ΕΘΝΟΣ - ¨Επωνύμως»
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία
Η ψήφιση του Μνημονίου 3 με οριακή πλειοψηφία είναι ένας ακόμα σταθμός της πορείας για την κατάργηση δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν στη διαδρομή δεκαετιών με αιματηρούς αγώνες. Χωρίς υπερβολή η αστική δημοκρατία μπαίνει στο «γύψο», αφού το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της Χούντας έχει αντιακατασταθεί από το δόγμα “win – win”, δηλαδή «αποφασίζουμε γρήγορα και αιφνιδιαστικά» παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) και Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ).
Η αποδόμηση της αστικής δημοκρατίας συνδέεται άρρηκτα με τη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους», όπου οι αποφάσεις επιβάλλονται με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης από τους δανειστές - δυνάστες. Ενδεικτική είναι η επιβολή διεθνούς ελέγχου και επιτήρησης μέσω επιτοπών σε υπουργεία, ΔΕΚΟ, δήμους, οργανισμούς και άλλους τομείς. Παράλληλα διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος με την κυριαρχία των κατασταλτικών μηχανισμών και τις βασικές ελευθερίες εν αναστολή. Ακόμα και η συνδικαλιστική δράση ή η διαμαρτυρία ποινικοποιούνται με πρόσφατο παράδειγμα των τριών συλληφθέντων συνδικαλιστών στη Θεσσαλονίκη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής έκρινε ότι η διάταξη του Μνημονίου που καθορίζει με νόμο το ύψος του κατώτατου ορίου αποδοχών καταργώντας στην ουσία την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι αντίθετη με το Σύνταγμα και τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας. Με τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων παραβιάζεται ευθέως η συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα, ενώ με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι δυνατόν να κινηθεί άμεσα η διαδικασία δίωξης του υπαλλήλου ακόμα και με το ερώτημα της απόλυσης, ανεξάρτητα αν έχει εκδικασθεί οριστικά ή όποια καταγγελία εναντίον του. Εξάλλου και ανεξάρτητα από την έκβαση της πειθαρχικής δίωξης, οι διωκόμενοι μπαίνουν σε υποχρεωτική αργία με περικοπή του μισθού κατά τα 2/3.
Οι κυβερνώντες με βάση τις επιταγές της Τρόικας διαμορφώνουν ένα τοπίο εργασιακής βαρβαρότητας που κρατά τους δημοσίους υπαλλήλους όμηρους, χωρίς δικαιώματα και σκυφτούς μπροστά σε μια αυταρχική εξουσία, αφού επικρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης γενικά και ειδικά της «αργίας» και της «δυνητικής αργίας» σε περίπτωση «πειθαρχικής ποινής».
