ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως), Παρ. 27 – 8 – 2010.
Και τον Αύγουστο υπάρχουν ειδήσεις, ειδικότερα για τον πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης, μόνο που και αυτές είναι γκρίζες. Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, η πολιτική λιτότητας και το κατ’ ευφημισμόν Πρόγραμμα Σταθερότητας προκαλούν συνθήκες ασφυξίας στα σχολεία. Μόλις 2.825 εκπαιδευτικοί διορίζονται στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έναντι 6.000 πέρυσι! Επιπλέον προβλέπονται και μειωμένες κατά 70% οι προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων που μετονομάζονται σε αναπληρωτές ορισμένου χρόνου. Την ίδια ώρα υπερτριπλάσιοι σε σύγκριση με πέρυσι είναι οι εκπαιδευτικοί που συνταξιοδοτούνται ξεπερνώντας τις 11.500.
Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι η σχολική χρονιά να αρχίσει με τους χειρότερους οιωνούς: 23.000 οι κενές θέσεις εκπαιδευτικών. Χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες. Τμήματα να συνενωθούν με υπερβολικά μεγάλο, πάνω από 28 μέχρι και 30, αριθμό μαθητών. Σχολεία να καταργηθούν σχολεία, όπως και τμήματα υποδοχής και ενισχυτικής διδασκαλίας. Το γεγονός αυτό αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία, κυρίως, στις υποβαθμισμένες και απομακρυσμένες περιοχές αυξάνοντας την σχολική αποτυχία και τον αναλφαβητισμό.
Αυτά συνοδεύονται με πολιτικές απαξίωσης του δημόσιου σχολείου τέτοιες που χλευάζουν και αποκαλύπτουν πόσο λαϊκιστικό είναι το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» που περισσότερο στοχεύει στη μετάθεση ευθυνών από το κράτος στους εκπαιδευτικούς. Είναι χαρακτηριστικές και προκλητικές οι δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για τις αναρρωτικές άδειες και τις αποσπάσεις. Αν δε γνωρίζαμε, θα νόμιζε κανείς ότι για μια σειρά ρουσφετολογικές αποσπάσεις ένοχοι είναι συλλήβδην οι εκπαιδευτικοί και όχι η εκάστοτε ηγεσία που έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς νεποτισμού και κομματοκρατίας, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες επιλογές διευθυντών διευθύνσεων εκπαίδευσης.
Οι νέοι εκπαιδευτικοί που θα προσληφθούν ως αναπληρωτές θα είναι υπερτριπλάσιοι από τους μόνιμους που θα διοριστούν. Αυτό σημαίνει γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Η κυρίαρχη πολιτική θέλει τους εκπαιδευτικούς να είναι όμηροι της διοίκησης και της κυβέρνησης χωρίς δικαιώματα, υποταγμένοι και αλυσοδεμένοι με υπερωρίες, πολλαπλές αναθέσεις μαθημάτων, μετακινήσεις σε δύο ή και περισσότερα σχολεία.
Αυτά συνοδεύονται με πολιτικές απαξίωσης του δημόσιου σχολείου τέτοιες που χλευάζουν και αποκαλύπτουν πόσο λαϊκιστικό είναι το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» που περισσότερο στοχεύει στη μετάθεση ευθυνών από το κράτος στους εκπαιδευτικούς.
Αν το πίστευε η νέα ηγεσία θα κατανοούσε ότι μορφωμένοι πολύπλευρα μαθητές βγαίνουν από ελεύθερους και ικανοποιητικά αμειβόμενους δασκάλους. Αν στόχος ήταν η κάλυψη των αναγκών των σχολείων και η μόρφωση των μαθητών θα προχωρούσε σε διορισμούς εκπαιδευτικών στη μείωση των μαθητών ανά τμήμα και σε προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης με την κήρυξη συγκεκριμένων περιοχών σε Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας για τη μείωση της σχολικής διαρροής. Μια στοιχειώδης κάλυψη των αναγκών αυτών, όπως έχουμε τονίσει από το 1999, θα απαιτούσε πάνω από 45.000 εκπαιδευτικούς!-
Αντίθετα η κυβερνητική πολιτική αναπαράγει το σχολείο των εξετάσεων, της αμάθειας και της υποχρηματοδότησης. . Tο φτηνό σχολείο είναι αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και συνδέεται με την αγοραία λογική της συρρίκνωσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης
