Μεγαλόστομες διακηρύξεις και εξαγγελίες από έναν ακόμα Υπουργό Παιδείας για 1.233 νέα σχολεία μέχρι το 2012 στη λογική του «έξυπνου σχολείου» με «βιοκλιματικές εγκαταστάσεις και σύγχρονο εξοπλισμό» διατυπώθηκαν λίγες μέρες μετά την έναρξη του 2008. μόνο που η σκληρή πραγματικότητα χλευάζει σχέδια και «οράματα».
Μερικές εβδομάδες πριν ψηφίστηκε στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2008 που προβλέπει τις δαπάνες για την παιδεία, μαζί με τις επενδύσεις, στο 3,09% του ΑΕΠ έναντι 3,41% του 2004. Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, χρόνια ανοιχτή πληγή, καλά κρατεί, παρά τις ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις για αύξηση των δαπανών στο 5% του ΑΕΠ. Σαρκάζει με τον πιο σκληρό τρόπο τις μεγάλες εξαγγελίες και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΥΠΕΠΘ και της κυβέρνησης.
Η Ελλάδα κατατάσσεται στην 25η θέση στην Ευρώπη των «27» ως προς τις δαπάνες για την παιδεία. Είναι μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ με τη χαμηλότερη οικονομική ενίσχυση των φοιτητών, με το μικρότερο αριθμό ηλεκτρονικών υπολογιστών ανά μαθητή. Στον αντίποδα οι ιδιωτικές δαπάνες για την εκπαίδευση στην Ελλάδα έφτασαν το 2007 τα 4,2 δισ. ευρώ! Αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα οικονομική αφαίμαξη των οικογενειών και όξυνση των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Πιο απλά υψηλότερα εμπόδια για τα παιδιά από τις φτωχότερες τάξεις και στρώματα. Έτσι ανοίγονται οι δρόμοι της από-μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου.
Την ίδια ώρα με τις εξαγγελίες για «έξυπνα σχολεία» τα δημόσια σχολεία αποδιοργανώνονται από σοβαρές ελλείψεις και δυσλειτουργίες. Περίπου 900 κενά καθηγητών σε Γυμνάσια και Λύκεια υπολόγιζε μέχρι πρόσφατα η ΟΛΜΕ, ενώ 4.000 κενά υπήρχαν κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Συνολικά υπολογίζεται ότι μόνο τον Σεπτέμβριο χάθηκαν 150.000 ώρες από τα σχολεία Α’θμιας και Β’θμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα η υλοποίηση του νόμου 3475/06 για την Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση, σε συνδυασμό με την προχειρότητα και την αποσπασματικότητα στο σχεδιασμό του ΥΠΕΠΘ, οδηγεί σε μια εκρηκτική κατάσταση τον πολύπαθο αυτό χώρο.
Το πρόβλημα της σχολικής στέγης είναι οξύτατο και δεν είναι βέβαια μόνο ποσοτικό, αλλά και ποιοτικό. Εν έτει 2008 οι Έλληνες μαθητές, στην πλειονότητά τους, φοιτούν σε σχολεία με «γκρίζες τάξεις», σε σχολεία με υποβαθμισμένες υποδομές. Υπολογίζεται ότι το 40% των σχολείων στεγάζονται σε «αρχαία» κτίρια. Η «κατάρα» της διπλοβάρδιας πλήττει κατά προτεραιότητα τις πυκνοκατοικημένες λαϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και άλλων αστικών κέντρων. Επιπλέον εκτός από τις ελλείψεις σε αίθουσες διδασκαλίας που παρατηρούνται ακόμα και σε νεόδμητα σχολικά κτίρια, εμφανίζονται πολλές συστεγάσεις σχολείων, όπως υπερσυγκέντρωση σχολείων σε σχολικά συγκροτήματα-μαμούθ. Επιπλέον λειτουργούν σχολεία σε ακατάλληλους περιβαλλοντικά χώρους κλπ.
Τέλος, ας σημειωθεί ότι η ανέγερση σχολείων με τις ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα) εκτοξεύει το κόστος σε δυσθεώρητα ύψη/. Παράλληλα επιτρέπει σχέδια για μετατροπή του σχολείου σε επιχείρηση που μετά τη λήξη των μαθημάτων λειτουργεί ως γκαράζ ή internet cafe ή προσφέροντας επί πληρωμή ποικίλες υπηρεσίες.
