Τα όσα διαδραματίστηκαν πρόσφατα κατά τη διάρκεια , αλλά και μετά τη λήξη του αγώνα στο «Γ. Καραϊσκάκης» ( αλήθεια με ονομασίες ιδιωτικών γηπέδων τιμάμε τους ήρωες μας με την «φουστανέλα»;) δεν … αμαυρώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Καθρεφτίζουν την κυρίαρχη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Την Ελλάδα της «λαμογιάς της αρπαχτής και της τζάμπα μαγκιάς». Οι ισχυροί επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας, όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και την ενοχή της πολιτικής εξουσίας. Αλήθεια πόσοι από τους υπουργούς που βρέθηκαν στο «Καραϊσκάκης διαμαρτυρήθηκαν για τα γεγονότα της ντροπής και δεν πανηγύρισαν τον θρίαμβο της ομάδας τους;
Είναι αλήθεια ότι η πολυθρύλητη «στρογγυλή θεά» από τη στιγμή που από μέσο παιχνιδιού, άθλησης ή πηγή θεάματος και συγκινήσεων μετατρέπεται σε μέσο για την εξασφάλιση του κέρδους, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη βία. Νέοι άνθρωποι, συνήθως, πληρώνουν με αίμα τη λατρεία τους για το ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο άθλημα. Πέρα από τα κοινωνικά και άλλα αίτια που συνδέονται με την κοινωνική περιθωριοποίηση, οι περισσότεροι από τους μεγαλοπαράγοντες έχουν εισβάλλει στον αθλητισμό για να αποκομίσουν εκτός από οικονομικά και πολιτικά οφέλη και κυρίως, για να εξωραϊσουν την εικόνα τους μέσα από την «ηρωοποίησή» τους. Είναι οι χούλιγκαν με ονοματεπώνυμο και γραβάτα που ελέγχουν το κύκλωμα είτε με στημένες διαιτησίες είτε με την παραρτηματοποίηση ομάδων. Οι περισσότεροι από αυτούς «οπλίζουν το χέρι της νεολαίας».
Είναι πικρή αλήθεια ότι η πολιτική εξουσία ούτε ικανή είναι ούτε θέλει να περιορίσει τη βία στα γήπεδα. Κάνει ό,τι μπορεί για να λειτουργεί το ποδόσφαιρο σαν «όπιο του λαού» και «αλεξικέραυνο» της κοινωνικής βίας. Γι’ αυτό συναλλάσσεται με κάθε είδους παράγοντες – επαγγελματίες νονούς της νύχτας που θεωρούν το πρωτάθλημα ιδιοκτησία τους που μπορούν να το δίνουν σε όποιον μεγαλοπαράγοντα θέλουν. Αμήχανα και παθητικά παρακολουθεί όλα τα παιδιά της, τους μεγαλοπαράγοντες και, κυρίως, το χαϊδεμένο της παιδί τον σχεδόν μόνιμο πρωταθλητή, την ώρα που ετοιμάζεται …να καταργήσει τη μονιμότητα ακόμα και στο δημόσιο.
Γιατί για να έρθουμε και στα ποδοσφαιρικά χωράφια είναι απόλυτη και καταθλιπτική η κυριαρχία μιας ομάδας με το ολοκληρωτικό και πλαστό 14 – 2 – 0 στα πρωταθλήματα τα τελευταία 16 χρόνια. Όλοι αναφέρονται στα περιβόητα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Σε ποιο ντέρμπι αναφέρονται; Σχεδόν μόνιμος νικητής στο «Γ. Καραϊσκάκης» είναι ο Ολυμπιακός. Ας θυμηθούμε τον περσινό και προπέρσινο αγώνα. Όλα κύλησαν ομαλά ή ξεχάστηκαν; Ακόμα και στην τελευταία νίκη της φιλοξενούμενης ομάδας πριν από τέσσερα περίπου χρόνια με ένα γκολ στα τελευταία λεπτά, οι γηπεδούχοι ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από την διαιτησία. Η πάση θυσία νίκη επί του «αντιπάλου» είναι ο πυρήνας της «φίλαθλης παιδείας» των χιλιάδων πιστών οπαδών.
Είναι βέβαιο, τέλος, ότι πέρα από τα ευχολόγια και ανώδυνες φραστικές καταδίκες της βίας και ποινές – «χάδια» τίποτα δε θα γίνει.. Ποιος θυμάται τον νεκρό στο πεδίο του χουλιγκανισμού το 2007 που οι δολοφόνοι του κυκλοφορούν ελεύθεροι και άλλους νεκρούς και τραυματίες προηγούμενων χρόνων;
