Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΙΓΓΟΤΕΡΟ – ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως) Παρ. 11 – 2 – 2011.
Τα στοιχεία της έρευνας σοκάρουν και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό και ταξικό πρόσωπο της εκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων. 37.652 μαθητές κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τα θρανία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ υπολογίζεται ότι αυξήθηκαν οι δαπάνες που καταβάλλουν οι ελληνικές οικογένειες για την εκπαίδευση των γονιών τους προσεγγίζοντας τα 5,2 δις. ευρώ το χρόνο. ( Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ).
Και βέβαια οι «εξόριστοι» του σχολείου προέρχονται από τις φτωχότερες τάξεις και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Γενικότερα, αποκαλύπτεται από ανάλογες έρευνες ότι οι μαθητές από αστικά κέντρα και ευνοημένο οικογενειακό περιβάλλον (οικονομικά, κοινωνικά, μορφωτικά) παρουσιάζουν πάντα, ανεξάρτητα από τον τόπο καταγωγής, υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας συγκριτικά με τις φτωχές αγροτικές περιοχές ή περιοχές που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από ασθενέστερα κοινωνικά ή οικονομικά στρώματα. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι οι κοινωνικές ανισότητες διαπλέκονται με τις γεωγραφικές και μετατρέπονται σε εκπαιδευτικές. Με άλλα λόγια η κοινωνική ανισότητα διευθύνει τη σχολική.
Από την κυβέρνηση οι χιλιάδες «ναυαγοί» του σχολείου αντιμετωπίζονται ως πλεονάζον προσωπικό» σε επιχείρηση που «εξυγιαίνεται». Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η εκπαιδευτική της πολιτική που εντείνει τον «σχολικό διωγμό»;
Με την ευλογία και την εποπτεία της Τρόικας προωθώντας το μνημόνιο 3 στην εκπαίδευση εφαρμόζει ένα μαζικό σχέδιο συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολείων που θα έχει οδυνηρές κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνέπειες. Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, εκτός των άλλων, σημαίνει: Αύξηση του αριθμού μαθητών στα τμήματα. Δημιουργία σχολικών συγκροτημάτων – μαμούθ, ειδικότερα στα λύκεια , όπου με βάση το σχέδιο για τα αναλυτικά προγράμματα του «νέου σχολείου», ο κύριος κορμός μαθημάτων στην Β΄ και Γ΄ τάξη θα είναι επιλεγόμενα. Σοβαρό κίνδυνο αύξησης τη διαρροής μαθητών που ήδη βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα του 14,5%, ειδικά στην περιφέρεια λόγω της δυσκολίας μετακίνησης και των κινδύνων ασφαλείας, ιδιαίτερα τον χειμώνα.
Δεν είναι μόνο αυτά. Από τις περικοπές στους διορισμούς, την κατάργηση της Πρόσθετης και της Ενισχυτικής Διδασκαλίας, το κλείσιμο Αθλητικών Σχολείων, την προετοιμαζόμενη κατάργηση της δωρεάν διανομής βιβλίων, τα μέτρα εργασιακής και παιδαγωγικής ομηρίας των εκπαιδευτικών, μέχρι τη δραστικότερη μείωση των κρατικών δαπανών για την παιδεία σε επίπεδα κάτω του 3% του ΑΕΠ αποκαλύπτεται η βίαιη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Η πολιτική «αποσύρεται το κράτος – να αναλάβουν οι γονείς, οι τοπικές κοινωνίες (ιδιώτες, εταιρίες) και οι εκπαιδευτικοί» στο όνομα της «αποκέντρωσης» και του Καλλικράτη εφαρμόζεται από την κυβέρνηση. Με τη λογική του «λιγότερου κόστους» και στο βωμό της αγοράς μετατρέπεται η εκπαίδευση σε εμπόρευμα και οι γονείς και μαθητές σε πελάτες ιδιωτών.
Η εκπαιδευτική κοινότητα και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο, τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά, να αντισταθούν στην αποδόμηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Να απαιτήσουν: ούτε ένα σχολείο λιγότερο να λειτουργήσει από τη νέα σχολική χρονιά. Να ιδρυθούν νέα σχολεία όπου χρειάζεται, να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό της μαθητικής διαρροής. Ούτε ένας λιγότερος μαθητής στις σχολικές αίθουσες τη νέα σχολική χρονιά.

ΠΕΡΙΠΟΥ 4 ΣΤΟΥΣ 10 ΝΕΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως) Παρ.28 – 1 - 2011
Η νεολαία στήνεται στο … εκτελεστικό απόσπασμα της αγοράς εργασίας στην εποχή του Δ.Ν.Τ. με τα μνημόνια που υπογράφει και υλοποιεί η κυβέρνηση. Το δικαίωμα και το μοντέλο της μόνιμης και σταθερής εργασίας μπαίνουν στην προκρούστειο κλίνη των μέτρων κυβέρνησης – Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Η περιβόητη οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε κρίση απασχόλησης που κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων, εξολοθρεύοντας καθημερινά χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ο εφιάλτης της ανεργίας είναι εδώ στην εποχή του Δ.Ν.Τ. και της τρόϊκας πιο απειλητικός από ποτέ άλλοτε, ειδικότερα για τους νέους.
Ενδεικτικό της ζοφερής προοπτικής στον εργασιακό τομέα είναι ότι ο ΟΟΣΑ προβλέπει ότι ο δείκτης της επίσημης ανεργίας στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα θα εκτιναχθεί στο 14,3%, ενώ οι προβλέψεις της Ε.Ε. είναι ότι η αύξηση θα είναι της τάξης του 13,2%. Για τον Οκτώβριο του 2010 τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ –για τον οποίο αρκεί ακόμα και μια ώρα εργασίας για να θεωρηθεί κάποιος εργαζόμενος –δίνουν 717.382 ανέργους, ενώ επίσημες προβλέψεις αναφέρουν ότι μέχρι το τέλος του 2010 θα έχουν αγγίξει το ένα εκατομμύριο. Οι καθημερινές πληροφορίες και τα ρεπορτάζ των Μ.Μ.Ε. διαμορφώνουν ένα γκρίζο τοπίο όσον αφορά την ένταξη των νέων στην αγορά εργασίας.
Οι νέοι ηλικίας έως 29 ετών, και ιδιαίτερα οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, αποτελούν τα θύματα της κρίσης στη χώρα μας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, το 37% των ανέργων, δηλαδή περίπου 300.000 άτομα, είναι ηλικίας έως 29 ετών. Ταυτοχρόνως η μείωση των μόνιμα απασχολούμενων οδηγεί στην αύξηση της προσωρινής απασχόλησης. Έτσι εκτός από την μάστιγα της ανεργίας οι νέοι και οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση και με την αύξηση των ευέλικτων μορφών εργασίας και την υποααπασχόληση.
Ακόμα και για όσους εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας οι προοπτικές είναι δυσοίωνες. Στην πλειονότητά τους οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας είναι εξαιρετικά χαμηλόμισθες, μερικής απασχόλησης, χωρίς επαρκή ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και εργασιακά δικαιώματα . Το 2010, η μία στις δύο νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι ευέλικτη. Σε όσες επιχειρήσεις η πλήρης απασχόληση συνεχίζει να αποτελεί κανόνα αντισταθμίζεται είτε με την παραίτηση διεκδικήσεων για αυξήσεις είτε με την προσπάθεια αποφυγής περισσότερων απολύσεων, ενώ μεγάλα τμήματα μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που αμείβονται με μισθούς πάνω από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας αποδέχονται, όλο και συχνότερα, περικοπή μισθών σε ποσοστά από 10% έως και 30% επί των αποδοχών τους.
Το πρόβλημα της ανεργίας παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις σε όλο τον κόσμο. Μόνο στην τελευταία τριετία ο αριθμός των εργαζομένων που έχασαν τις δουλειές τους παγκοσμίως ανέρχεται σε 210 εκατομμύρια! «10 Αυστραλίες», για να το πούμε με άλλα λόγια. Ο αριθμός των ανέργων στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτινάχτηκε στα 23,109 εκατομμύρια. Ο ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι μέχρι τα τέλη του 2010, οι άνεργοι στις 30 χώρες – μέλη του, θα έχουν αυξηθεί κατά 25 εκατομμύρια και θα έχουν φτάσει στα 57 εκατομμύρια.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ;

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως) Παρ. 14 – 1 - 2011

Η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) λίγο πριν αποχαιρετίσουμε το 2010 αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μέτρων που πλήττουν την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Είναι γνωστό, βέβαια, χωρίς επαρκείς διευκρινήσεις ότι το διδακτικό υλικό από εδώ και πέρα θα αποστέλλεται από φορέα, Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου που θα προκύψει από την μετεξέλιξη του Ερευνητικό Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών, χωρίς καμιά πρόβλεψη για την τύχη του συγκεκριμένου φορέα μετά τη λήξη της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ) το 2013. Και το κυριότερο είναι ότι δεν έχει διευκρινιστεί αν τα βιβλία θα τυπώνονται ή θα διακινούνται με ευθύνη του συγκεκριμένου φορέα ή αν θα εκχωρηθεί ο σχεδιασμός, η παραγωγή και διανομή των σχολικών βιβλίων σε ιδιώτες.
Είναι προφανές ότι ανοίγει «πεδίον δόξης» και δράσης «λαμπρόν» για ιδιωτικά συμφέροντα. Ακόμα μεγαλύτερο θα είναι το βάρος αν η ηλεκτρονική διακίνηση και η έντυπη αναπαραγωγή των συγγραμμάτων περάσει στα ίδια τα σχολεία. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επαρκείς πόρους. Οπότε τη δαπάνη της αγοράς βιβλίων αργά ή γρήγορα θα κληθούν να πληρώσουν οι γονείς. Και το οικονομικό κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι είναι τώρα. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο ΟΕΔΒ, ένας οργανισμός που έχει πετύχει με ελάχιστο προσωπικό να εκδίδει και να αποστέλλει 1.200 τίτλους βιβλίων, 45 εκατομμύρια αντίτυπα με μέσο κόστος παραγωγής ανά βιβλίο τα 70 ή 80 λεπτά! Όλη αυτή η δραστηριότητα κοστίζει 26 εκατομμύρια ευρώ, όσο περίπου και η διαφημιστική καμπάνια για τα έργα του ΕΣΠΑ! Και είναι ηλίου φαεινότερον ότι ουδείς ιδιωτικός φορέας μπορεί να πετύχει τέτοιες τιμές.
Όλα αυτά τα μέτρα δεν εντάσσονται απλά σε μια λογική εξοικονόμησης πόρων. Αποτελούν την εξειδίκευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης για ένα σχολείο φτηνό και πλήρως υποταγμένο στην αγορά. Ένα σχολείο που η «γνώση» από κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Σ’ αυτό το σχολείο οι νέες τεχνολογίες εμφανίζονται ως πανάκεια, ως το μαγικό ραβδί που λύνει όλα τα προβλήματα.
Πέρα από τους ποικίλους κινδύνους ενεδρεύει ο κίνδυνος της πλήρους εξάρτησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας από ψηφιακό υλικό. Έτσι, τα σχολικά βιβλία, ανεξάρτητα από τις ενστάσεις για το περιεχόμενο και την ποιότητά τους, υποβαθμίζονται. Το χειρότερο είναι ότι διασπάται ο ενιαίος χαρακτήρας των Προγραμμάτων Σπουδών που δεν προβλέπουν την συγγραφή και διανομή των σχολικών βιβλίων ανοίγοντας το δρόμο για ένα διαφοροποιημένο σχολείο, ανοικτό και ευέλικτο στις ορέξεις της αγοράς.
Όσο και αν ηχεί εύηχα σε πολλούς το πρόγραμμα επαναχρησιμοποίησης των σχολικών βιβλίων, η αλήθεια είναι ότι προάγει την αμάθεια και την χρησιμοθηρική στάση προς την παιδεία. Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας τα βιβλία πρέπει να επιστρέφονται «ώστε να επαναχρησιμοποιούνται από τους μαθητές κατά το επόμενο σχολικό έτος ή να επιστραφούν για πολτοποίηση». Είναι σαφές ότι διαμορφώνεται μια αντίληψη στους μαθητές ότι το βιβλίο μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς είναι άχρηστο. Και ότι είναι χρήσιμη η ανακύκλωση, η πολτοποίησή του!

ΑΓΩΝΑΣ Ή ΓΚΟΛ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ;

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως) Παρ. 17 – 12 - 2010
Σε λίγες μέρες αποχαιρετάμε το 2010, που από τους κυρίαρχους της Ε.Ε. έχει ανακηρυχθεί με περίσσια υποκρισία σε «έτος κατά της φτώχειας». Και να που ο αγώνας ενάντια στη φτώχεια, τις κοινωνικές ανισότητες και τον αποκλεισμό μετατρέπεται σε θέαμα και γκολ από τους παγκόσμιους αστέρες του ποδοσφαίρου, όπως ο έδειξε ο ποδοσφαιρικός αγώνας της Τρίτης στα πλαίσια των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων του ΟΗΕ «ενάντια στη φτώχεια».
Η λαμπερή βιτρίνα της φιλανθρωπίας προσπαθεί να ξεγελάσει . Η φιλανθρωπία στην επαιτεία που μαλακώνει την καρδιά, αλλά δεν εξαλείφει τη ζητιανιά. Το δέντρο της ελεημοσύνης που προσπαθεί να αναπλάσει τη βιτρίνα του γέρικου σώματος της κοινωνίας των ανισοτήτων και να κρύψει το δάσος της εκμετάλλευσης. Με πολύχρωμα σόου πασχίζει να μεταθέσει τις ευθύνες για το έμφυτο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, τη φτώχεια, προβάλλοντάς την σαν ατομική ευθύνη και όχι σαν προϊόν της πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης.
Στην Ευρώπη της «ανάπτυξης» και του πολιτισμού η φτώχεια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις: περίπου 80 εκατομμύρια άτομα –δηλ. το 16% του πληθυσμού της ΕΕ– ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και συναντούν σοβαρά εμπόδια στην πρόσβαση στην απασχόληση, στην εκπαίδευση, στη στέγαση, καθώς και στις κοινωνικές και χρηματοδοτικές υπηρεσίες. Στην Ελλάδα η φτώχεια απειλεί το 19,7% του πληθυσμού της χώρας, ποσοστό που, σε απόλυτους αριθμούς, μεταφράζεται σε 845.000 νοικοκυριά με 2.147.108 μέλη. Την ίδια ώρα, παρατηρούνται έντονες οικονομικές ανισότητες, με το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού της χώρας να έχει 5,8 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20% και το ¼ των φτωχών πολιτών να μην έχει καν χρήματα για αν καταναλώσει κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας κάθε δεύτερη ημέρα. Τα στοιχεία προκύπτουν από την «Έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών» που διενήργησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.) για το 2009.
Όλα αυτά π. Μ. (προ Μνημονίου).Γιατί η οικονομική κρίση και η εφαρμογή του Μνημονίου φέρνει πρωτοφανή φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης καθώς ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ανέργων και κοινωνικά περιθωριοποιημένων οικογενειών θα αδυνατεί να ικανοποιήσει ακόμη και βασικές ανάγκες. Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούρειος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων
Η μάχη εναντίον της φτώχειας δεν μπορεί να δοθεί με όρους φιλανθρωπίας. Δεν μπορεί να δοθεί με γκολ από χρυσοπληρωμένους αστέρες, κάθε μεγαλόσχημους επιχειρηματίες – «φιλάνθρωπους» και επιχειρήσεις - ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός, αλλά και άλλες, που αφήνει απλήρωτες τις αθλήτριες του βόλλεϋ και καταφεύγουν στα δικαστήρια. Τα λόγια των Αντόρνο - Χορκχάιμερ ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας δεν θα παραδεχθούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους». Αγώνες χρειάζονται κοινωνικοί ενάντια σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αγώνες για μια άλλη πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ.

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως) Παρ. 3 – 12 - 2010

Πίσω από εύηχες λέξεις «αυτοτέλεια», «κοινωνική λογοδοσία», «σύνδεση με την κοινωνία και την οικονομία» κρύβονται αλλαγές που ιδιωτικοποιούν τα πανεπιστήμια. Το «αυτοτελές» πανεπιστήμιο θα πρέπει να αναζητήσει πόρους για την λειτουργία του. Εδώ ας μην γελιόμαστε: οι πιο συνήθεις πόροι είναι οι ίδιοι οι φοιτητές που θα κληθούν για να πληρώσουν τις σπουδές τους. Η εμπειρία των μεταπτυχιακών στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως δείχνουν και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών σε Ιταλία, Αγγλία, όπου οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα, είναι διδακτική.
Αλλάζει το περιεχόμενο του πανεπιστημίου. Από χώρος ελεύθερης σκέψης και έρευνας το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε χώρο κατάρτισης με βάση τις ανάγκες της αγοράς. Η «ανταπόκριση στις αλλαγές της παγκοσμιοποίησης» είναι η πλήρης εναρμόνιση με τις επιταγές των διεθνών οργανισμών (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ). Στον κεντρικό πυρήνα τους αντιμετωπίζουν την παιδεία ως εμπόρευμα / υπηρεσίες εκπαίδευσης, και ως τέτοιες πρέπει να υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς, τους φοιτητές ως πελάτες που αγοράζουν αυτές τις υπηρεσίες και τους φορείς που τις παράγουν ως επιχειρήσεις.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο τείνει, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται σαν μια επιχείρηση που οφείλει να βρει τρόπους, ώστε να επιπλεύσει σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού. Αυτό, για το Υπουργείο Παιδείας, σημαίνει ότι τα ΑΕΙ οφείλουν να αλλάξουν τη «χρηματοδοτική τους κουλτούρα» και να απελευθερωθούν από τα «δεσμά» της δημόσιας χρηματοδότησης, να διευρύνουν τη συνεργασία τους με την αγορά και τους εργοδότες. Με αυτό προετοιμάζουν το έδαφος για την επιβολή διδάκτρων, τη μετατροπή του φοιτητή σε «πελάτη» που «αγοράζει υπηρεσίες εκπαίδευσης».
Με την αλλαγή στον τρόπο χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων, (Ανεξάρτητη Αρχή Χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων!), που ήδη έχει περικοπεί κατά 40%, η χρηματοδότηση θα καθορίζεται από συμφωνηθέντα κριτήρια απόδοσης και θα εξαρτάται από την κατάταξή τους από «διεθνείς οίκους αξιολόγησης». Με όχημα το μηχανισμό της λεγόμενης «αξιολόγησης» και, βάσει αυτής, χρηματοδότησής τους τα Πανεπιστήμια εκβιάζονται να υποταχθούν στους νόμους της αγοράς. Εκβιάζονται να δημιουργήσουν πεδία ζήτησης των «υπηρεσιών» τους εργαλειοποιώντας πλήρως τη διδασκαλία και την έρευνα.
Επιπλέον ανατρέπεται πλήρως η έννοια του Τμήματος και του πτυχίου που αυτό χορηγούσε. Βασική ακαδημαϊκή μονάδα θα είναι η Σχολή και αυτή θα δίνει στα πτυχία. Οι φοιτητές θα εισάγονται σε Σχολές και όχι τμήματα. Η αντίληψη των προγραμμάτων σπουδών ως ενοτήτων εντός μιας Σχολής θα ενισχύσει τις τάσεις εξατομίκευσης του πτυχίου και υποκατάστασής του από έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Η αποδόμηση των πτυχίων επιτείνεται και από την πλήρη εισαγωγή του νέου «Εθνικού Πλαισίου Προσόντων» (NQF). Στο ίδιο πλαίσιο και όλο το φάσμα των ρυθμίσεων με τις οποίες αναγνωρίζονται ουσιαστικά ως τμήμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης τα ιδιωτικά κολλέγια και τους αποδίδονται ανάλογα επαγγελματικά δικαιώματα.
Η αποδόμηση του δημόσιου πανεπιστημίου ολοκληρώνεται με τον « Καλλικράτη» για τα Πανεπιστήμια. Τα «Περιφερειακά Συμβούλια», θα επιβάλουν τη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, με την κατάργηση και συγχώνευση Πανεπιστημίων και Τμημάτων και τη δημιουργία «Ιδρυμάτων πολλών ταχυτήτων».

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: ΤΟ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως), Παρ. 19 – 11 - 2010
Τα ιδανικά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως εκφράζονται από το συμπυκνωμένο τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένουν αδικαίωτα διατηρώντας την ιστορικότητά τους και εκφράζοντας σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης η νέα «χούντα» της αγοράς και του Δ.Ν.Τ. βάζει στον γύψο με το κακόφημο μνημόνιο κι αυτήν ακόμα την αστική δημοκρατία. Η κυβερνητική πολιτική, όπως εξυφαίνεται από τις Βρυξέλλες και το Δ.Ν.Τ. κατεδαφίζει δικαιώματα και κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα, όπως η μόνιμη και σταθερή εργασία , το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις. Η δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Ιδιωτικοποιεί τις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, πρόνοια), ξεπουλά την δημόσια περιουσία και «απελευθερώνει» τις απολύσεις, βυθίζοντας στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Δικαιώνοντας έτσι αυτό που τονιζόταν στην ανακοίνωση της Σ.Ε. των φοιτητών του Πολυτεχνείου: «Έχουν δεμένους χειροπόδαρα τους εργάτες κι όλους τους μισθοσυντήρητους και τούτο για να μπορέσουν να περάσουν τα αντιλαϊκά τους μέτρα και να εκμεταλλευτούν ασύδοτα τον λαό»! Γι αυτό και το αίτημα για «ψωμί» που συμβολίζει τις υλικές ανάγκες των εργαζομένων, είναι δραματικά επίκαιρο.
Ταυτοχρόνως το αίτημα για μια καθολική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που να αγκαλιάζει όλα τα παιδιά βρίσκει την ιστορική αναφορά στο ανθρωπιστικό όραμα για μια λαϊκή παιδεία, όπως αποτυπώθηκε στα ντοκουμέντα του Νοέμβρη, ενάντια στην Παιδεία για «λίγους και εκλεκτούς» που υποτάσσεται στους νόμους της αγοράς. Η εκπαιδευτική πολιτική επιχειρεί να συρρικνώσει τις ήδη χαμηλές δαπάνες για την παιδεία οικοδομώντας το «σχολείο της αγοράς» και το «πανεπιστήμιο – επιχείρηση» υποβαθμίζοντας τη μόρφωση σε πανάκριβες δεξιότητες δια βίου ειδίκευσης και κατάρτισης. Διαμορφώνει μια εκπαίδευση που είναι μακριά από τα δικαιώματα και τις ανάγκες των νέων, αδυνατώντας να προάγει την κριτική σκέψη και να διαμορφώσει ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες. Κάτω από τους ήχους των ειδωλολατρών της αγοράς και του Δ.Ν.Τ. παραμονεύει ο κίνδυνος ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών να μετατραπεί σε «παπαγαλάκια» της των οικονομικών δεικτών και της κερδοθηρίας, έτσι ώστε να αποτελέσουν τα αυριανά άσπρα και ασπόνδυλα κολάρα της πολιτικής και της κοινωνίας.
«Η εγκαθίδρυση της Λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την Εθνική Ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα, που χρόνια στηρίζουν την τυραννία της χώρας μας», έγραφε η διακήρυξη της Σ.Ε. του Πολυτεχνείου. Τα παραπάνω είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Η κυβερνητική πολιτική της εκχώρησης «τμήματος της εθνικής κυριαρχίας», όπως κυνικά διαλαλεί ο πρωθυπουργός, εντείνει την εξάρτηση της Ελλάδας από ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε., απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως επιβεβαιώνουν και οι πρόσφατες εξελίξεις στο Αιγαίο, ενώ υπονομεύει την υπόθεση της Κύπρου αναπαράγοντας τα διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν.
Τριάντα επτά χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου , λαός και νεολαία καλούνται να βαδίσουν ξανά στο δρόμο του Νοέμβρη για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία». Για την ανατροπή, δηλαδή, του μνημονίου και την υπεράσπιση των οικονομικών, μορφωτικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως), Παρ. 5- 11- 2010
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έχουν πιο έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά από κάθε άλλη φορά στις σημερινές συνθήκες εξάρτησης από Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. με την εφαρμογή του Μνημονίου. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι από την ψήφιση του νόμου 8552/2010 για τον Καλλικράτη μέχρι και σήμερα τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου ουσιαστική συζήτηση δεν έχει γίνει. Πέρα από τις ωραιολογίες για «αποκέντρωση», η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότερο απομακρύνονται οι πολίτες από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερες εξουσίες αποκτούν οι δήμοι, τόσο περισσότερο δένονται με την κεντρική εξουσία και απομακρύνονται από τους πολίτες. Όσο κι αν ακούγεται ως παράδοξο το σύγχρονο κράτος επιδιώκει να γίνει πιο συγκεντρωτικό μέσα από την «αποκέντρωσή» του. Αυτό εξάλλου αποδεικνύεται από την θεσμοθέτηση των 7 κρατικών διοικήσεων που είναι ευρύτερες των 13 αιρετών περιφερειών και εξειδικεύουν της βασικές κατευθυντήριες γραμμές της κυβέρνησης σε σημαντικούς τομείς.
Δε χρειάζονται πολλά για να αποδειχθεί ότι «Καλλικράτης» και δημοκρατία με την ουσιαστική έννοια του όρου δε συμβιβάζονται. Το παλιό πλειοψηφικό σύστημα εκλογών επανέρχεται. Κάθε άλλο παρά αναλογική θα είναι η εκπροσώπηση, αφού ο πρώτος συνδυασμός πριμοδοτείται με τα 3/5 των εδρών των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων. Στην ουσία εμποδίχονται μικροί συνδυασμοί και υποψήφιοι έξω από τον αστερισμό των κομμάτων εξουσίας. Τόση πολλή δημοκρατία και αυτοδιοίκηση πως θα την …αντέξουξουμε;
Αυτό που ουσιαστικά γίνεται δεν είναι «αποκέντρωση», αλλά «αποσυμπύκνωση» ή καλύτερα «αποκένωση του κράτους». Για την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο «καλό κράτος σημαίνει μικρό κράτος». Αυτό σημαίνει ότι η κεντρική εξουσία μεταθέτει τις ευθύνες και τα βάρη για τις κοινωνικές δαπάνες στην υγεία ,την παιδεία στις πλάτες των Ο.Τ.Α. διευκολύνοντας έτσι την εμπορευματοποίησή τους και το πέρασμά τους στα χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κυρίως με την ανάληψη έργων σε τοπικό επίπεδο με τις Συμπράξεις Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι αλήθεια ότι οι δήμοι διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια, έχουν πόρους, μόνο που αυτοί προέρχονται από πρόσθετη φορολογία των πολιτών λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ως φορείς αποκέντρωσης της …διαφθοράς. Ολοένα και περισσότεροι δήμοι είναι καταχρεωμένοι λόγω της κακοδιαχείρισης και εκχωρούν όλο και περισσότερες λειτουργίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Μνημόνιο και «Καλλικράτης» συνδέονται άρρηκτα. Το μνημόνιο επιβάλλει συγκεκριμένες πολιτικές στην «τοπική αυτοδιοίκηση». Ενδεικτικά στους οικονομικούς στόχους προβλέπεται η μείωση κατά 1,5 δις. ευρώ των δαπανών για την «Τοπική Αυτοδιοίκηση» για τα έτη 2011 – 2013. Από την άλλη ας μην ξεχνάμε ότι ούτε οι θεσμοθετημένοι πόροι αποδίδονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σύνολο των εσόδων των νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων και των δήμων δεν ξεπερνά το 3,5% του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ αίτημα της ΚΕΔΚΕ είναι το 12% από το 1975.

Τον δρόμο για να περάσουμε μέσα από τις Συμπληγάδες του Μνημονίου και του «Καλλικράτη» τον δείχνουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι, αλλά και οι μεθαυριανές κάλπες μπορεί να δείξουν πολλά.

ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ Ή ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΟ;

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως), Παρ.22 – 10 - 2010
Το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και την διαστρέβλωση της σημασίας των εννοιών δεν αρκεί για να κρύψει την πραγματικότητα. Μετά τους μύθους για τον «διογκωμένο δημόσιο τομέα» και τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπα για τους «τεμπέληδες» και «ακριβοπληρωμένους» δημοσίους υπαλλήλους που εξυπηρετεί την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» ήρθε η ώρα της επίθεσης. Αποσιωπούν την πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία η συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνεται μισθούς που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ε.Ε. (λιγότερα από 1.300 ευρώ το μήνα), ενώ τα μέχρι τώρα μέτρα συρρίκνωσαν τις αποδοχές τους.
Το «ενιαίο» μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων χρησιμοποιείται ως «δούρειος ίππος» για την «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω». Από το 20011 έρχονται σημαντικές περικοπές στις μηνιαίες αποδοχές τους, ενώ μειωμένες θα είναι οι αποδοχές και για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Η συνολική μείωση το μισθολογικού κόστους, όπως προβλέπει το «πρόγραμμα σταθερότητας μέχρι και το 2013 προϋπολογίζεται σε 2,7 δισ. ευρώ.
Όχι μόνο δε θα καταργηθεί η «μεγάλη ασυμμετρία αμοιβών» που στα λόγια είναι στόχος της κυβέρνησης, αλλά θα ενισχυθεί περισσότερο. Κι αυτό γιατί προβλέπεται η σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας. Δύο από τους έξι στόχους του «Ενιαίου» Μισθολογίου είναι «να σχετίζεται με το παραγόμενο αποτέλεσμα» και «να συνδέεται με τη σπουδαιότητα των ασκούμενων καθηκόντων και την κατοχή θέσεων ευθύνης». Έτσι ενισχύεται ο κομματισμός και η εξάρτηση των υπαλλήλων από την διοικητική ιεραρχία και σταθεροποιείται η θέση της υπαλληλικής αριστοκρατίας, τόσο κατά κλάδο, όσο και μεταξύ των διαφόρων κλάδων του Δημοσίου.

Από τις κυβερνητικές εξαγγελίες φαίνεται ότι θα υπάρξει ένας βασικός μισθός που θα είναι μικρότερος των σημερινών και ένα ενιαίο επίδομα που δε θα συνυπολογίζεται στην σύνταξη και θα αυξάνονται οι αποδοχές ανάλογα με την παραγωγικότητα του κάθε υπαλλήλου και της υπηρεσίας. Διαμορφώνεται, έτσι, ένας ατομικός μισθός κατά υπάλληλο. Τόσο ο υπάλληλος, όσο και οι αποδοχές του εξαρτώνται από τον εκάστοτε κομματικό προϊστάμενο και από την συγκεκριμένη υπηρεσία στην οποία εργάζεται.


Είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα από την άλλη δεν είναι μόνο ατομική ή συλλογική υπόθεση των εργαζομένων. Εξαρτάται από ποικίλους εξωτερικούς παράγοντες. Από την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης που εφαρμόζει σε κάθε τομέα, την χρηματοδότηση, τις υποδομές και τον εξοπλισμό, την στελέχωση, την οργάνωση, την επιμόρφωση των υπαλλήλων και άλλους παράγοντες, ων ουκ έστιν αριθμός. Κι αφού δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, τα πάντα θα εξαρτώνται από την δημοσιοϋπαλληλική κομματικοποιημένη ιεραρχία που θέλει τον εργαζόμενο «άβουλο, μοιραίο» και υποταγμένο. Έτσι, δημιουργούνται συνθήκες ζούγκλας…
Τέλος, η λεγόμενη απελευθέρωση των αγορών, δηλαδή το ξεπούλημα των δημοσίων οργανισμών στους ιδιώτες, είναι ψευδεπίγραφη (απλά αντί για ένα κρατικό μονοπώλιο έχουμε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο), αφορά τις πιο αποδοτικές και κερδοφόρες (ποιος άλλωστε ιδιώτης θα αγόραζε ζηµιογόνες;) και μετά την ιδιωτικοποίησή τους τα πράγματα χειροτερεύουν όσον αφορά στην προσφορά υπηρεσιών.

ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ ΜΕ ΨΑΛΙΔΙΣΜΑ ΜΙΣΘΩΝ, ΜΕΙΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης, φθινόπωρο 2010
ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ Η ΑΠΟΓΡΑΦΗ
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι εξέφρασαν, ευθύς εξαρχής, την απορία τους, όταν η Κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να απογράψει τους δημοσίους υπαλλήλους. Η Κοινή Υπουργική Απόφαση του υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και του υπουργείου Οικονομικών, με βάση το Νόμο 3845/2010, κάλεσε κάθε δημόσιο υπάλληλο ξεχωριστά να καταγραφεί με δική του ευθύνη, με την ρητά διατυπωμένη, μάλιστα, απειλή, ότι όποιος δεν απογράφονταν θα αντιμετώπιζε την διακοπή της μισθοδοσίας του το Φθινόπωρο που θα έκανε το ντεπούτο της η νεοσυσταθείσα Ενιαία Αρχή Πληρωμών. Το βασικό ερώτημα εστιάστηκε στο γιατί η καταγραφή δεν γίνονταν με τα στοιχεία που ήδη διέθεταν οι διευθύνσεις προσωπικού υπουργείων και άλλων φορέων του Δημοσίου.
Στην Κοινή Υπουργική Απόφαση τονίζονταν επίσης ότι «με την απόφαση αυτή, η ελληνική κυβέρνηση κάνει ένα ακόμα βήμα για την βελτίωση της λειτουργίας του κράτους και δείχνει την αποφασιστικότητα της να διορθώσει χρόνιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις. Το κράτος αποκτά για πρώτη φορά πλήρη εικόνα των αμοιβών σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, ενώ γίνεται πράξη το αυτονόητο, η πλήρης καταγραφή των εργαζομένων, που θα επιτρέψει την ουσιαστική αξιοποίησή τους και παράλληλα τη δυνατότητα καλύτερου ελέγχου των δαπανών του Δημοσίου, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, σε ένα δεύτερο στάδιο, για δημιουργία ενιαίου μισθολογίου».
Όποιος έχει στοιχειώδη εμπειρία από τους μάγιστρους της επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης μπορεί να διακρίνει με γυμνό οφθαλμό τις αθέατες σκοπιμότητες: Η όλη διαδικασία, με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μας γκουβερνάντων, με τα ατελείωτα άρθρα της δημοσιογραφίας της αυλής και με το βάρος των πρόθυμων διανοουμένων της οθόνης, ερχόταν να πριμοδοτήσει, να στερεώσει και να νομιμοποιήσει έναν από τους βολικότερους αστικούς μύθους για το «διογκωμένο συγκεντρωτικό κράτος με τους άπειρους, προνομιούχους και βαριεστημένους δημοσίους υπαλλήλους», ο αριθμός των οποίων «σχετίζεται αφενός με τα δημοσιονομικά ελλείμματα αφετέρου με τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις της κρατικής μηχανής». Στη συνείδηση της κοινής γνώμης οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάστηκαν για μια ακόμη φορά με αριστοτεχνικό τρόπο σαν «το βαρίδι στα πόδια μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας που θέλει να προχωρήσει και δεν μπορεί». Με δυο λόγια, επιδιώκεται ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας με στερεότυπα για τους «τεμπέληδες» και «ευνοημένους» υπαλλήλους και τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα
Πριν από κάθε επίθεση προηγείται η προπαγάνδα η οποία χρησιμοποιείται για να λιπάνει το έδαφος. Στόχος η συκοφάντηση του αντιπάλου, η απομόνωση του από σύμμαχες δυνάμεις, σε τέτοιο βαθμό που το θύμα να αποδεχθεί τη θυσία σα να είναι θέλημα Θεού. Να γίνει ξεκάθαρο: Η συζήτηση για το μέγεθος του δημοσίου τομέα και για την έκταση της απασχόλησης σ’ αυτόν με τους όρους που γίνεται είναι προφανές ότι λειτουργεί στην κατεύθυνση της νομιμοποίησης της ιδιωτικοποίησης και της απόσυρσης του κράτους από δραστηριότητες υπέρ των ιδιωτών.
Τα ίδια, όμως, τα αποτελέσματα της απογραφής διαψεύδουν τους διαπρύσιους κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και κάθε λογής οπαδούς του λιγότερου κράτους , όταν πρόκειται για δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, ενώ υπερθεματίζουν για παρεμβατικές πολιτικές του κράτους προκειμένου να ενισχυθούν οι τράπεζες και το κεφάλαιο. Το γεγονός ότι το αποτέλεσμα της απογραφής (768.000 εκ των οποίων οι 160.000 είναι ένστολοι και άλλοι 100.00 είναι συμβασιούχοι, αιρετοί κλπ) δεν συνάδει με την προβολή, όλη την προηγούμενη περίοδο ενός κράτους – μαμούθ 1.000.000 και βάλε δημοσίων υπαλλήλων έχει μικρή σημασία για τους επικοινωνιολόγους της υποταγής και ακόμη μικρότερη για τους πολιτικούς εργοδότες τους. Εξάλλου σύμφωνα με τα στοιχεία των κρατικών υπηρεσιών τα οποία αποστέλλονται τακτικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Μάρτιο του 2009 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ανερχόταν- κατά προσέγγιση- σε 741.148 άτομα[1].
Μάλιστα ερευνητικά αποδεικνύεται ότι είναι μύθος ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι διογκωμένος με κριτήριο τους απασχολούμενους σε αυτόν. Στο σημείο αυτό έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι αριθμοί. Αν ρίξει κανείς μια ματιά μόνο στο ποσοστό που καταλαμβάνει η απασχόληση στο δημόσιο τομέα στο σύνολο της γενικής απασχόλησης θα διαπιστώσει πως το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα δεν απέχει καθόλου από το μέσο του ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στις χώρες της Ευρωζώνης, στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Μόλις το 11,4% του εργατικού δυναμικού απασχολείται, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος είναι 15,9%. [2]Επίσης οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι τόσο μεγάλες που να δικαιώνουν όσους ενοχοποιούν τον δημόσιο τομέα για τα ελλείμματα. Με αυθαίρετες συγκρίσεις (π.χ. μισθός υπαλλήλου ΠΕ στο δημόσιο με μισθό ανειδίκευτου εργάτη στον ιδιωτικό τομέα), χαλκευμένα στοιχεία (υπολογίζοντας τις υπερωρίες στα επιδόματα!) και αυθαίρετους υπολογισμούς προσπαθούν τα εξαπτέρυγα της κυβέρνησης να αποκρύψουν την απλή αλήθεια, ότι το 80% των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνεται μισθούς που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ε.Ε. (λιγότερα από 1.300 ευρώ το μήνα). Από έρευνα προκύπτει ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «15» οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων το 1998 απορροφούσαν το 12,08% του ΑΕΠ, ενώ στην Ελλάδα το 11,1%. [3]
Η Ε.Ε. ΜΑΝΤΑΡΕΙ, ΜΟΝΤΑΡΕΙ ΚΑΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΕΙ
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποτελεί παρά τμήμα μιας οργανωμένης επιχείρησης σε επίπεδο Ε.Ε. η οποία μοντάρεται εδώ και αρκετό καιρό και με την ευκαιρία της κρίσης επιταχύνθηκε η προσπάθεια υλοποίησής της.
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στη νέα ευρωπαϊκή στρατηγική «Ευρώπη 2020», που περιλαμβάνει στο μενού της ως πρόγευμα, την αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την «οικονομική διακυβέρνηση». Θέματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο των συνομιλιών στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 17-18 Ιουνίου του 2010[4].
Λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Iουνίου 2010, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία περιγράφεται μια σειρά από εργαλεία για την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης της Ε.Ε. και της ευρωζώνης[5].
Σε πρώτο επίπεδο το νέο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης σημαίνει μεγαλύτερο έλεγχο των δημοσιονομικών και των οικονομικών πολιτικών κάθε χώρας-μέλους από τις Βρυξέλλες. Στα πλαίσια αυτά συμφωνήθηκαν συγκεκριμένες προτάσεις, όπως η εκ των προτέρων -κάθε άνοιξη, αρχής γενομένης από το 2011- αξιολόγηση σε κοινοτικό επίπεδο των σχεδίων προϋπολογισμών των κρατών - μελών πριν κατατεθούν και εγκριθούν από τα εθνικά κοινοβούλια.
Η εφαρμογή της ολοκληρωμένης ενισχυμένης επιτήρησης, τόσο των δημοσιονομικών πολιτικών, όσο των μακροοικονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, συνοδεύονται από κυρώσεις για την πρόληψη ή τη διόρθωση των εκτροπών που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την οικονομική σταθερότητα της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Για να περιοριστεί ο κίνδυνος μη συμμόρφωσης των χωρών με τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, η καγκελάριος της Γερμανίας πρότεινε να υπάρχουν αυστηρές ποινές στους παραβάτες, με κυρώσεις που θα ξεκινούν από την παρακράτηση πόρων από τα κοινοτικά Ταμεία και θα φτάνουν έως τον αποκλεισμό των παραβατών από τις ψηφοφορίες στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και, σε περίπτωση υποτροπής, στον αποκλεισμό τους από την Ευρωζώνη.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ιδέας για «οικονομική διακυβέρνηση» της Ε.Ε. προωθούνται κατευθύνσεις για τον ορισμό ενός πλαφόν, που θα αναφέρεται στο ανώτατο όριο των υπαλλήλων (οι αμοιβές των οποίων χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό) ως ποσοστό του πληθυσμού ή του ενεργού πληθυσμού ή αλλιώς για το ορισμό ενός πλαφόν του κρατικού προϋπολογισμού το οποίο θα εξυπηρετεί τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων.
Ας έρθουμε τώρα στη χώρα μας για να δούμε με ποιους τρόπους υλοποιούνται οι κατευθύνσεις αυτές. Σύμφωνα με τις επιταγές του μνημονίου τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει έναν καινούριο κρατικό μηχανισμό, οπωσδήποτε, εκτός των άλλων, πιο φθηνό.
Η απογραφή χρησιμοποιείται σαν δούρειος ίππος προκειμένου να ληφθούν ακόμα πιο σκληρά μέτρα που θα κάνουν σκόνη και θρύψαλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, αλλά και θα κατεδαφίσουν τα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας» με απρόβλεπτες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Το Μνημόνιο που πιστοποιεί ότι η χώρα μας «διοικείται ως οιονεί προτεκτοράτο» (Financial Times) προβλέπει ότι η μισθολογική δαπάνη του δημοσίου θα μειωθεί κατά 2,7 δις. ευρώ την επόμενη τριετία. Αυτό σημαίνει περικοπές μισθών και επιδομάτων, ενώ ήδη έχουν περικοπεί τα εισοδήματά τους κατά 25% - 35%! Σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας ή καλύτερα ημετεροκρατίας και νεποτισμού και μαζικές μετατάξεις και απολύσεις στο όνομα του εξορθολογισμού. Έτσι η «κόκκινη γραμμή» του πρωθυπουργού με τα 4 «ΟΧΙ» (σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με σχέση εξαρτημένης εργασίας, σε νέες περικοπές μισθών και επιδομάτων στο Δημόσιο, σε επιβολή μειώσεων στις συντάξεις, σε επέκταση των περικοπών των αμοιβών και στον ιδιωτικό τομέα) να μοιάζει με πικρόχολο ανέκδοτο. Η ίδια η μονιμότητα απειλείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά και η … Κλαυθμώνος αναμένεται να γράψει νέες ιστορικές σελίδες. Σε αυτή την κατεύθυνση δρομολογούνται και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και δυσβάστακτες αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και εν τέλει η παραλυσία του συστήματος υγείας, της εκπαίδευσης και άλλων τομέων κοινωνικής πρόνοιας εξαιτίας των ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές.



Αναλυτικότερα το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου το 2009, πριν από την εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας, ήταν 12,5 δισ. ευρώ, από τα οποία περίπου 5 δισ. ευρώ αφορούσαν επιδόματα. Με το πάγωμα των μισθών και τη μείωση δώρων και επιδομάτων, προβλέπεται μείωση της μισθολογικής δαπάνης κατά 1,1 δισ. ευρώ το 2010. Η συνολική μείωση μέχρι και το 2013 προϋπολογίζεται σε 2,7 δισ. ευρώ και κατανέμεται ως εξής:
- Το 2011 η μισθολογική δαπάνη θα μειωθεί κατά 400 εκατ. ευρώ ακόμη με το ψαλίδι που έχει μπει σε δώρα και επιδόματα και 100 εκατ. ευρώ επιπλέον με την εφαρμογή του ενοποιημένου συστήματος πληρωμών.
- Το 2012 το μισθολογικό κόστος πρέπει να υποχωρήσει κατά 600 εκατ. ευρώ με την περαιτέρω μείωση των προσλήψεων (κάτω και από τη σχέση μία πρόσληψη για κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις) και το 2013 επίσης άλλα 500 εκατ. ευρώ.
- Επιπλέον 1,5 δισ. ευρώ εξοικονόμηση προβλέπεται την τριετία 2011-2013 με την εφαρμογή του «Καλλικράτη».
ΜΕ ΟΧΗΜΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ
Το όχημα του νέου ψαλιδίσματος των μισθών θα είναι το λεγόμενο νέο μισθολόγιο του οποίου ο κεντρικός άξονας είναι η «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω». Σύμφωνα με το σενάριο που επεξεργάζεται η κυβέρνηση πλήθος επιδομάτων θα καταργηθεί ενώ κάποια επιδόματα όπως είναι το κίνητρο απόδοσης ή το επίδομα εξομάλυνσης που το λαμβάνουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ενσωματωθεί στο βασικό μισθό. Είναι αναπόφευκτο λοιπόν, ορισμένες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων να υποστούν σημαντικές περικοπές στις μηνιαίες αποδοχές τους, ενώ μειωμένες θα είναι οι αποδοχές και για τους νεοπροσλαμβανόμενους στο δημόσιο.
Όσο για τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του κυβερνητικού που διαδίδουν ότι οι κλάδοι των δημοσίων υπαλλήλων (εκπαιδευτικοί και άλλοι) που είναι χαμηλόμισθοί δεν θα θιγούν αντίθετα με τους υψηλόμισθούς υπαλλήλους, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Όχι μόνο δε θα καταργηθεί η «μεγάλη ασυμμετρία αμοιβών» που στα λόγια είναι στόχος της κυβέρνησης, αλλά θα ενισχυθεί περισσότερο. Κι αυτό προβλέπεται η σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας. Δύο από τους έξι στόχους της «Ενιαίου» Μισθολογίου «να σχετίζεται με το παραγόμενο αποτέλεσμα» και «να συνδέεται με τη σπουδαιότητα των ασκούμενων καθηκόντων και την κατοχή θέσεων ευθύνης». Έτσι ενισχύεται ο κομματισμός και η εξάρτηση των υπαλλήλων από την διοικητική ιεραρχία και σταθεροποιείται η θέση της υπαλληλικής αριστοκρατίας, τόσο κατά κλάδο, όσο και μεταξύ των διαφόρων κλάδων του Δημοσίου.
Από τις κυβερνητικές εξαγγελίες φαίνεται ότι θα υπάρξει ένας βασικός μισθός που θα είναι μικρότερος των σημερινών και ένα ενιαίο επίδομα που δε θα συνυπολογίζεται στην σύνταξη και θα αυξάνονται οι αποδοχές ανάλογα με την παραγωγικότητα του κάθε υπαλλήλου και της υπηρεσίας. Διαμορφώνεται, έτσι, ένας ατομικός μισθός κατά υπάλληλο. Τόσο ο υπάλληλος, όσο και οι αποδοχές του εξαρτώνται από τον εκάστοτε κομματικό προϊστάμενο και από την συγκεκριμένη υπηρεσία στην οποία εργάζεται. Την ίδια ώρα οι νεοεισερχόμενοι σαφώς και θα έχουν μικρότερους μισθούς (φτωχολόγιο) από το βασικό μισθό των «παλαιότερων» υπαλλήλων. Με δυο λόγια οι ανισότητες εντείνονται και το χάσμα ανάμεσα στους χαμηλόμισθούς και τους υψηλόμισθους υπαλλήλους διευρύνεται.
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα από την άλλη δεν είναι, κυρίως, ατομική ούτε καν συλλογική υπόθεση των εργαζομένων. Εξαρτάται από ποικίλους εξωτερικούς παράγοντες. Από την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης που εφαρμόζει σε κάθε τομέα, την χρηματοδότηση, τις υποδομές και τον εξοπλισμό, την στελέχωση, την οργάνωση, την επιμόρφωση των υπαλλήλων και άλλους παράγοντες, ων ουκ έστιν αριθμός. Κι αφού δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, τα πάντα θα εξαρτώνται από την δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία που και έντονα κομματικοποιημένη είναι και διαποτισμένη με μια γραφειοκρατική αντίληψη που θέλει τον εργαζόμενο «άβουλο, μοιραίο» και υποταγμένο. Έτσι, δημιουργούνται συνθήκες ζούγκλας, όπου «ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου» και επικρατεί το δόγμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου» και ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Παράλληλα, πέρα από τις μετατάξεις που ήδη δρομολογούνται, η κεντρική γραμμή είναι η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων αφενός μέσω της δραστικής μείωσης των προσλήψεων αφετέρου μέσω της δρομολόγησης νέων και εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών και εκχώρηση των λειτουργιών τους σε ιδιώτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Μνημόνιο προβλέπεται ότι σε κάθε πέντε παραιτήσεις - αποχωρήσεις δημοσίων υπαλλήλων θα προσλαμβάνεται ένας, ενώ η πρόβλεψη για «εξαίρεση» του τομέα της υγείας και της παιδείας μοιάζενι με πικρόχολο ανέκδοτο καθώς στην παραίτηση - αποχώρηση 11.500 μονίμων εκπαιδευτικών η Κυβέρνηση «απάντησε» με 2.825 όλες κι όλες προσλήψεις. Παράλληλα μεθοδεύεται η «απεμπλοκή» του Δημοσίου από μια σειρά επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και η ιδιωτικοποίηση πληθώρας ΔΕΚΟ ( Αγροτική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αεροδρόμια, λιμάνια, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ κ.ά. Εάν οι επιχειρήσεις αυτές περάσουν ολοκληρωτικά ή μερικώς έστω (ως προς το μάνατζμεντ, για παράδειγμα) στον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι σ΄ αυτές παύουν να θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι- και άρα υπόκεινται στους κανόνες του ιδιωτικού τομέα, που προβλέπει και απολύσεις.

Οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης έχουν γίνει οι καλύτεροι νονοί της πιο διεστραμμένης διαστρέβλωσης των λέξεων, των εννοιών, της γλώσσας. Η απόλυση κρύβεται πίσω από τη λέξη εξυγίανση ή εξορθολογισμός, η ιδιωτικοποίηση τμημάτων του δημοσίου τομέα καλύπτεται πίσω από τη λέξη απελευθέρωση των αγορών. Σπουδαίες, φωτεινές, ελπιδοφόρες λέξεις χρησιμοποιούνται ως παραπλανητικός επίδεσμος μιας πολιτικής που ισοπεδώνει κατακτήσεις και δικαιώματα.
Παράλληλα είναι σαφές ότι η λεγόμενη απελευθέρωση των αγορών, δηλαδή το ξεπούλημα των δημοσίων οργανισμών στους ιδιώτες, πρώτα πρώτα είναι ψευδεπίγραφη (απλά αντί για ένα κρατικό μονοπώλιο έχουμε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο), δεύτερον αφορά τις πιο αποδοτικές και κερδοφόρες (ποιος άλλωστε ιδιώτης θα αγόραζε ζηµιογόνες;) και τρίτον μετά την ιδιωτικοποίησή τους τα πράγματα χειροτερεύουν όσον αφορά στην προσφορά υπηρεσιών. Μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόµων Ρέιλτρακ συνέβηκαν τα περισσότερα δυστυχήματα καθώς οι ιδιώτες που ανέλαβαν δεν είχαν καμιά διάθεση να επιβαρυνθούν µε το κόστος του εκσυγχρονισµού του δικτύου τους. Πριν από την ιδιωτικοποίηση των ισπανικών ταχυδροµείων, ο ταχυδρόµος έφτανε µέχρι και το πιο µακρινό χωριό. Σήµερα δεν παραδίδει γράµµατα σε σπίτια που δεν βρίσκονται κοντά σε κεντρικό δρόµο. Οταν κάποτε δηµοσιογράφοι ρώτησαν τον πρόεδρο της γαλλικής εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας ΕDF Φρανσουά Ρουσελί αν µπορούσε να εγγυηθεί πως µετά την ιδιωτικοποίησή της οι τιµές του ηλεκτρικού θα παρέµεναν φθηνές, εκείνος είχε απαντήσει αρνητικά. Η περίπτωση της ηλεκτρικής ενέργειας δείχνει ξεκάθαρα τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων. Οι διακοπές που κάθε τόσο βυθίζουν στο σκοτάδι το Λονδίνο, την Ιταλία ή την Καλιφόρνια εξηγούνται από την απροθυµία των ιδιωτών να επενδύσουν στην ανανέωση των δικτύων, προκειµένου να διατηρήσουν την κερδοφορία τους..

Ο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» ΚΑΙ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 8 – 10 - 2011
Στο όνομα του Καλλικράτη, ενός από τους αρχιτέκτονες του Παρθενώνα επιδιώκεται από την κυβέρνηση ο εξωραϊσμός της νέας «αρχιτεκτονικής» στη δομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α.). Η κεντρική εξουσία με την «αποκέντρωση» επιχειρεί να μετακυλήσει το κόστος κοινωνικών και άλλων υπηρεσιών στην Τ.Α. και κατά συνέπεια στις πλάτες των πολιτών, είτε μέσα από παλιές και νέες μορφές φορολογίας είτε με την εμπορευματοποίησή τους με την εισβολή των ιδιωτικών επιχειρήσεων σ’ αυτούς τους τομείς. Άλλωστε το κατ’ ευφημισμόν Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης απαιτεί μείωση των δημοσιονομικών δαπανών και γι’ αυτό η κρατική στρόφιγγα θα κλείσει ασφυκτικά.

Σταθερός στόχος της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας παραμένει η «αποκέντρωση»/ περιφερειοποίηση της σχολικής εκπαίδευσης, δηλαδή το πέρασμα των σχολείων στους δήμους. Ενδεικτικά στο κείμενο εξαγγελιών για το «Νέο Σχολείο» (4 – 3 – 2010) αναφέρεται: « Το νέο σχολείο συνδέεται με τις τοπικές κοινωνίες. Είναι το σχολείο όπου θεσμικό και ουσιαστικό ρόλο έχουν όλοι: οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι ίδιοι οι μαθητές, η τοπική αυτοδιοίκηση. Η νέα διοικητική δομή της Χώρας αποτελεί την βάση για μια νέα σχέση παιδείας και τοπικής κοινωνίας, με μεταφορά νέων αρμοδιοτήτων στο πλαίσιο του συντάγματος» Κι ακόμα ότι το «Τεχνολογικό Λύκειο» …συνδέεται στενά με την Περιφέρεια και την τοπική οικονομία».
Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικά; Με δεδομένο το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, πώς θα καταφέρουν οι δήμοι να ανταποκριθούν στις χρηματοδοτικές ανάγκες; Άμεσος στόχος η εξεύρεση πόρων έξω από τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι φανερό ότι οι δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιώτες – χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων. Αυτή, βεβαίως, είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας των σχολείων στον οικογενειακό προϋπολογισμό που ήδη στενάζει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των παιδικών σταθμών.
Έτσι, με την «αποκέντρωση» προωθείται η ιδιωτικοποίηση και εφαρμόζεται το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία θα μπορούν να παραμερίζουν πιο εύκολα τη γενική μόρφωση σε όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Η παιδαγωγική και η διδακτική, οφείλουν να υποταχθούν στην επιχειρηματική λογική. Αυτό το ευέλικτο – αποκεντρωμένο σχολείο προϋποθέτει έναν περιπλανώμενο, απασχολήσιμο εκπαιδευτικό, χωρίς εργασικά δικαιώματα, υποταγμένο και υπάκουο. Με άλλα λόγια , όταν «η εταιρία έρχεται, η παιδεία φεύγει».

Μακροπρόθεσμα τ’ αποτελέσματα θα είναι ο μαρασμός και το κλείσιμο πολλών σχολείων, κυρίως των αγροτικών περιοχών, αφού οι μικρότεροι δήμοι δε θα μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν στα έξοδα λειτουργίας τους, την ώρα που οι ποικιλώνυμοι «τοπικοί παράγοντες» θα ενδιαφέρονται για τη βιτρίνα τους, τα «καλά» σχολεία της περιοχής. Ανάλογα προβλήματα θ’ αντιμετωπίσουν και πολλά σχολεία των αστικών κέντρων, ιδιαίτερα των υποβαθμισμένων περιοχών, που θα εξελιχθούν σε σχολεία αλλοδαπών μεταναστών και φτωχών Ελλήνων, κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, της μητρόπολης του καπιταλισμού.

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 24 – 9 - 2010

Λεηλασία της ζωής κάθε εργαζομένου αλλά και μια ζωή λεηλασίας της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων από τις κυβερνήσεις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πολιτική τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι περισσότεροι από 35.000 δημόσιοι υπάλληλοι που συνταξιοδοτούνται μέχρι το 2010 θα περιμένουν περισσότερα από πέντε χρόνια, μέχρι τα τέλη του 2015, για να πάρουν το εφάπαξ. Περίπου 500 από αυτούς απεβίωσαν χάνοντας αυτό που δικαιούνταν.
Το έλλειμμα του Ταμείου από 900 εκατομμύρια ευρώ που είναι σήμερα θα ξεπεράσει τα 4δισ. το 2014! Το μακροχρόνιο έλλειμμα των Ταμείων μπορεί να υπερβαίνει ακόμη και τα 400 – 500 δισεκατομμύρια ευρώ. Ουσιαστικά το Ταμείο Πρόνοιας έχει κηρύξει στάση πληρωμών και δεν πληρώνει από τα χρήματα που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μια ολόκληρη ζωή πλήρωναν στα ταμεία τους. Άλλωστε τα αποθεματικά των Ταμείων δημιουργήθηκαν από τον ιδρώτα των εργαζομένων για να εξασφαλίσουν τις κοινωνικοασφαλιστικές παροχές και όχι για να λεηλατούνται από τους εκάστοτε διαχειριστές.
Βεβαίως τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων δεν είναι καινούργια κι ούτε προέκυψαν μόνο από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Πάνω από 70 δις. ευρώ ληστεύτηκαν από το 1950 ως το 1982, που τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων παρέμεναν υποχρεωτικά και ατόκως, με βάση τον νόμο 1611/1950 στην Τράπεζα της Ελλάδος. Χρησιμοποιήθηκαν για να χρηματοδοτηθεί η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη, χαρίστηκαν τεράστια ποσά στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Διαρκές είναι και το σκάνδαλο με την κακοδιαχείριση της ακίνητης περιουσίας των ταμείων, που εκχωρούνταν ή νοικιάζονταν αντί πινακίου φακής.
Αλλά και πρόσφατα τα αποθεματικά χρησιμοποιήθηκαν ως «ζεστό χρήμα» για τον χρηματιστηριακό τζόγο και στο σκάνδαλο με τα «δομημένα ομόλογα». Μόνο τη διετία 2006- 07, η περιουσία των ασφαλιστικών φορέων μειώθηκε κατά 22% ή 6 δισ. ευρώ. Μόνο από την εισφοροκλοπή «χάθηκαν» το 2009 7 δις. ευρώ. Η εισφοροδιαφυγή στην Ελλάδα εκτιμάται ότι έχει ξεπεράσει πλέον το 30% τη στιγμή που σε άλλες χώρες της Ευρώπης δεν υπερβαίνει το 5 – 10%. Το ίδιο το κράτος είναι ο μεγάλος οφειλέτης. Το Δημόσιο χρωστά σήμερα στα Ταμεία 12 δις. ευρώ!
Επιπροσθέτως υπολογίζεται ότι το 50% του εργατικού δυναμικού της χώρας βρίσκεται σήμερα είτε στην ανεργία είτε σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας. Με αποτέλεσμα να μειώνονται δραστικά τα έσοδα της κοινωνικής ασφάλισης. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 15 δις. ευρώ το χρόνο χάνουν τα Ταμεία!
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον νέο νόμο για το Ασφαλιστικό που κατεδαφίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων πιστοποιούν ότι είναι μεθοδευμένη η ληστεία και η χρεοκοπία των ταμείων. Επιδιώκεται να επιταχυνθεί η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης. Τα ταμεία δε θα είχαν κανένα πρόβλημα εάν σταματούσε η κακοδιαχείριση και η λεηλασία από το κράτος. Εάν σταματούσε η εισφοροδιαφυγή, εάν έμπαινε φραγμός στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, εάν ασφαλίζονταν όλοι οι μετανάστες εργαζόμενοι.
Οι μόνοι που δεν ευθύνονται για το σημερινό τέλμα του ασφαλιστικού συστήματος είναι οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό και έχουν κάθε δικαίωμα και καθήκον να αγωνίζονται για μια δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες.
Επιδιώκεται, έτσι, να επιταχυνθεί η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης. Περίπου δυο χρόνια απαιτούνται, ώστε ένας δημόσιος υπάλληλος να λάβει το σύνολο των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ήδη στην ουρά για να πάρουν το εφάπαξ βρίσκονται περισσότεροι από 15.600δικαιούχοι. Οι οφειλές του Δημοσίου προς το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων αυξάνονται κάθε χρόνο κατά 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ και αναμένεται μέχρι το τέλος του 2009 να φθάσουν συνολικά τα 12,6 δισεκατομμύρια ευρώ.

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 10 – 10 - 2010
Την Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία, ενώ οι χρόνιες πληγές της δημόσιας εκπαίδευσης παραμένουν ανοικτές χλευάζοντας τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για «νέο», «ανοικτό» σχολείο με «ηλεκτρονική ταυτότητα» και άλλα αγιογραφικά. Η σχολική χρονιά ξεκινά με οδηγό το μνημόνιο, τις περικοπές που κρύβονται πίσω από τον ψευδεπίγραφο εξορθολογισμό και την γκρίζα αλλαγή του εκπαιδευτικού τοπίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση διορίζει τον μικρότερο αριθμό εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια, παρόλο που οι εκπαιδευτικοί που συνταξιοδοτούνται είναι τριπλάσιοι συγκριτικά με το 2009!
Η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων έχει δημιουργήσει ένα διαχρονικό μορφωτικό κοινωνικό έλλειμμα, ένα καθεστώς ακριβοπληρωμένης αμάθειας με θύματα, κυρίως, τους μαθητές και τους εργαζόμενους. Το εξεταστικεντρικό σχολείο στηριγμένο στην αποστήθιση εξοντώνει τον έφηβο και την οικογένειά του. Χρόνια τώρα κάθε οικογένεια έχει καταλάβει ότι οι σπουδές έχουν μετατραπεί σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα. Περίπου 4,4 δις. ευρώ το χρόνο πληρώνουν οι Έλληνες για την εκπαίδευση των παιδιών τους! Αυτό οξύνει τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες. Πιο απλά υψηλότερα εμπόδια για τα παιδιά από τις φτωχότερες τάξεις και στρώματα.
Οι επιχειρούμενες αλλαγές επιδιώκουν να συνδέσουν το «νέο σχολείο» με τη νέα αρχιτεκτονική της «Αυτοδιοίκησης» (σχέδιο Καλλικράτης), να κατακερματίσουν τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και να εντείνουν την ταξική διαφοροποίηση. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία θα παραμερίζουν πιο εύκολα τη γενική μόρφωση σε όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση, ενώ την ίδια ώρα οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν καθηλωμένες ή και μειώνονται στα χαμηλότερα επίπεδα. Από την άλλη δαπανώνται αλόγιστα τεράστια κονδύλια, όπως τα 43 εκατομμύρια ευρώ μέσω ΕΣΠΑ (Δ’ ΚΠΣ) για τη «δημοσιότητα» και την «πληροφόρηση», δηλαδή την προπαγάνδα της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Προαναγγέλλεται νέο «Πρόγραμμα Σπουδών» για όλο το φάσμα της σχολικής εκπαίδευσης με χαρακτηριστικά: «ανοικτό και ευέλικτο», «συνοπτικό», «διαθεματικό» και φυσικά «παιδαγωγικά διαφοροποιούμενο». Ουσιαστικά προαναγγέλλεται η αντικατάσταση των αναλυτικών προγραμμάτων από ένα ελάχιστο πλαίσιο «μετρήσιμων στόχων» επεξεργασίας ΟΟΣΑ. Επιδιώκεται, δηλαδή, η προσαρμογή του σχολείου στη λογική των δεξιοτήτων και όχι της μόρφωσης. Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος. Γι’ αυτό το σχολείο θέλουν έναν εκπαιδευτικό – λάστιχο. Χωρίς μόνιμη σχέση εργασίας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, κακοπληρωμένο, χωρίς επιμόρφωση, αλλά υποταγμένο και υπάκουο.

Η περιβόητη «δια βίου εκπαίδευση» ξεπέφτει σε μια εργαλειακή ειδίκευση και κατάρτιση που ισοδυναμεί με διαρκές κυνήγι πιστωτικών μονάδων με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των πτυχίων προς όφελος της άτυπης και κάθε λογής ιδιωτικής μορφής εκπαίδευσης.
Γι’ αυτό είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός ευρύτατου μορφωτικού- πολιτιστικού κινήματος που να εναντιώνεται στην εκπαίδευση της αγοράς και των επιχειρήσεων, μιας εκπαίδευσης που προκρίνει στη θέση της μόρφωσης και της ολοκληρωμένης γνώσης την εκμάθηση δεξιοτήτων, τη συσσώρευση πληροφοριών και ασπόνδυλες γνώσεις. Ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τη γνώση ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων.

ΧΩΡΙΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ…

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως), Παρ. 27 – 8 – 2010.
Και τον Αύγουστο υπάρχουν ειδήσεις, ειδικότερα για τον πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης, μόνο που και αυτές είναι γκρίζες. Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, η πολιτική λιτότητας και το κατ’ ευφημισμόν Πρόγραμμα Σταθερότητας προκαλούν συνθήκες ασφυξίας στα σχολεία. Μόλις 2.825 εκπαιδευτικοί διορίζονται στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έναντι 6.000 πέρυσι! Επιπλέον προβλέπονται και μειωμένες κατά 70% οι προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων που μετονομάζονται σε αναπληρωτές ορισμένου χρόνου. Την ίδια ώρα υπερτριπλάσιοι σε σύγκριση με πέρυσι είναι οι εκπαιδευτικοί που συνταξιοδοτούνται ξεπερνώντας τις 11.500.
Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι η σχολική χρονιά να αρχίσει με τους χειρότερους οιωνούς: 23.000 οι κενές θέσεις εκπαιδευτικών. Χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες. Τμήματα να συνενωθούν με υπερβολικά μεγάλο, πάνω από 28 μέχρι και 30, αριθμό μαθητών. Σχολεία να καταργηθούν σχολεία, όπως και τμήματα υποδοχής και ενισχυτικής διδασκαλίας. Το γεγονός αυτό αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία, κυρίως, στις υποβαθμισμένες και απομακρυσμένες περιοχές αυξάνοντας την σχολική αποτυχία και τον αναλφαβητισμό.
Αυτά συνοδεύονται με πολιτικές απαξίωσης του δημόσιου σχολείου τέτοιες που χλευάζουν και αποκαλύπτουν πόσο λαϊκιστικό είναι το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» που περισσότερο στοχεύει στη μετάθεση ευθυνών από το κράτος στους εκπαιδευτικούς. Είναι χαρακτηριστικές και προκλητικές οι δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για τις αναρρωτικές άδειες και τις αποσπάσεις. Αν δε γνωρίζαμε, θα νόμιζε κανείς ότι για μια σειρά ρουσφετολογικές αποσπάσεις ένοχοι είναι συλλήβδην οι εκπαιδευτικοί και όχι η εκάστοτε ηγεσία που έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς νεποτισμού και κομματοκρατίας, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες επιλογές διευθυντών διευθύνσεων εκπαίδευσης.
Οι νέοι εκπαιδευτικοί που θα προσληφθούν ως αναπληρωτές θα είναι υπερτριπλάσιοι από τους μόνιμους που θα διοριστούν. Αυτό σημαίνει γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Η κυρίαρχη πολιτική θέλει τους εκπαιδευτικούς να είναι όμηροι της διοίκησης και της κυβέρνησης χωρίς δικαιώματα, υποταγμένοι και αλυσοδεμένοι με υπερωρίες, πολλαπλές αναθέσεις μαθημάτων, μετακινήσεις σε δύο ή και περισσότερα σχολεία.
Αυτά συνοδεύονται με πολιτικές απαξίωσης του δημόσιου σχολείου τέτοιες που χλευάζουν και αποκαλύπτουν πόσο λαϊκιστικό είναι το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» που περισσότερο στοχεύει στη μετάθεση ευθυνών από το κράτος στους εκπαιδευτικούς.


Αν το πίστευε η νέα ηγεσία θα κατανοούσε ότι μορφωμένοι πολύπλευρα μαθητές βγαίνουν από ελεύθερους και ικανοποιητικά αμειβόμενους δασκάλους. Αν στόχος ήταν η κάλυψη των αναγκών των σχολείων και η μόρφωση των μαθητών θα προχωρούσε σε διορισμούς εκπαιδευτικών στη μείωση των μαθητών ανά τμήμα και σε προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης με την κήρυξη συγκεκριμένων περιοχών σε Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας για τη μείωση της σχολικής διαρροής. Μια στοιχειώδης κάλυψη των αναγκών αυτών, όπως έχουμε τονίσει από το 1999, θα απαιτούσε πάνω από 45.000 εκπαιδευτικούς!-

Αντίθετα η κυβερνητική πολιτική αναπαράγει το σχολείο των εξετάσεων, της αμάθειας και της υποχρηματοδότησης. . Tο φτηνό σχολείο είναι αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και συνδέεται με την αγοραία λογική της συρρίκνωσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης

ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ.

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 13 – 8 - 2010
Μετ’ εμποδίων ολοκληρώθηκε η περιβόητη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων αν καιτο χρονοδιάγραμμα δεν τηρήθηκε εξαιτίας των παρεμβάσεων της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων που περιόρισαν δραστικά πολλά από τα προσωπικά στοιχεία που αρχικά ζητήθηκαν. Πρόκειται για μια διαδικασία που δείχνει την παραλυσία του κρατικού μηχανισμού, αφού δηλώνεται άγνοια του αριθμού των υπαλλήλων και ζητείται από τους ίδιους να δηλώσουν τα στοιχεία τους! Παράλληλα, όμως, επιδιώκεται ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας με στερεότυπα για τους «τεμπέληδες» και «ευνοημένους» υπαλλήλους και τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα.
Τα ίδια, όμως, τα αποτελέσματα της απογραφής διαψεύδουν τους διαπρύσιους κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και κάθε λογής οπαδούς του λιγότερου κράτους , όταν πρόκειται για δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, ενώ υπερθεματίζουν για παρεμβατικές πολιτικές του κράτους προκειμένου να ενισχυθούν οι τράπεζες και το κεφάλαιο. Όλοι αυτοί που υποστήριζαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεπερνούν το 1.000.000 διαψεύδονται, αφού ο αριθμός τους είναι μικρότερος από 770.000 και συμπεριλαμβάνονται περίπου 100.000 που δεν είναι μόνιμοι.
Μάλιστα ερευνητικά αποδεικνύεται ότι είναι μύθος ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι διογκωμένος με κριτήριο τους απασχολούμενους σε αυτόν. Μόλις το 11,4% του εργατικού δυναμικού απασχολείται, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος είναι 15,9%. Επίσης οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι τόσο μεγάλες που να δικαιώνουν όσους ενοχοποιούν τον δημόσιο τομέα για τα ελλείμματα. Από έρευνα του Λ. Βατικιώτη προκύπτει ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «15» οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων το 1998 απορροφούσαν το 12,08% του ΑΕΠ, ενώ στην Ελλάδα το 11,1%.
Η απογραφή χρησιμοποιείται σαν δούρειος ίππος προκειμένου να ληφθούν ακόμα πιο σκληρά μέτρα που θα κάνουν σκόνη και θρύψαλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, αλλά και θα κατεδαφίσουν τα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας» με απρόβλεπτες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Το Μνημόνιο που πιστοποιεί ότι η χώρα μας «διοικείται ως οιονεί προτεκτοράτο» (Financial Times) προβλέπει ότι η μισθολογική δαπάνη του δημοσίου θα μειωθεί κατά 2,7 δις. ευρώ την επόμενη τριετία. Αυτό σημαίνει περικοπές μισθών και επιδομάτων, ενώ ήδη έχουν περικοπεί τα εισοδήματά τους κατά 25% - 30%! Σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας ή καλύτερα ημετεροκρατίας και νεποτισμού και μαζικές μετατάξεις και απολύσεις στο όνομα του εξορθολογισμού. Έτσι η «κόκκινη γραμμή» του πρωθυπουργού με τα 4 «ΟΧΙ» (σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με σχέση εξαρτημένης εργασίας, σε νέες περικοπές μισθών και επιδομάτων στο Δημόσιο, σε επιβολή μειώσεων στις συντάξεις, σε επέκταση των περικοπών των αμοιβών και στον ιδιωτικό τομέα) να μοιάζει με πικρόχολο ανέκδοτο. Η ίδια η μονιμότητα απειλείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά και η … Κλαυθμώνος αναμένεται να γράψει νέες ιστορικές σελίδες.
Σε αυτή την κατεύθυνση δρομολογούνται και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και δυσβάστακτες αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και εν τέλει η παραλυσία του συστήματος υγείας, της εκπαίδευσης και άλλων τομέων κοινωνικής πρόνοιας εξαιτίας των ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές.

ΔΙΑ-ΦΘΟΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ.30 – 7 - 2010
Τα συνθήματα των πρόσφατων διαδηλώσεων αντηχούν ακόμα και στις παραλίες. Συνθήματα, όπως «να καεί η βουλή» και «κλέφτες – κλέφτες», όσο ισοπεδωτικά ακούγονται, άλλο τόσο αποτυπώνουν την κρίση και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Η διαφθορά είναι μέσα στα γονίδια κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι έννοια σύμφυτη με την άσκηση της εξουσίας και τη διαπλοκή με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα είναι πρώτη στην κατάταξη της διαφθοράς στην Ε.Ε. μαζί με Βουλγαρία – Ρουμανία και σε απόσταση από τις άλλες χώρες, όπως προκύπτει από μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του αμερικανικού ινστιτούτου Brooking Institution το ελληνικό κράτος χάνει κάθε χρόνο 20 δισ. ευρώ εξαιτίας της διαφθοράς στο Δημόσιο. Ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ. Αν ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα θα εμφάνιζε πλεόνασμα την τελευταία δεκαετία.
Βιτρίνα της διαφθοράς αποτελούν τα σκάνδαλα πολιτικών εκφραστών του κατεστημένου. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης είναι βασικά χαρακτηριστικά. Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, άτιμοι και απατεώνες. Όμως ο Venalis politicus (διεφθαρμένος πολιτικός) είναι το κυρίαρχο πρότυπο της αστικής δημοκρατίας και όχι ο Probis politicus (αγαθός πολιτικός). Το θέμα της διαφθοράς δεν είναι ηθικό, αλλά πολιτικό. Στο σημερινό πολιτικό σύστημα το κράτος και τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις και φυτώρια διαφθοράς. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα.
Πασιφανές είναι ότι στις σημερινές δημοκρατίες απουσιάζουν θεσμοί λαϊκού ελέγχου και διαφάνειας. Είναι ενδεικτικό ότι ο βαθμό ς διαφάνειας της κρατικής μηχανής βαθμολογείται με 3,45 και είναι μικρότερος ακόμα και από αυτόν της Τουρκίας και της Κορέας. (Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της E.E.(EPC),2008). Από τη δεκαετία του ΄80 μέχρι σήμερα έχουν συσταθεί δεκάδες εξεταστικές επιτροπές… Ο ένας αθωώνει τον άλλο για την επόμενη φορά που οι ρόλοι αντιστραφούν, σύμφωνα με την αρχαία παροιμία «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Πριν από λίγες μέρες η «υπόθεση Ζαχόπουλου» μπήκε από τη Δικαιοσύνη στο αρχείο. Άλλωστε η ατιμωρησία των πολιτικών είναι και θεσμικά κατοχυρωμένη. Το άρθρο 86 του Συντάγματος προβλέπει την παραγραφή των ποινικών αδικημάτων πρώην υπουργών ή μελών της κυβερνήσεως σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για να μην αναφερθούμε και στον νόμο «περί ευθύνης υπουργών».

Η διαφθορά και η αδιαφάνεια είναι θεσμοθετημένα και δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Τα σκάνδαλα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση του συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι προϋπολογισμοί και οι ειδικοί λογαριασμοί (χωρίς διαχειριστικό έλεγχο) όλων των υπουργείων, οι αποικιοκρατικές συμβάσεις που συνάπτει ο δημόσιος τομέας με το μεγάλο κεφάλαιο, το ξεπούλημα δημοσίων οργανισμών, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, χωρίς λογοδοσία, όπως επιτάσσει το Μνημόνιο – μνημείο ξενόδουλης διακυβέρνησης της χώρας από ΔΝΤ και Ε.Ε..

ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΟΚΗ: ΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ

Πρώτοι και με …διαφθορά!
Τα συνθήματα των πρόσφατων διαδηλώσεων αντηχούν ακόμα και στις παραλίες. Συνθήματα, όπως «να καεί η βουλή» και «κλέφτες – κλέφτες», όσο γενικευτικά και απλουστευτικά ακούγονται, άλλο τόσο αποτυπώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τη βαθιά κρίση και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Η διαφθορά είναι μέσα στα γονίδια όχι μόνο του καπιταλισμού, αλλά και κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως έννοια και φαινόμενο είναι σύμφυτη με την άσκηση της εξουσίας και τη διαπλοκή με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Είναι στερεότυπη, αλλά δραματικά δικαιωμένη η ρήση ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ διεφθαρμένη εξουσία είναι η υπερβολικά ισχυρή. Από τον Σόλωνα που πριν θεσπίσει τον νόμο της «σεισάχθειας» είχε ενημερώσει κάποιους φίλους του βοηθώντας τους έτσι να πλουτίσουν μέχρι τους σημερινούς εκπροσώπους του δικομματισμού που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, των υποκλοπών, για το «Φαγοπέδι», τα δομημένα ομόλογα και τη Siemens κ.α., αλλά και τους «σοσιαλιστές του κότερου και της σαμπάνιας» και τους εκπροσώπους της «Αριστεράς του χαβιαριού» αποδεικνύεται η διαχρονικότητα της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι η διαφθορά και η απάτη δικαιολογούνται, επειδή «πάντα έτσι ήτανε». Πολύ περισσότερο που σε συνθήκες κρίσης τα λαϊκά στρώματα εξωθούνται στη φτώχεια και την ανεργία, ενώ οι νέοι βλέπουν ότι η ζωή τους θα είναι χειρότερη από των γονιών τους. Πολύ χειρότερα που η κοινωνία οδηγείται σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», όπου τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και στοιχειώδεις ελευθερίες, ακόμα και στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μπαίνουν στο γύψο. Αυτό δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα κοινωνικών αντιδράσεων.
Η Ελλάδα είναι πρώτη και με διαφορά στην κατάταξη της διαφθοράς στην Ε.Ε. μαζί με Βουλγαρία – Ρουμανία και σε απόσταση μεγάλη από τις άλλες χώρες, όπως προκύπτει από μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατες εκτιμήσεις του αμερικανικού ινστιτούτου μελετών Brooking Institution το ελληνικό κράτος χάνει κάθε χρόνο 20 δις. ευρώ εξαιτίας της διαφθοράς στο Δημόσιο. Ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ. Μάλιστα σύμφωνα με τη μελέτη, αν ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα θα εμφάνιζε πλεόνασμα την τελευταία δεκαετία. Αυτό και μόνο δείχνει ότι άδικα περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις και ότι το Μνημόνιο συνολικά αποσκοπεί στο γκρέμισμα του «κράτους – πρόνοιας» και στην κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων προκειμένου να γονιμοποιηθεί το έδαφος για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Από τα στοιχεία της Οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια» προκύπτει ότι τα έτη 2004 και 2009 σημειώθηκε στην Ελλάδα η μεγαλύτερη αύξηση της διαφθοράς σε σύνολο 180 κρατών με αποτέλεσμα από την 49η θέση να βρεθεί στην 71η.
Βιτρίνα της διαφθοράς αποτελούν τα σκάνδαλα των πολιτικών εκφραστών του κατεστημένου. Η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος, η «χορηγία» σύμφωνα με τον Μαντέλη ή αλλιώς οι πολιτικοοικονομικές παρτούζες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Και το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Η αυξανόμενη διαπλοκή των επιχειρηματιών με τον πολιτικό κόσμο στις αναπτυσσόμενες και βιομηχανικές χώρες είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης της «Διεθνούς Διαφάνειας». Εκτιμάται ότι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι παίρνουν «δώρα» συνολικής αξίας μεταξύ 20 – 40 δις. δολαρίων ετησίως! Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα πολιτικών που μετά την πολιτική τους σταδιοδρομία βρήκαν ανοιχτές αγκάλες στους κόλπους μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, η απληστία στη συσσώρευση ακινήτων, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών, το ρουσφέτι και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με νύχια και δόντια είναι βασικά χαρακτηριστικά.
Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, άτιμοι και απατεώνες. Όσοι, όμως, βρίσκονται σε υψηλές κρατικές θέσεις θέλουν δε θέλουν διαφθείρονται με την έννοια ότι μετατρέπονται σε υπηρέτες ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος Ο Venalis politicus (διεφθαρμένος πολιτικός) είναι το κυρίαρχο πρότυπο, δομικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας και όχι ο Probis politicus (αγαθός πολιτικός). Το θέμα της διαφθοράς δεν είναι ηθικό, αλλά πολιτικό. Στο σημερινό πολιτικό σύστημα το κράτος και τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα. Τα ίδια τα κόμματα εξουσίας λειτουργούν ως φυτώρια διαφθοράς. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Στο τέλος της δεκαετίας ο επί χρόνια βουλευτής και υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Γ. Καψής δημοσίευσε τον Νοέμβριο του 1999 άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Πωλείται κόμμα, ενοικιάζονται βουλευτές». Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας».
Η κρίση του πολιτικού συστήματος επιβεβαιώνεται και ερευνητικά. Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες ή το 52% δεν εμπιστεύονται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ενώ είναι καθολική σε ποσοστό 89% η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα. Επιπλέον περίπου 8 στους 10 ή ποσοστό 78% αποδέχεται την άποψη ότι στην κυβέρνηση αρκετοί ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι. (Έρευνα PUBLIC ISSUE, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» Κυρ. 13 – 6 2010). Η διαπλοκή κομμάτων και βουλευτών με την οικονομική ελίτ διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, αυξάνοντας την κοινωνική αδικία και παράγοντας διαρκώς σκάνδαλα.


Οι ψευδαισθήσεις περί κάθαρσης.
Ή «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες» Γ. Παπανδρέου

Όσο και αν τα κόμματα εξουσίας προσπαθούν να βρουν δυο – τρεις «ενόχους», να προσφέρουν «αίμα», να προσωποποιήσουν τις ευθύνες για να πειστεί ο λαός ότι το σύστημα έχει τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης και τιμωρίας των ενόχων, η πραγματικότητα δεν κουκουλώνεται. Πέρα από τη φανερή προσπάθειά τους για συμψηφισμούς σκανδάλων, προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους και τις πραγματικές αιτίες της διαφθοράς και της διαπλοκής. Από κοντά και η πλειονότητα των ΜΜΕ βοηθούν να στηθούν τελετές για τηλεοπτική κατανάλωση και να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί εκτόνωσης με διάφορους κουτσομπολίστικους ή ατομικούς τρόπους. Τροφοδοτούν σενάρια και ψευδαισθήσεις κάθαρσης. Απώτερος στόχος να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε παθητικοποίηση και απογοήτευση, να παραιτηθούν τα άτομα από συλλογικές δράσεις και αντιστάσεις και να εγκλωβιστούν στο καβούκι ενός μίζερου ατομισμού και γιατί όχι να αυτό-ενοχοποιηθούν.
Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο η συντριπτική πλειονότητα των εμπλεκομένων πολιτικών αποκαθάρθηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και αποδόθηκαν ως λευκές περιστερές στην κοινωνία. Άλλωστε η ίδια η Βουλή λειτούργησε και λειτουργεί σαν πλυντήριο των σκανδάλων και οίκος που εκδίδει «συγχωροχάρτια». Και πώς να μη συμβαίνει αυτό σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό και κομματικοκεντρικό κοινοβουλευτικό σύστημα που κυριαρχεί η λογική του πολιτικού κόστους και η δημιουργία εντυπώσεων με απώτερο στόχο τη διατήρηση ή την απόκτηση της εξουσίας από του δίδυμους πύργους του δικομματισμού. Από την άλλη η κοινοβουλευτική αριστερά έχασε το ηθικό στοίχημα το 1989, όταν στο όνομα της « κάθαρσης » συγκυβέρνησε με Ν.Δ. και μετά με ΠΑΣΟΚ, νομιμοποιώντας και αναπαράγοντας το σύστημα παραγωγής σκανδάλων.
Πασιφανές είναι ότι στις σημερινές δημοκρατίες απουσιάζουν θεσμοί λαϊκού ελέγχου και διαφάνειας. Παράλληλα η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας με σημαία το κέρδος ευνοεί τη διαπλοκή των θεσμών και των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Σ’ αυτό το έδαφος ευδοκιμούν και αναπτύσσονται οι «εθνικοί προμηθευτές» και οι «εθνικοί εργολάβοι» που τροφοδοτούν την μπαταρία των σκανδάλων. Είναι ενδεικτικό ότι ο βαθμό ς διαφάνειας της κρατικής μηχανής βαθμολογείται με 3,45 και είναι μικρότερος ακόμα και από αυτόν της Τουρκίας και της Κορέας. (Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της E.E.(EPC),2008). Από τη δεκαετία του ΄80 μέχρι σήμερα έχουν συσταθεί δεκάδες εξεταστικές επιτροπές στη λογική «μία σου, μία μου» που αναπαράγουν την… ασυλία και την ατιμωρησία. Ο ένας αθωώνει τον άλλο για την επόμενη φορά που οι ρόλοι αντιστραφούν, σύμφωνα με την αρχαία παροιμία «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Ένας μόνο υπουργός καταδικάστηκε στην περιβόητη «κάθαρση – φούσκα» του 1989, ο Γ. Αποστολόπουλος κι αυτός μετά από μερικά χρόνια …βραβεύτηκε επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη με μια θέση στην Τράπεζα Αττικής. Πριν από λίγες μέρες η «υπόθεση Ζαχόπουλου» μπήκε από τη Δικαιοσύνη στο αρχείο. Άλλωστε η ατιμωρησία των πολιτικών είναι και θεσμικά κατοχυρωμένη. Το άρθρο 86 του Συντάγματος προβλέπει την παραγραφή των ποινικών αδικημάτων πρώην υπουργών ή μελών της κυβερνήσεως σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για να μην αναφερθούμε και στον νόμο «περί ευθύνης υπουργών».


Το σκάνδαλο του συστήματος ή το σύστημα – σκάνδαλο.

Η διαφθορά και η αδιαφάνεια είναι θεσμοθετημένα και δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Τα σκάνδαλα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση του συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι προϋπολογισμοί και οι ειδικοί λογαριασμοί (χωρίς διαχειριστικό έλεγχο) όλων των υπουργείων, οι αποικιοκρατικές συμβάσεις που συνάπτει ο δημόσιος τομέας με το μεγάλο κεφάλαιο, το ξεπούλημα δημοσίων οργανισμών, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, χωρίς λογοδοσία, όπως επιτάσσει το Μνημόνιο – μνημείο ξενόδουλης διακυβέρνησης της χώρας από ΔΝΤ και Ε.Ε..

Ωστόσο, είναι εξίσου αλήθεια ότι η σκανδαλολογία χρησιμοποιείται ως μέσο αποπροσανατολισμού και πρόκλησης τεχνητής πόλωσης διευκολύνοντας την λήθη και την εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας. Ευνοεί τον μιθριδατισμό της «κοινής γνώμης», νομιμοποιεί την λαμογιά και τον εύκολο και ανέντιμο πλουτισμό. Ταυτόχρονα κρύβει την άλλη όψη των σκανδάλων και, κυρίως, το μέγα σκάνδαλο που είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παράγει όλα τα «μικρότερα»: προκλητική κερδοφορία και «ρυθμίσεις» χρεών μεγάλων επιχειρήσεων, φοροαπαλλαγές των λίγων και ισχυρών και, κυρίως, των εφοπλιστών, καθήλωση μισθών και περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών για τους εργαζομένους.
Γράφει ο Brice de Tours (Μικρός οδηγός της πολιτικής διαφθοράς, εκδόσεις Κέδρος): « Τα ΜΜΕ λατρεύουν να καταγγέλλουν τις μικρές δοσοληψίες που εντοπίζονται εύκολα. Ένας φάκελος 10.000 ευρώ που βρέθηκε στο σπίτι ενός υπουργού πυροδοτεί υστερία, αλλά μια υπουργική απόφαση που έχει ως αποτέλεσμα να αλλάξουν χέρια εκατομμύρια ευρώ θα αποσιωπηθεί ή ακόμα καλύτερα θα λιβανιστεί». Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Με άλλα λόγια τα σκάνδαλα είναι η άλλη και λιγότερο ορατή όψη της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανεργίας.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ «ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ»

ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως), Παρ. 16 – 7 – 2010.
Οι βαθμολογικές επιδόσεις των υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων αποτελούν κάθε χρόνο σημείο αναφοράς ποικίλων συζητήσεων και προβληματισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία 30.800 από τους 89.800 υποψηφίους ή περίπου στους 4 στους 10 έγραψαν «κάτω από τη βάση» του 10 που φέτος καταργήθηκε. Οι μισοί περίπου από αυτούς έδωσαν ουσιαστικά λευκή κόλλα. Συγκεκριμένα 94.000 γραπτά περίπου 1 στα 6 βαθμολογήθηκαν από 0 έως 5. Πέρα από τα συνήθη βιαστικά συμπεράσματα για «τεμπέληδες» και για «χαμηλό μορφωτικό επίπεδο», χρειάζεται να τονιστεί ότι εκτός από τους 10.571 «αριστούχους» που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αριθμός των τελευταίων χρόνων αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των υψηλόβαθμων.
Οι αριθμοί, όμως, δεν μπορούν να αποτελέσουν αξιόπιστους δείκτες για τις προσπάθειες και το μορφωτικό επίπεδο των υποψηφίων. Έχει αποδειχθεί ερευνητικά ότι τα υψηλά ποσοστά αποτυχίας είναι μια «κατασκευή» από τους «θεματοθέτες» της Επιτροπής Εξετάσεων που κρατούν στα χέρια τους τα «εργαλεία» των λεγομένων διαβαθμισμένων θεμάτων. Είναι ενδεικτικό ότι το 2000 περίπου μόλις 3.000 υποψήφιοι ή ποσοστό 4,6% είχε βαθμολογία «κάτω από τη βάση», ενώ οι «αριστούχοι» ξεπέρασαν τον16,5%! Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας ή αποτυχίας είναι τεχνητή κατασκευή των λεγομένων διαβαθμισμένων θεμάτων που λειτουργούν σαν έξυπνες βόμβες με στόχους εξωεκπαιδευτικούς.
Αξίζει, βέβαια, να τονιστεί ότι τα στατιστικά στοιχεία αποτυπώνουν έναν ιδιόμορφο διπολισμό. Αποτυπώνουν το ταξικό χάσμα. Για δεκάδες χιλιάδες παιδιά από τις φτωχότερες τάξεις και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας τα πτυχία δεν αποτελούν πια το εφαλτήριο της κοινωνικής ανόδου, όπως το έβλεπαν οι γενιές των γονιών τους. Τα πτυχία έχουν απαξιωθεί στην αγορά εργασίας. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που τα βάρη φορτώνονται μονόπλευρα στους εργαζόμενους αποτελούν εισιτήρια ανεργίας και ανασφάλειας. Στις ηλικίες 15 – 29 ετών η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία είναι ήδη 22,3% και συνεχώς αυξάνεται. Από την άλλη δεν είναι μόνο το κόστος προετοιμασίας ασήκωτο, αλλά και το κόστος σπουδών σε άλλη πόλη είναι απαγορευτικό. Η σχεδόν ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα για στέγη, διατροφή και μετακινήσεις θα υψώσει ανυπέρβλητα εμπόδια για χιλιάδες φοιτητές που θα αναγκαστούν να ζήσουν σε άλλη πόλη από αυτή της κατοικίας τους.
Αυτά τα παιδιά που δεν έχουν τον μίτο της …Αριάδνης ή το μέσον γυρίζουν τις πλάτες τους στο σχολείο και τη μόρφωση. Αυτή είναι μια από τις αιτίες του φαινομένου της «λευκής κόλλας» και της μαζικής αποτυχίας στις εξετάσεις. Το πρόβλημα του μεγάλου ποσοστού γραπτών που βαθμολογούνται «κάτω από τη βάση» στις πανελλήνιες εξετάσεις είναι, κυρίως, πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος. Ενός συστήματος που οδηγεί στο μαζικό αποκλεισμό των περίπου μισών μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αν συνυπολογίσουμε και αυτούς που πρόωρα αποκλείονται χωρίς να προλάβουν να δώσουν εξετάσεις.
Γι’ αυτό και σήμερα το ζητούμενο δεν είναι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που μεταρρυθμίζουν την εκπαίδευση σύμφωνα με τη λογική της αγοράς, αλλά η ανατροπή τους. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία μια πολιτική που να εγγυάται τα δικαιώματα όλων των νέων στη μόρφωση και την εργασία.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ « JABULANI»

ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 3 – 7 - 2010
Πίσω από τα κλισέ περί «γιορτής του ποδοσφαίρου» που συνοδεύουν το 19ο Μουντιάλ και την αναμφισβήτητη μαγεία της «jabulani» (= έλα να το γιορτάσουμε), της περιβόητης μπάλας, δεν μπορεί να κρυφτεί η πραγματικότητα. Η ραγδαία εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και η εξέλιξή του σε έναν σημαντικό κλάδο της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας χαρακτηρίζει την εποχή μας. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις ολοένα και περισσότερο παρεμβαίνουν στην ουσία του αθλητισμού αλλοτριώνοντας τη φύση του.
«Πρωταθλητές» του Μουντιάλ είναι οι επτά μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες. Πάνω από 2,4 δις. δολάρια έχει πληρώσει ο λαός της Νότιας Αφρικής, ενώ το συνολικό κόστος των αγώνων αναμένεται να φτάσει τα 8,6 δις. δολάρια. Οι σπόνσορες αναμένεται να βγάλουν συνολικά 147 δις. δολάρια. Παράλληλα το ποδοσφαιρικό δουλεμπόριο ανθεί. Πρόκειται για το φαινόμενο του «νεοαποικισμού» που χιλιάδες παιδιά από την Αφρική, αλλά και από την Ασία και τη Λατινική Αμερική υποθηκεύουν ακόμα και τα φτωχόσπιτά τους κυνηγώντας το όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές και καταλήγουν μικροπωλητές ή ακόμα και στα φανάρια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
Πέρα από την οικονομική διάσταση, το ποδόσφαιρο δε λειτουργεί μόνο ως βιομηχανία θεάματος, οργανώνεται και αξιοποιείται από την εξουσία και ως μηχανισμός πολιτικής και ιδεολογικής χειραγώγησης. Είναι βέβαιο ότι στη «γιορτή του ποδοσφαίρου» είναι απρόσκλητα τα εκατομμύρια των φτωχών που υπολογίζονται στο 42,9% του πληθυσμού της Ν. Αφρικής και ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα! Οι άνεργοι που το ποσοστό τους στη Νότια Αφρική έχει φτάσει το 25% ! Το 24% του πληθυσμού ζει χωρίς τρεχούμενο νερό, το 20% χωρίς ηλεκτρικό, ενώ χρειάζονται να κατασκευαστούν 2 εκ. κατοικίες για να στεγαστούν οι «κολασμένοι» των παραγκουπόλεων. Άπειρα τα παραδείγματα πολιτικής εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου από τα φασιστικά και όχι μόνο καθεστώτα. Από το Μουντιάλ του 1934 που με το ζόρι κατάκτησε η Ιταλία επί Μουσολίνι, αλλά και το 1978 η Αργεντινή του δικτάτορα Βιντέλα. Άλλοτε χρησιμοποιείται ως μέσο έξαψης των εθνικιστικών συναισθημάτων. Κορυφαίο παράδειγμα ο πόλεμος των 100 ημερών Σαλβαδόρ και Ονδούρας που ήταν η συνέχεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και κόστισε 6.000 νεκρούς.
Υπάρχουν, όμως και αντίστροφα παραδείγματα. Από τις νίκες της Δυναμό Κιέβου επί των Ναζί μέχρι τη νίκη το 1949 της ποδοσφαιρικής ομάδας Α΄ και Γ΄ τάγματος Μακρονήσου επί του Ολυμπιακού. Παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη άποψη του Α. Γκράμσι. «Η μπάλα είναι το βασίλειο της ανθρώπινης πίστης, στημένο στον χώρο της ελευθερίας».
Δεν μπορεί από μόνο του το ποδόσφαιρο να αποτελέσει «όπιο του λαού». Ούτε να ενοχοποιηθεί για όλα τα δεινά. Εξάλλου ως παιχνίδι είναι εξαιρετικά συναρπαστικό. Προσφέρει ομορφιά, δράση, συγκινήσεις. Είναι «το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο τέχνης» (Μ. Αναγνωστάκης). Έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά ότι είναι το πιο απρόβλεπτο σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα, από όλα τα ομαδικά αθλήματα. Η «Jabulani», η σύγχρονη πόρνη παραφράζοντας τον Ι. Όσιμ είναι ελκυστική και γοητευτική. Η γοητεία της συνίσταται ότι είναι άστατη και κανείς δεν ξέρει ποτέ πού και πώς θα καταλήξει.