ΕΘΝΟΣ ( Επωνύμως ), Παρ. 10 – 10 - 2010
Την Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία, ενώ οι χρόνιες πληγές της δημόσιας εκπαίδευσης παραμένουν ανοικτές χλευάζοντας τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για «νέο», «ανοικτό» σχολείο με «ηλεκτρονική ταυτότητα» και άλλα αγιογραφικά. Η σχολική χρονιά ξεκινά με οδηγό το μνημόνιο, τις περικοπές που κρύβονται πίσω από τον ψευδεπίγραφο εξορθολογισμό και την γκρίζα αλλαγή του εκπαιδευτικού τοπίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση διορίζει τον μικρότερο αριθμό εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια, παρόλο που οι εκπαιδευτικοί που συνταξιοδοτούνται είναι τριπλάσιοι συγκριτικά με το 2009!
Η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων έχει δημιουργήσει ένα διαχρονικό μορφωτικό κοινωνικό έλλειμμα, ένα καθεστώς ακριβοπληρωμένης αμάθειας με θύματα, κυρίως, τους μαθητές και τους εργαζόμενους. Το εξεταστικεντρικό σχολείο στηριγμένο στην αποστήθιση εξοντώνει τον έφηβο και την οικογένειά του. Χρόνια τώρα κάθε οικογένεια έχει καταλάβει ότι οι σπουδές έχουν μετατραπεί σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα. Περίπου 4,4 δις. ευρώ το χρόνο πληρώνουν οι Έλληνες για την εκπαίδευση των παιδιών τους! Αυτό οξύνει τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες. Πιο απλά υψηλότερα εμπόδια για τα παιδιά από τις φτωχότερες τάξεις και στρώματα.
Οι επιχειρούμενες αλλαγές επιδιώκουν να συνδέσουν το «νέο σχολείο» με τη νέα αρχιτεκτονική της «Αυτοδιοίκησης» (σχέδιο Καλλικράτης), να κατακερματίσουν τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και να εντείνουν την ταξική διαφοροποίηση. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία θα παραμερίζουν πιο εύκολα τη γενική μόρφωση σε όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση, ενώ την ίδια ώρα οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν καθηλωμένες ή και μειώνονται στα χαμηλότερα επίπεδα. Από την άλλη δαπανώνται αλόγιστα τεράστια κονδύλια, όπως τα 43 εκατομμύρια ευρώ μέσω ΕΣΠΑ (Δ’ ΚΠΣ) για τη «δημοσιότητα» και την «πληροφόρηση», δηλαδή την προπαγάνδα της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Προαναγγέλλεται νέο «Πρόγραμμα Σπουδών» για όλο το φάσμα της σχολικής εκπαίδευσης με χαρακτηριστικά: «ανοικτό και ευέλικτο», «συνοπτικό», «διαθεματικό» και φυσικά «παιδαγωγικά διαφοροποιούμενο». Ουσιαστικά προαναγγέλλεται η αντικατάσταση των αναλυτικών προγραμμάτων από ένα ελάχιστο πλαίσιο «μετρήσιμων στόχων» επεξεργασίας ΟΟΣΑ. Επιδιώκεται, δηλαδή, η προσαρμογή του σχολείου στη λογική των δεξιοτήτων και όχι της μόρφωσης. Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος. Γι’ αυτό το σχολείο θέλουν έναν εκπαιδευτικό – λάστιχο. Χωρίς μόνιμη σχέση εργασίας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, κακοπληρωμένο, χωρίς επιμόρφωση, αλλά υποταγμένο και υπάκουο.
Η περιβόητη «δια βίου εκπαίδευση» ξεπέφτει σε μια εργαλειακή ειδίκευση και κατάρτιση που ισοδυναμεί με διαρκές κυνήγι πιστωτικών μονάδων με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των πτυχίων προς όφελος της άτυπης και κάθε λογής ιδιωτικής μορφής εκπαίδευσης.
Γι’ αυτό είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός ευρύτατου μορφωτικού- πολιτιστικού κινήματος που να εναντιώνεται στην εκπαίδευση της αγοράς και των επιχειρήσεων, μιας εκπαίδευσης που προκρίνει στη θέση της μόρφωσης και της ολοκληρωμένης γνώσης την εκμάθηση δεξιοτήτων, τη συσσώρευση πληροφοριών και ασπόνδυλες γνώσεις. Ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τη γνώση ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων.
