Πριν ακόμα συμπληρωθεί η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, στην εποχή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού που διακηρύττει τη μέγιστη ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών, ξεκίνησε η παγκόσμια εξέγερση των πεινασμένων σε περισσότερες από τριάντα χώρε στον κόσμο. Την ίδια ώρα που οι καπιταλιστικές κοινωνίες της Δύσης πλήττονται από την κοινωνικά μεταδοτική «νόσο» affluenza (συνδυασμός έξεων affluence= αφθονία και influenza= γρίπη) που συνδέεται με την υπερκατανάλωση, περίπου 1,5 δισεκατομμύριο συνανθρώπων μας βιώνει την απόλυτη φτώχεια και την καθημερινή στέρηση. Δικαιώνεται, έτσι, ένα παλαιότερο σύνθημα «Ο παράδεισος των εμπορευμάτων κόλαση για τις ζωές μας».
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ενδυναμώνει τις σχέσεις εξάρτησης και την εκμετάλλευση των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές μητροπόλεις. Ταυτόχρονα η επέλαση της «ελεύθερης αγοράς» οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες προκαλώντας οδυνηρές επιπτώσεις, αφού και τα βασικά αγαθά (σιτάρι, ρύζι, νερό, καλαμπόκι κ.ά.) θυσιάζονται στο βωμό της χρηματιστηριακής εκμετάλλευσης προσπορίζοντας τεράστια κέρδη στους λίγους. Οι 200 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν εισόδημα 1 δις. Δολάρια, έχουν δηλαδή την ίδια περιουσία με το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μέχρι το ’60 είχαμε 30 φτωχούς προς έναν πλούσιο. Το 2007 75 φτωχούς προς έναν πλούσιο!
Όλο και πιο έντονα οι εξεγέρσεις των πεινασμένων λαών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής αναδεικνύουν το αποκρουστικό πρόσωπο και την αδυσώπητη μανία των πολυεθνικών επιχειρήσεων να διαχειριστούν με τον πιο άνισο και απάνθρωπο τρόπο τον πλούτο της γης. Γιατί με δεδομένο ότι η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων καλύπτει 2,5 φορές τις παγκόσμιες ανάγκες, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην παραγωγή, αλλά στη διαχείριση και τη διανομή. Άλλωστε ο δείκτης τροφίμων του ΟΗΕ αυξήθηκε μετριοπαθώς μέσα στο 2007 κατά 40% (το 2006 μόνο κατά 9%). Την ίδια ώρα δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταστρέφονται για να κρατηθούν οι τιμές στα επίπεδα της κερδοφορίας.
Η μείωση της παραγωγής σιτηρών και ρυζιού λόγω της ξηρασίας που έπληξε πολλά κράτη, η άνοδος της τιμής του πετρελαίου, η ραγδαία «οικονομική ανάπτυξη» της Κίνας, της Ινδίας και άλλων χωρών που οδήγησε στην αύξηση των σιτηρών, η αύξηση της παραγωγής βιοκαυσίμων αποτελούν μερικές αι δευτερεύουσες αιτίες της κρίσης. Η ρίζα του προβλήματος στο κερδοσκοπικό πανηγύρι που στήνουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Τα κέρδη που αποκομίζουν από τις χρηματιστηριακές πράξεις αγοράς και πώλησης δισεκατομμυρίων τόνων αγροτικών προϊόντων, οι οποίοι είναι πολλαπλάσιοι των διατροφικών αναγκών της ανθρωπότητας είναι κυριολεκτικά ασύλληπτα. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας οι μεγαλύτερες εταιρείες τροφίμων καταγράφουν κέρδη ρεκόρ τους πρώτους μήνες του 2008. H Monsanto υπερδιπλασίασε τα κέρδη της το τρίμηνο Δεκέμβρη- Φλεβάρη σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα το 2007! Η Cargill το ίδιο τρίμηνο αύξησε τα κέρδη της κατά 86%, ενώ η Mosaic Company είδε τα κέρδη της να αυξάνονται 12 φορές!
Οι αιματηρές εξεγέρσεις των πεινασμένων βάζουν στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης που παράγει την εξαθλίωση σε διευρυμένη κλίμακα. Άλλωστε τα αλλεπάλληλα κερδοσκοπικά κύματα ακρίβειας, υπερχρέωσης και δανεισμού φτάνουν μέχρι τις αυλές των σπιτιών των ανεπτυγμένων χωρών της δύσης. Άλλα «κινήματα» που εμφανίζονται στις ΗΠΑ και τη Γερμανία με οδηγό το σύνθημα «Όχι την κατανάλωση, όχι στο εύκολο πέταγμα» δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν το μέλλον για μια ανθρωποκεντρική κοινωνία, όπως το σηματοδοτούν οι εξεγέρσεις των σύγχρονων κολασμένων της γης.
