευτελίζουν τον συνδικαλισμό. Όσο και αν δε δικαιολογείται η ισοπεδωτική αντιμετώπιση και απαξίωση της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης από πολλούς και διάφορους που συμμετέχουν σ’ αυτό το κίνημα η κυριαρχία του συνδικαλισμού της αδράνειας και της υποταγής είναι καταθλιπτική. Τόσο, όσο και η αδιέξοδη και βαθιά διασπαστική πρακτική του χωριστού και περιχαρακωμένου συνδικαλισμού του ΠΑ.ΜΕ. Ωστόσο είναι υπαρκτός ο κίνδυνος μαζί με τα … βρωμόνερα να πετάξουμε και το παιδί. Με άλλα λόγια να απαξιωθεί κάθε έννοια συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτό το «ακηδεμόνευτο» κίνημα είναι η κηδεμονία – χειραγώγησή του από το ίδιο το πολιτικό σύστημα μέσα από ένα τμήμα των Μ.Μ.Ε. που χαϊδεύει τις πιο αδύνατα χαρακτηριστικά του καλλιεργώντας την εχθρότητα και την αποστροφή σε κάθε μορφή συλλογικής, οργανωμένης πάλης με ευρύτερους πολιτικούς στόχους.
Εξάλλου οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες όχι μόνο των «αγανακτισμένων», αλλά και των «οργανωμένων» που συναντιούνται σ’ αυτό το πολύμορφο κίνημα, δεν προέκυψαν με παρθενογένεση ούτε μόνο από αντίδραση στην κοινωνική βαρβαρότητα που διαμορφώνει η πολιτική της συμμορίας των προθύμων – Ε..Ε. – Δ.Ν.Τ. Συνδέονται, έστω και με την ιδιαιτερότητά τους, με τους αποσπασματικούς, αλλά μαζικούς απεργιακούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου τα κινήματα ανατροπής, όπως π.χ. της Κερατέας κ.α. Αλήθεια τόσο εύκολα μας κάνουν τα Μ.Μ.Ε. να ξεχνάμε ότι στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις οι διαδηλωτές ξεπερνούσαν ακόμα και τις 100.000;
Όσοι κατακεραυνώνουν το αυθόρμητο στοιχείο ξεχνούν ότι στην πραγματικότητα αποτελεί την πρωτογενή μορφή του συνειδητού. Ότι μπορεί ένα ξέσπασμα απόγνωσης και οργής να μετατραπεί σε συλλογική δράση. Και εδώ θα μπορούσε να παίξει είναι καταλυτικό ρόλο η Αριστερά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, χωρίς αυτό να υπονοεί κάποια σύγκριση.
Ούτε απέναντι και από απόσταση από αυτό το πολύμορφο κίνημα, όπως στέκεται το Κ.Κ.Ε., ούτε αποθέωση και χαϊδολόγημα που φτάνει στα όρια της ενσωμάτωσης, όπως κάνουν διάφορες αριστερές δυνάμεις. Γι’ αυτό και είναι αναγκαία η παρέμβαση των ανυπότακτων δυνάμεων της Αριστεράς για να λειτουργήσουν σαν ασπίδα απέναντι στους κινδύνους χειραγώγησης και εκτόνωσης για να κρατήσουν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης και να δώσουν ριζοσπαστική διέξοδο.
Αυτό το κίνημα μπορεί να συναντηθεί με τη βάση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και να προχωρήσει ιχνηλατώντας τις βαθύτερες αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και να στρέψει όλα τα πυρά ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο, την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. που είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τη διάλυση της κοινωνικής ζωής, το ξεχαρβάλωμα κάθε παραγωγικής δομής στη χώρα, την ισοπέδωση δικαιωμάτων και την καταδίκη μιας ολόκληρης γενιάς στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.
*Αποσπάσματα του άρθρου έχουν δημοσιευτεί στο «ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 4-6 -2011.
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 17 – 6 – 2011.
Η ορμητική εισβολή χιλιάδων εργαζομένων και νέων στις πλατείες φωτίζει το γκρίζο κοινωνικό τοπίο. Πρόκειται για διαδικασία πολιτική που έστω με θολό τρόπο έχει στόχο την ανατροπή ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που υπηρετώντας την κυρίαρχη τάξη εφαρμόζει μέτρα κοινωνικής λεηλασίας, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και μετατρέπει τη χώρα σε «σατραπεία ξένων συμφερόντων». Το οξύμωρο είναι ότι ένα τμήμα των «αγανακτισμένων» αρνείται συλλήβδην την πολιτική και διατυμπανίζει «έξω τα κόμματα – έξω οι ιδεολογίες – έξω όλοι».
Αυτού του είδους η ανορθολογική και ισοπεδωτική αντιμετώπιση της πολιτικής και των κομμάτων συνδέεται, κυρίως, με κυρίαρχες αναχρονιστικές αντιλήψεις, αλλά και την προσπάθεια ενός τμήματος των Μ.Μ.Ε. να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν αυτό το κίνημα. Το «ακηδεμόνευτο» και «ακομμάτιστο» θεοποιείται, ενώ το «πολιτικό» και το «οργανωμένο» στηλιτεύεται και εξορκίζεται σαν κακός δαίμονας.
Φαινόμενα αποδοκιμασίας πολιτικών προσώπων και οργανώσεων ακόμα και της αντισυστημικής αριστεράς και ακόμα χειρότερα παρεμπόδισης της ελεύθερης διακίνησης ιδεών στην πλατεία μπορεί να μην έχουν πάρει διαστάσεις, είναι, όμως, υπαρκτά και θλιβερά. Αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές μας φέρνουν πίσω και από τις εποχές που κατακτήθηκαν βασικά αστικά δικαιώματα, όπως της ελεύθερης έκφρασης και αντιπαράθεσης των ιδεών.
Η πολιτική όχι μόνο δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, αλλά αποτελεί αναγκαίο μέσο για την επίλυση προβλημάτων και για την ποιότητα ζωής. Πολιτική είναι η δραστηριότητα εκείνη μέσω της οποίας τα ανθρώπινα όντα προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν την αγαθή κοινωνία, (κατά τον Αριστοτέλη). Με τον γενικό όρο πολιτική εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν κατά τον καλύτερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.
Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από κοινωνικές ανισότητες και διαφορετικά συμφέροντα δεν υπάρχει ενιαία πολιτική και τα κόμματα δε γίνεται παρά να υπηρετούν συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Η πολιτική των κομμάτων εξουσίας επιδιώκοντας να διασφαλίσει τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων στρέφεται εναντίον των εργαζομένων και των νέων. Γι αυτό αγανακτούν και βγαίνουν στους δρόμους, προβληματίζονται και αναζητούν μια νέα έκφραση και διέξοδο που μπορεί να προασπίσει τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Φυσιολογική και αναγκαία η απαξίωση της κυρίαρχης πολιτικής και των επαγγελματιών της πολιτικής. Ό,τι σπέρνουν, θερίζουν. Άλλα …μαζί με τα νερά να μην πετάξουμε και το παιδί, δηλαδή την πολιτική. Φυσικά μια άλλη πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ικανοποίησης των αναγκών του λαού. Θα μπορέσει άραγε η Αριστερά που διέρχεται βαθιά κρίση να ανταποκριθεί σ’ αυτό το επιτακτικό αίτημα;
Ανεξάρτητα από την απάντηση, η ενεργή συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου, η σύνδεση με το οργανωμένο κίνημα, την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας με κέντρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ανθρώπων είναι βασικά στοιχεία μιας αναγκαίας πολιτικοποίησης.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΤΗΝ «ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ» ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 29 – 7 – 2011.
Οι αντιθέσεις και οι κύκλοι της Ιστορίας ξεπερνούν πολλές φορές κάθε φαντασία. Ποιος να περίμενε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 1974 με σημαία το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση» να φτάσουμε στο μεταλλαγμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 2011 που υποθηκεύει την Εθνική Ανεξαρτησία «εν χορδαίς και οργάνω» και η ηγεσία του με πανηγυρικούς λόγους αγιογραφεί την εξάρτηση και τα νέα δάνεια και βάρη τα βαφτίζει «νέο πακέτο διάσωσης».
Παρουσιάζουν σαν εθνική επιτυχία την τραγική κατάληξη της Ελλάδας στο καθεστώς της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» και αποπροσανατολίζουν τον λαό με αγγλικούς όρους, “selective default” και τις μεταφράσεις τους. Επιχειρούν την εξαπάτηση του λαού μιλώντας για νέο «σχέδιο Μάρσαλ» που θα διασφαλίσει μια νέα αναπτυξιακή πορεία, όταν η ιστορική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι το παλιό «σχέδιο Μάρσαλ» έφερε τις απροκάλυπτες επεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας, τη Χούντα, την προδοσία της Κύπρου, την απώλεια της Εθνικής Ανεξαρτησίας και τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των Η.Π.Α.
Η «λύση» που επιβλήθηκε από Γερμανούς και Γάλλους στη Σύνοδο Κορυφής για την Ελλάδα στις 21 Ιουλίου, όχι μόνο δεν οδηγεί σε «ελάφρυνση» και προοπτική «ανάπτυξης», αλλά οδηγεί στην καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού, βυθίζοντας ακόμα πιο βαθιά το λαό στην ανεργία και την εξαθλίωση, αλυσοδένοντας τη χώρα για δεκαετίες στο άρμα των δανειστών – κηδεμόνων. Μοναδικός σκοπός του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσα από οποιαδήποτε «αναδιάρθρωση» δεν είναι η «διάσωση της Ελλάδας», αλλά η διασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους . Άλλωστε πίσω από το δίλημμα για τη χρεοκοπία ή τη σωτηρία της χώρας κρύβεται η ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των οικονομικά ισχυρών. Κατεδαφίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις επιδιώκοντας να διαμορφώσουν φτηνό εργατικό δυναμικό κατά το πρότυπο της Βουλγαρίας ή της Κίνας.
Αυτοί που οδήγησαν στη χρεοκοπία, όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά αποκομίζουν κέρδη. Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι «το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι απολύτως προστατευμένο», όσο και, κυρίως, η χρηματοδότηση των τραπεζών με πάνω από 20 δις ευρώ. Η συμφωνία για επιτόκια δανεισμού μέχρι και 5% από τους ιδιώτες συνιστά τοκογλυφία, όταν τα ευρωπαϊκά επιτόκια είναι σήμερα στο 3.5% και η Γερμανία που δε χρειάζεται και «βοήθεια» δανείζεται με 2,80 %. Η Ελλάδα που είναι στο δρόμο της χρεοκοπίας πληρώνει και με το παραπάνω .
Επιπλέον ανοίγει ο δρόμος για την καταλήστευση και υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας. Το θέμα των ενυπόθηκων εγγυήσεων τίθεται ρητά και κατηγορηματικά παρά τις πρόσφατες πρωθυπουργικές διακηρύξεις ότι δεν πρόκειται να δεχθεί να μπει ενέχυρο δημόσια περιουσία.
Με την πολιτική της κυβέρνησης και με την τρόϊκα να ετοιμάζεται να εγκαταστήσει τοποτηρητές σε υπουργεία και στο νεοσυσταθέν ταμείο «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας, η χώρα έχει μπει σε μια πορεία απώλειας της Εθνικής Ανεξαρτησίας που συνοδεύεται με τη ραγδαία πτώχευση του λαού και την αρπαγή του εγχώριου πλούτου από τους ξένους δυνάστες, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή χαραμάδα εξόδου.
«ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 7 – 10 – 2011.
Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, η ληστρική φοροεπιδρομή και οι απολύσεις σπέρνουν τη θλίψη και τη δυστυχία στους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους, εμφανίζονται πολιτικοί ως αναξιοπαθούντες, όπως ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος που δεν … έχει να πληρώσει τους φόρους της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του, την ώρα που τα ετήσια εισοδήματά του υπερβαίνουν τις 640 χιλιάδες ευρώ.
Η αλήθεια είναι ότι οι αποδοχές και τα προνόμια των βουλευτών αποτελούν πρόκληση για τον χειμαζόμενο λαό μας, παρά τις όποιες μειώσεις , αν και πρέπει να σημειωθεί ότι το 50 % και πλέον της αποζημίωσης των βουλευτών της αριστεράς πηγαίνει στο κόμμα. Δεν είναι μόνο η βουλευτική αποζημίωση που προσεγγίζει τα 6.500 ευρώ το μήνα, αλλά και μια σειρά προνόμια από τα βουλευτικά πολυτελή αυτοκίνητα, τη συμμετοχή στις επιτροπές που σε ετήσια βάση οι αμοιβή ξεπερνά τα 15.500 ευρώ μέχρι το πενταμελές προσωπικό που έχουν στη διάθεσή τους και άλλα « ων αριθμός ουκ έστιν» . Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε μια δεκαετία ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου υπερδιπλασιάστηκε προσεγγίζοντας τα 198 εκατομμύρια ευρώ σε σύγκριση με τα 97,2 του 2000.
Πρωτοφανής σε μέγεθος και εξοπλισμό είναι η αστυνομική δύναμη που μήνες τώρα και σε 24ωρη βάση είναι παρατεταγμένη πέριξ του Κοινοβουλίου. Ανυπολόγιστες είναι οι δαπάνες για την προστασία των πολιτικών που θεωρητικά είναι υποστηρικτές των λαϊκών συμφερόντων, αλλά χρειάζονται την αστυνομική προστασία από τον … εχθρό λαό. Αν σκεφτεί κανείς τα υπέρογκα έξοδα του προεκλογικού αγώνα των βουλευτών των κομμάτων εξουσίας και του ΛΑ.ΟΣ., που αναλαμβάνουν οι διάφοροι χορηγοί, τότε θα καταλάβει ότι η διαπλοκή και η χλιδή βρίσκονται στα … γονίδια μιας «πανάκριβης δημοκρατίας».
Δεν είναι να απορεί , λοιπόν, κανείς γιατί η πλειονότητα των βουλευτών ψηφίζει μέτρα που συρρικνώνουν τα λαϊκά εισοδήματα και κονιορτοποιούν δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Άλλωστε, κυρίως, τα κόμματα εξουσίας με τις κρατικές και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις είναι κόμματα εξαρτημένα από το κράτος και το τραπεζικό κεφάλαιο. Ως πολιτικοί διαμεσολαβητές αναλαμβάνουν να στηρίξουν την πιο βίαιη αναδιανομή του πλούτου μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σε βάρος των μικρομεσαίων και ασθενέστερων τάξεων με τον πιο προκλητικό και κυνικό τρόπο στο όνομα του «ενικού καθήκοντος» και της «σωτηρίας της πατρίδας».
Ασφαλώς και η διαφθορά και διαπλοκή των πολιτικών δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Από πρόσφατη έρευνα στην Γαλλία προκύπτει ότι το 83 % των ψηφοφόρων κάτω των 35 ετών χαρακτηρίζει του πολιτικούς διεφθαρμένους. Ίσως, στη χώρα μας ο πλουτισμός της πλειονότητας των πολιτικών των κυρίαρχων κομμάτων να έχει πάρει προκλητικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Είναι φανερό ότι η λύση δε βρίσκεται ούτε στη μείωση του αριθμού των βουλευτών, ούτε σε ένα λίφτινγκ ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Άλλωστε το πρόβλημα δεν είναι στενά πολιτικό. Βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που μετατρέπει τον άνθρωπο σε λύκο για τον συνάνθρωπο (homo homini lupus) αναπαράγοντας τη βία και την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 21 – 10 – 2011.
Η βαθιά οικονομική κρίση και η κυρίαρχη πολιτική για την αντιμετώπισή της σφραγίζουν το τέλος πολλών ψευδαισθήσεων για όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, όπως φανερώνουν και οι μαζικότερες διαδηλώσεις μετά τη μεταπολίτευση του τελευταίου διημέρου.
Πρώτα από όλα η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για το κεφάλαιο, το τραπεζικό ειδικότερα, να αυξήσει τα προνόμια και τα πλεονεκτήματά του με συνέπεια την εξουθένωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, αλλά και την απώλεια ελπίδας για το άμεσο μέλλον. Η ανισότητα ανάμεσα στους φτωχότερους και τους πλουσιότερους ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βαθιά όσο σήμερα την εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας των αγορών.
Η μεγάλη φούσκα της πλασματικής ευημερίας που στη χώρα μας εκφράστηκε με το σύνθημα – πλάνη «η ισχυρή Ελλάδα» επί κυβέρνησης Σημίτη έσπασε. Όλο και λιγότεροι αποκοιμίζονται με τον κυβερνητικό μύθο της «σωτηρίας της πατρίδας». Στο ψευτοδίλημμα που θέτουν θυσίες ή χρεοκοπία, οι κυβερνώντες και οι κυρίαρχες τάξεις έχουν ήδη απαντήσει: Και θυσίες και πτώχευση της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή που θυσιάζονται οι εργαζόμενοι στο βωμό του κέρδους, χαρίζονται 863εκ. € στην Proton Bank. Οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας που συνθέτουν το ταξικό περιεχόμενο της «εθνικής προσπάθειας» της κυβέρνησης για «διάσωση» της «χώρας».
Η κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το νέο μισθολόγιο και την εργασιακή εφεδρεία, το προαναγγελθέν φορολογικό νομοσχέδιο, οι περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ οδηγούν σε βαθιά και μόνιμη πτώχευση τον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Η πρωτοφανής επιθετικότητα των κυρίαρχων και του πολιτικού προσωπικού σε ρόλο πιστού υπηρέτη με βάση το δόγμα «σοκ και δέος» της σχολής του Σικάγο και του Μ. Φρίντμαν, δεν επιδιώκει να ελέγξει το δημόσιο χρέος, αλλά να εξασφαλίσει την απαξίωση της εργασίας, προκειμένου να εκκινήσει ένας νέος γύρος άγριας εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών (υγεία-παιδεία).
Η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων θα οδηγήσει σε μια ύφεση που θα θυμίζει εμπόλεμη περίοδο και θα αυξήσει την ανεργία. Αυτή την ύφεση την επιδιώκουν για να πραγματοποιηθεί η συσσώρευση του κεφαλαίου: Ένα πάρτι κανιβάλων με θύματα πολλές μικρομεσαίες ακόμα και μεγάλες επιχειρήσεις. Μόνο που το μενού θα περιλαμβάνει και τους εργαζόμενους ως έδεσμα. Η περιβόητη «ανάπτυξη» που υπόσχονται θα βασίζεται πάνω στον εργασιακό μεσαίωνα.
Όμως οι σχεδιασμοί των ισχυρών δεν εφαρμόζονται πάντα. Η κρίση και οι αντιθέσεις οξύνονται. Ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει κάτω από το βάρος των κοινωνικών αντιστάσεων. Μόνο που οι αντιστάσεις δεν πρέπει να είναι της μιας … ζαριάς. Χρειάζονται σχεδιασμό και βάθος χρόνου. Άλλωστε και ιστορικά δικαιώνεται ότι οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες αποτελούν την κινητήριο δύναμη της Ιστορίας. Εύστοχα ο Δ. Γληνός τόνιζε: «οι δρόμοι , που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο : ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tertium non datur(τρίτος δρόμος δεν υπάρχει)».
ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com
«ΕΘΝΟΣ» (Επωνύμως), Παρασκευή 12 – 8 – 2011.
Οι διακοπές και ο τουρισμός δεν είναι είδος πολυτελείας, αλλά ανάγκη και δικαίωμα για τον καθένα. Αποτελούν μια ευκαιρία, μια αντίπραξη ζωής, μια αντιστάθμιση στην αλλοτριωμένη καθημερινότητα που συνθλίβει την προσωπικότητα. Μια ευκαιρία επανασύνδεσης όχι μόνο με τη φύση και τις ομορφιές της αλλά και με άλλους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους. Μια ευκαιρία να «ξαναβρούμε τον εαυτό μας» ανανεώνοντας τα ενδιαφέροντά μας, ανακαλύπτοντας νέες δημιουργικές δραστηριότητες και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας. Ειδικότερα σήμερα με τους εξαντλητικούς ρυθμούς ζωής, την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μέσα από την αλλοτριωμένη εργασία, οι εργαζόμενοι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουν ανάγκη για περισσότερο ελεύθερο χρόνο και πιο ποιοτικές διακοπές για να «ξαναβρούν τον εαυτό τους».
Είναι πικρή διαπίστωση ότι το δικαίωμα για διακοπές και αναψυχή έχει μετατραπεί σε πανάκριβο εμπόρευμα και πουλιέται με βάση τους νόμους της αγοράς. Ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης στην μετά Μνημονίου εποχή που τα εισοδήματα των εργαζομένων έχουν συρρικνωθεί, όλο και λιγότεροι μπορούν να δραπετεύσουν από τις ασφυκτικές συνθήκες ζωής των αβίωτων μεγαλουπόλεων. Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Καταναλωτών περισσότεροι από 6 στους 10 Έλληνες ή ποσοστό 62% δεν θα κάνει καθόλου διακοπές και η βασικότερη αιτία είναι η οικονομική ανέχεια. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι το 46% θα κάνει διακοπές μιας βδομάδας, το 25% για δέκα μέρες, ενώ μόλις το 29% θα ξεπεράσει τις δέκα πέντε μέρες. Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι μια τετραμελής οικογένεια για διακοπές μόλις μιας εβδομάδας θα χρειαστεί να ξοδέψει τουλάχιστον 1.750 ευρώ!
Το τουριστικό μοντέλο εκμετάλλευσης του ελεύθερου χρόνου βασισμένο στον καταναλωτισμό και την παθητική στάση ζωής δεν αρκεί ούτε καν για να «γεμίσουν οι μπαταρίες». Τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Ο ι περισσότερες παραλίες είτε έχουν καταπατηθεί από μεγάλες ή μικρές ξενοδοχειακές ή άλλες επιχειρήσεις είτε είναι γεμάτες ξαπλώστρες και ομπρέλες προκειμένου οι δήμαρχοι να γεμίσουν τα ταμεία τους. Ακόμα και το μπάνιο σε παραλίες των αστικών κέντρων κοστίζει πανάκριβα. Με νόμους των κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. παραδόθηκε η δημόσια περιουσία και η εκμετάλλευση των αιγιαλών και των παραλιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Αυτού του είδους η τουριστική ανάπτυξη έχει ισοπεδώσει ολόκληρες περιοχές, προκαλεί τη ρύπανση της θάλασσας και καταστρέφει το περιβάλλον, χωρίς να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες για διακοπές που να συνδυάζουν τη γνήσια ψυχαγωγία και την ουσιαστική επαφή με τη φύση και την επικοινωνία με άλλες χώρες και πολιτισμούς. Παράλληλα ο βιομηχανοποιημένος και εκφυλιστικός τουρισμός του «All inclusive» υπονομεύει την τοπική οικονομία των τουριστικών περιοχών προσφέροντας …λουκέτα στους μικροεπιχειρηματίες την ώρα που αυγατίζει τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και μέσω των επιδοτήσεων 95 εκατομμυρίων ευρώ για προγράμματα του ΟΑΕΔ.
Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και επικράτησης των ελαστικών μορφών εργασίας επιδιώκεται όλο και πιο βίαια από την οικονομική και πολιτική ελίτ η καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γι αυτό χρειάζεται μια άλλη στάση ζωής που να υπερασπίζεται το σύνολο των δικαιωμάτων.
