Πρώτοι και με …διαφθορά!
Τα συνθήματα των πρόσφατων διαδηλώσεων αντηχούν ακόμα και στις παραλίες. Συνθήματα, όπως «να καεί η βουλή» και «κλέφτες – κλέφτες», όσο γενικευτικά και απλουστευτικά ακούγονται, άλλο τόσο αποτυπώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τη βαθιά κρίση και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Η διαφθορά είναι μέσα στα γονίδια όχι μόνο του καπιταλισμού, αλλά και κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως έννοια και φαινόμενο είναι σύμφυτη με την άσκηση της εξουσίας και τη διαπλοκή με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Είναι στερεότυπη, αλλά δραματικά δικαιωμένη η ρήση ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ διεφθαρμένη εξουσία είναι η υπερβολικά ισχυρή. Από τον Σόλωνα που πριν θεσπίσει τον νόμο της «σεισάχθειας» είχε ενημερώσει κάποιους φίλους του βοηθώντας τους έτσι να πλουτίσουν μέχρι τους σημερινούς εκπροσώπους του δικομματισμού που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, των υποκλοπών, για το «Φαγοπέδι», τα δομημένα ομόλογα και τη Siemens κ.α., αλλά και τους «σοσιαλιστές του κότερου και της σαμπάνιας» και τους εκπροσώπους της «Αριστεράς του χαβιαριού» αποδεικνύεται η διαχρονικότητα της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι η διαφθορά και η απάτη δικαιολογούνται, επειδή «πάντα έτσι ήτανε». Πολύ περισσότερο που σε συνθήκες κρίσης τα λαϊκά στρώματα εξωθούνται στη φτώχεια και την ανεργία, ενώ οι νέοι βλέπουν ότι η ζωή τους θα είναι χειρότερη από των γονιών τους. Πολύ χειρότερα που η κοινωνία οδηγείται σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», όπου τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και στοιχειώδεις ελευθερίες, ακόμα και στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μπαίνουν στο γύψο. Αυτό δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα κοινωνικών αντιδράσεων.
Η Ελλάδα είναι πρώτη και με διαφορά στην κατάταξη της διαφθοράς στην Ε.Ε. μαζί με Βουλγαρία – Ρουμανία και σε απόσταση μεγάλη από τις άλλες χώρες, όπως προκύπτει από μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατες εκτιμήσεις του αμερικανικού ινστιτούτου μελετών Brooking Institution το ελληνικό κράτος χάνει κάθε χρόνο 20 δις. ευρώ εξαιτίας της διαφθοράς στο Δημόσιο. Ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ. Μάλιστα σύμφωνα με τη μελέτη, αν ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα θα εμφάνιζε πλεόνασμα την τελευταία δεκαετία. Αυτό και μόνο δείχνει ότι άδικα περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις και ότι το Μνημόνιο συνολικά αποσκοπεί στο γκρέμισμα του «κράτους – πρόνοιας» και στην κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων προκειμένου να γονιμοποιηθεί το έδαφος για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Από τα στοιχεία της Οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια» προκύπτει ότι τα έτη 2004 και 2009 σημειώθηκε στην Ελλάδα η μεγαλύτερη αύξηση της διαφθοράς σε σύνολο 180 κρατών με αποτέλεσμα από την 49η θέση να βρεθεί στην 71η.
Βιτρίνα της διαφθοράς αποτελούν τα σκάνδαλα των πολιτικών εκφραστών του κατεστημένου. Η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος, η «χορηγία» σύμφωνα με τον Μαντέλη ή αλλιώς οι πολιτικοοικονομικές παρτούζες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Και το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Η αυξανόμενη διαπλοκή των επιχειρηματιών με τον πολιτικό κόσμο στις αναπτυσσόμενες και βιομηχανικές χώρες είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης της «Διεθνούς Διαφάνειας». Εκτιμάται ότι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι παίρνουν «δώρα» συνολικής αξίας μεταξύ 20 – 40 δις. δολαρίων ετησίως! Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα πολιτικών που μετά την πολιτική τους σταδιοδρομία βρήκαν ανοιχτές αγκάλες στους κόλπους μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου. Η δίψα για εξουσία, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και περιουσίας, η απληστία στη συσσώρευση ακινήτων, ο ανεξέλεγκτος πλουτισμός και ο νεποτισμός, δηλαδή το βόλεμα των δικών τους παιδιών και συγγενών, το ρουσφέτι και η υπεράσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης με νύχια και δόντια είναι βασικά χαρακτηριστικά.
Ασφαλώς και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, άτιμοι και απατεώνες. Όσοι, όμως, βρίσκονται σε υψηλές κρατικές θέσεις θέλουν δε θέλουν διαφθείρονται με την έννοια ότι μετατρέπονται σε υπηρέτες ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος Ο Venalis politicus (διεφθαρμένος πολιτικός) είναι το κυρίαρχο πρότυπο, δομικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας και όχι ο Probis politicus (αγαθός πολιτικός). Το θέμα της διαφθοράς δεν είναι ηθικό, αλλά πολιτικό. Στο σημερινό πολιτικό σύστημα το κράτος και τα κόμματα εξουσίας μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Οι όροι χρηματοδότησης των κομμάτων είναι ένα από τα «νόμιμα» σκάνδαλα. Τα ίδια τα κόμματα εξουσίας λειτουργούν ως φυτώρια διαφθοράς. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Στο τέλος της δεκαετίας ο επί χρόνια βουλευτής και υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Γ. Καψής δημοσίευσε τον Νοέμβριο του 1999 άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Πωλείται κόμμα, ενοικιάζονται βουλευτές». Το κράτος της μίζας, της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής κτίζεται πάνω στα ερείπια του «κράτους – πρόνοιας».
Η κρίση του πολιτικού συστήματος επιβεβαιώνεται και ερευνητικά. Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες ή το 52% δεν εμπιστεύονται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ενώ είναι καθολική σε ποσοστό 89% η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα. Επιπλέον περίπου 8 στους 10 ή ποσοστό 78% αποδέχεται την άποψη ότι στην κυβέρνηση αρκετοί ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι. (Έρευνα PUBLIC ISSUE, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» Κυρ. 13 – 6 2010). Η διαπλοκή κομμάτων και βουλευτών με την οικονομική ελίτ διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, αυξάνοντας την κοινωνική αδικία και παράγοντας διαρκώς σκάνδαλα.
Οι ψευδαισθήσεις περί κάθαρσης.
Ή «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες» Γ. Παπανδρέου
Όσο και αν τα κόμματα εξουσίας προσπαθούν να βρουν δυο – τρεις «ενόχους», να προσφέρουν «αίμα», να προσωποποιήσουν τις ευθύνες για να πειστεί ο λαός ότι το σύστημα έχει τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης και τιμωρίας των ενόχων, η πραγματικότητα δεν κουκουλώνεται. Πέρα από τη φανερή προσπάθειά τους για συμψηφισμούς σκανδάλων, προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους και τις πραγματικές αιτίες της διαφθοράς και της διαπλοκής. Από κοντά και η πλειονότητα των ΜΜΕ βοηθούν να στηθούν τελετές για τηλεοπτική κατανάλωση και να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί εκτόνωσης με διάφορους κουτσομπολίστικους ή ατομικούς τρόπους. Τροφοδοτούν σενάρια και ψευδαισθήσεις κάθαρσης. Απώτερος στόχος να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε παθητικοποίηση και απογοήτευση, να παραιτηθούν τα άτομα από συλλογικές δράσεις και αντιστάσεις και να εγκλωβιστούν στο καβούκι ενός μίζερου ατομισμού και γιατί όχι να αυτό-ενοχοποιηθούν.
Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο η συντριπτική πλειονότητα των εμπλεκομένων πολιτικών αποκαθάρθηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και αποδόθηκαν ως λευκές περιστερές στην κοινωνία. Άλλωστε η ίδια η Βουλή λειτούργησε και λειτουργεί σαν πλυντήριο των σκανδάλων και οίκος που εκδίδει «συγχωροχάρτια». Και πώς να μη συμβαίνει αυτό σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό και κομματικοκεντρικό κοινοβουλευτικό σύστημα που κυριαρχεί η λογική του πολιτικού κόστους και η δημιουργία εντυπώσεων με απώτερο στόχο τη διατήρηση ή την απόκτηση της εξουσίας από του δίδυμους πύργους του δικομματισμού. Από την άλλη η κοινοβουλευτική αριστερά έχασε το ηθικό στοίχημα το 1989, όταν στο όνομα της « κάθαρσης » συγκυβέρνησε με Ν.Δ. και μετά με ΠΑΣΟΚ, νομιμοποιώντας και αναπαράγοντας το σύστημα παραγωγής σκανδάλων.
Πασιφανές είναι ότι στις σημερινές δημοκρατίες απουσιάζουν θεσμοί λαϊκού ελέγχου και διαφάνειας. Παράλληλα η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας με σημαία το κέρδος ευνοεί τη διαπλοκή των θεσμών και των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Σ’ αυτό το έδαφος ευδοκιμούν και αναπτύσσονται οι «εθνικοί προμηθευτές» και οι «εθνικοί εργολάβοι» που τροφοδοτούν την μπαταρία των σκανδάλων. Είναι ενδεικτικό ότι ο βαθμό ς διαφάνειας της κρατικής μηχανής βαθμολογείται με 3,45 και είναι μικρότερος ακόμα και από αυτόν της Τουρκίας και της Κορέας. (Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της E.E.(EPC),2008). Από τη δεκαετία του ΄80 μέχρι σήμερα έχουν συσταθεί δεκάδες εξεταστικές επιτροπές στη λογική «μία σου, μία μου» που αναπαράγουν την… ασυλία και την ατιμωρησία. Ο ένας αθωώνει τον άλλο για την επόμενη φορά που οι ρόλοι αντιστραφούν, σύμφωνα με την αρχαία παροιμία «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Ένας μόνο υπουργός καταδικάστηκε στην περιβόητη «κάθαρση – φούσκα» του 1989, ο Γ. Αποστολόπουλος κι αυτός μετά από μερικά χρόνια …βραβεύτηκε επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη με μια θέση στην Τράπεζα Αττικής. Πριν από λίγες μέρες η «υπόθεση Ζαχόπουλου» μπήκε από τη Δικαιοσύνη στο αρχείο. Άλλωστε η ατιμωρησία των πολιτικών είναι και θεσμικά κατοχυρωμένη. Το άρθρο 86 του Συντάγματος προβλέπει την παραγραφή των ποινικών αδικημάτων πρώην υπουργών ή μελών της κυβερνήσεως σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για να μην αναφερθούμε και στον νόμο «περί ευθύνης υπουργών».
Το σκάνδαλο του συστήματος ή το σύστημα – σκάνδαλο.
Η διαφθορά και η αδιαφάνεια είναι θεσμοθετημένα και δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Τα σκάνδαλα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση του συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι προϋπολογισμοί και οι ειδικοί λογαριασμοί (χωρίς διαχειριστικό έλεγχο) όλων των υπουργείων, οι αποικιοκρατικές συμβάσεις που συνάπτει ο δημόσιος τομέας με το μεγάλο κεφάλαιο, το ξεπούλημα δημοσίων οργανισμών, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, χωρίς λογοδοσία, όπως επιτάσσει το Μνημόνιο – μνημείο ξενόδουλης διακυβέρνησης της χώρας από ΔΝΤ και Ε.Ε..
Ωστόσο, είναι εξίσου αλήθεια ότι η σκανδαλολογία χρησιμοποιείται ως μέσο αποπροσανατολισμού και πρόκλησης τεχνητής πόλωσης διευκολύνοντας την λήθη και την εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας. Ευνοεί τον μιθριδατισμό της «κοινής γνώμης», νομιμοποιεί την λαμογιά και τον εύκολο και ανέντιμο πλουτισμό. Ταυτόχρονα κρύβει την άλλη όψη των σκανδάλων και, κυρίως, το μέγα σκάνδαλο που είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παράγει όλα τα «μικρότερα»: προκλητική κερδοφορία και «ρυθμίσεις» χρεών μεγάλων επιχειρήσεων, φοροαπαλλαγές των λίγων και ισχυρών και, κυρίως, των εφοπλιστών, καθήλωση μισθών και περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών για τους εργαζομένους.
Γράφει ο Brice de Tours (Μικρός οδηγός της πολιτικής διαφθοράς, εκδόσεις Κέδρος): « Τα ΜΜΕ λατρεύουν να καταγγέλλουν τις μικρές δοσοληψίες που εντοπίζονται εύκολα. Ένας φάκελος 10.000 ευρώ που βρέθηκε στο σπίτι ενός υπουργού πυροδοτεί υστερία, αλλά μια υπουργική απόφαση που έχει ως αποτέλεσμα να αλλάξουν χέρια εκατομμύρια ευρώ θα αποσιωπηθεί ή ακόμα καλύτερα θα λιβανιστεί». Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Με άλλα λόγια τα σκάνδαλα είναι η άλλη και λιγότερο ορατή όψη της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανεργίας.
