ΕΘΝΟΣ (Επωνύμως), Παρ.22 – 10 - 2010
Το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και την διαστρέβλωση της σημασίας των εννοιών δεν αρκεί για να κρύψει την πραγματικότητα. Μετά τους μύθους για τον «διογκωμένο δημόσιο τομέα» και τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπα για τους «τεμπέληδες» και «ακριβοπληρωμένους» δημοσίους υπαλλήλους που εξυπηρετεί την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» ήρθε η ώρα της επίθεσης. Αποσιωπούν την πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία η συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνεται μισθούς που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ε.Ε. (λιγότερα από 1.300 ευρώ το μήνα), ενώ τα μέχρι τώρα μέτρα συρρίκνωσαν τις αποδοχές τους.
Το «ενιαίο» μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων χρησιμοποιείται ως «δούρειος ίππος» για την «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω». Από το 20011 έρχονται σημαντικές περικοπές στις μηνιαίες αποδοχές τους, ενώ μειωμένες θα είναι οι αποδοχές και για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Η συνολική μείωση το μισθολογικού κόστους, όπως προβλέπει το «πρόγραμμα σταθερότητας μέχρι και το 2013 προϋπολογίζεται σε 2,7 δισ. ευρώ.
Όχι μόνο δε θα καταργηθεί η «μεγάλη ασυμμετρία αμοιβών» που στα λόγια είναι στόχος της κυβέρνησης, αλλά θα ενισχυθεί περισσότερο. Κι αυτό γιατί προβλέπεται η σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας. Δύο από τους έξι στόχους του «Ενιαίου» Μισθολογίου είναι «να σχετίζεται με το παραγόμενο αποτέλεσμα» και «να συνδέεται με τη σπουδαιότητα των ασκούμενων καθηκόντων και την κατοχή θέσεων ευθύνης». Έτσι ενισχύεται ο κομματισμός και η εξάρτηση των υπαλλήλων από την διοικητική ιεραρχία και σταθεροποιείται η θέση της υπαλληλικής αριστοκρατίας, τόσο κατά κλάδο, όσο και μεταξύ των διαφόρων κλάδων του Δημοσίου.
Από τις κυβερνητικές εξαγγελίες φαίνεται ότι θα υπάρξει ένας βασικός μισθός που θα είναι μικρότερος των σημερινών και ένα ενιαίο επίδομα που δε θα συνυπολογίζεται στην σύνταξη και θα αυξάνονται οι αποδοχές ανάλογα με την παραγωγικότητα του κάθε υπαλλήλου και της υπηρεσίας. Διαμορφώνεται, έτσι, ένας ατομικός μισθός κατά υπάλληλο. Τόσο ο υπάλληλος, όσο και οι αποδοχές του εξαρτώνται από τον εκάστοτε κομματικό προϊστάμενο και από την συγκεκριμένη υπηρεσία στην οποία εργάζεται.
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα από την άλλη δεν είναι μόνο ατομική ή συλλογική υπόθεση των εργαζομένων. Εξαρτάται από ποικίλους εξωτερικούς παράγοντες. Από την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης που εφαρμόζει σε κάθε τομέα, την χρηματοδότηση, τις υποδομές και τον εξοπλισμό, την στελέχωση, την οργάνωση, την επιμόρφωση των υπαλλήλων και άλλους παράγοντες, ων ουκ έστιν αριθμός. Κι αφού δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, τα πάντα θα εξαρτώνται από την δημοσιοϋπαλληλική κομματικοποιημένη ιεραρχία που θέλει τον εργαζόμενο «άβουλο, μοιραίο» και υποταγμένο. Έτσι, δημιουργούνται συνθήκες ζούγκλας…
Τέλος, η λεγόμενη απελευθέρωση των αγορών, δηλαδή το ξεπούλημα των δημοσίων οργανισμών στους ιδιώτες, είναι ψευδεπίγραφη (απλά αντί για ένα κρατικό μονοπώλιο έχουμε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο), αφορά τις πιο αποδοτικές και κερδοφόρες (ποιος άλλωστε ιδιώτης θα αγόραζε ζηµιογόνες;) και μετά την ιδιωτικοποίησή τους τα πράγματα χειροτερεύουν όσον αφορά στην προσφορά υπηρεσιών.
